Πρέπει να είμαστε εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο που, το βράδυ των Χριστουγέννων, κάτσαμε στον καναπέ και είδαμε το «Don’t Look Up» στο Netflix. Είναι η σαρκαστική κωμωδία με ένα γαλαξία αστέρων, όπως έλεγαν παλαιά, που πραγματεύεται μία απειλή από τα αστέρια. Δύο επιστήμονες ανακαλύπτουν έναν κομήτη που σε έξι μήνες θα συγκρουστεί με τη Γη.
Και προσπαθούν να πείσουν την πρόεδρο των ΗΠΑ και την κοινή γνώμη για την ανάγκη άμεσης λήψης μέτρων. Στην αρχή δεν τους παίρνει κανένας στα σοβαρά. Τα συμβατικά media ασχολούνται με τους χωρισμούς των σταρ και τα social media λειτουργούν ως ταΐστρα αιγοπροβάτων. Και όταν ασχοληθούν μαζί τους, θα μπει στη μέση το big tech κεφάλαιο με σκοπό να βγάλει λεφτά από την απειλή. Η ιστορία της ταινίας είναι μία παραβολή για την κλιματική αλλαγή και τη στάση της ανθρωπότητας. Ως πρόεδρος των ΗΠΑ εμφανίζεται μία αδίστακτη θηλυκή καρικατούρα του Τραμπ, ο επιχειρηματίας που πείθει τους πάντες να δεχθούν το δικό του σχέδιο είναι κάτι ανάμεσα σε Ζάκερμπεργκ και Μασκ, υπάρχουν αρνητές του κομήτη, η Αμερική διχασμένη. Να τη δείτε οπωσδήποτε, λογικά θα ακουστεί και στα Οσκαρ.
Η ταινία σου δίνει αρκετό γέλιο, αλλά σε στέλνει για ύπνο με πίκρα στο στόμα. Αντιλαμβάνεσαι ότι η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής απαιτεί τη συγκρότηση μίας παγκόσμιας συμμαχίας με τη συμμετοχή του κάθε ένα από μας. Ακόμα και αν οι κυβερνήσεις συναινέσουν και τα επιχειρηματικά συμφέροντα δεχθούν να χάσουν χρήματα, πρέπει ο Μήτσος από τη Λάρισα και ο Μπομπ από το Τενεσί να κάνουν τομές στις ζωές τους. Και όταν δεν μπορείς να τους πείσεις να εμβολιαστούν ή να φορέσουν μάσκα, η συζήτηση, ας πούμε, για τη χρήση του κλιματιστικού θα βρει σε τοίχο με τούβλα. Από τους αδίστακτους κυνικούς παράφρονες της πολιτικής δεν θα γλιτώσουμε εύκολα. Αυτοί είναι ήδη στο μέλλον και μας περιμένουν. Το ίδιο ισχύει και για τους μεγάλους του χρήματος, αυτά τα ναρκισσιστικά πλάσματα που κάνουν απλωτές σε πισίνες με δολάρια. Το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει στον Μήτσο και στον Μπομπ που δεν ακούνε τίποτα και γράφουν με κεφαλαία.
