Ο άνθρωπος στον οποίο θα θέλαμε όλοι να πούμε δύο κουβέντες, ο ιστορικός του μέλλοντος, θα βγάλει τα συμπεράσματά του για το δημοψήφισμα του 2015, σταθμίζοντας από τη μία τον καιροσκοπισμό και από την άλλη τον ερασιτεχνισμό των πρωταγωνιστών. Ήταν, άραγε, ο Τσίπρας αδίστακτος καιροσκόπος ή ερασιτέχνης του θανατά που μας έφερε στα όρια της εθνικής καταστροφής;
Προφανώς ισχύουν και τα δύο αν και την αναλογία τη γνωρίζει μόνο ο ίδιος. Όμως έχετε σκεφτεί πότε ότι ο ψυχισμός των πρωταγωνιστών παραμένει ένα πεδίο αχαρτογράφητο; Θα ήταν συναρπαστικό να μπαίναμε στο μυαλό του Τσίπρα και του Βαρουφάκη εκείνες τις μέρες. Εντάξει και οι δύο έχουν μιλήσει για τη συναισθηματική φόρτιση που βίωσαν, αλλά θα ήθελα να βρεθώ εκεί μέσα, με τη συντροφιά ενός καλλιτέχνη, για να παρακολουθήσω το ψυχολογικό roller coaster με τις εκρήξεις μεγαλείου και τις απότομες βυθίσεις σε χαράδρες φόβου. Πώς, ας πούμε, τη μία στιγμή αισθάνεσαι συνομιλητής της Ιστορίας και την άλλη τρέχεις να κρυφτείς κάτω από το τραπέζι του Παυλόπουλου. Εννοείται ότι έχει και τεράστιο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο μεταβόλισαν ψυχολογικά τα γεγονότα.
Και αν δεχθούμε ότι στην περίπτωση του Βαρουφάκη ο ναρκισσισμός υπονομεύει την ενσυναίσθηση, με τον Τσίπρα είναι αλλιώς. Πάντα θα απορώ πώς αυτός ο άνθρωπος, μετά από όσα έκανε το 2015, μπορεί και στέκεται ενώπιον λαού και καθρέφτη. Από τι είναι φτιαγμένος και κατασκευάζει δικαίωση με το υλικό που άλλοι φτιάχνουν τύψεις; Πώς γίνεται να παραμένεις στην πολιτική έχοντας φέρει τη χώρα ένα βήμα πριν τον όλεθρο; Πώς παριστάνεις τον ηγέτη, όταν στην κρίσιμη αναμέτρηση ταπεινώθηκες, σου πήραν τα χαρτιά από τα χέρια και σε άφησαν μόνο με τα σώβρακα; Θα μου πείτε ότι οι ηγέτες υπάρχουν δια των οπαδών τους. Όσο υπάρχουν εκεί έξω πολίτες που αποτιμούν θετικά την πολιτεία Τσίπρα, τόσο και ο ίδιος θα ξορκίζει τα λάθη του. Σκέφτομαι αυτούς που χόρευαν εκείνο το βράδυ στο Σύνταγμα. Διάβασα σε πολλές αναρτήσεις ότι θα αισθάνονται προδομένοι. Μα δεν είναι αυτό το θέμα. Το ερώτημα είναι αν θα αισθάνονται ηλίθιοι.
