Οι πολιτικοί εξετάζουν επισταμένως τους αριθμούς των δημοσκοπήσεων. Καλά κάνουν, αυτή είναι η μόνη αλήθεια τους. Υπάρχει όμως ένας αριθμός που περιγράφει τη γενική εικόνα καλύτερα από κάθε δημοσκόπο. Ο αριθμός αυτός δεν βρίσκεται στη δημοφιλία των πολιτικών αρχηγών, μήτε στο ερώτημα για την πρόθεση ψήφου. Για την ακρίβεια δεν βρίσκεται σε καμία δημοσκόπηση. Είναι σε ένα ρεπορτάζ που δημοσίευσαν «Τα Νέα» της Παρασκευής. Κάθε μήνα στην Ελλάδα καταναλώνονται δέκα εκατομμύρια χάπια Xanax. Και κάθε μέρα πωλούνται στη χώρα περισσότερες από δέκα χιλιάδες συσκευασίες των 30 δισκίων. Η δημοσκόπηση δεν το δείχνει, αλλά αν ετίθετο το σχετικό ερώτημα στην πρόθεση ψήφου, η Pfizer δεν θα τα πήγαινε καθόλου άσχημα.
Αν τώρα προσθέστε και την υψηλή κατανάλωση αντικαταθλιπτικών, που στην πατρίδα μας χορηγούνται χωρίς συνταγή, θα αντιληφθείτε ότι το κύριο πρόβλημα δεν είναι η ακρίβεια, η ασφάλεια και το ύψος των μισθών. Είναι εκείνο που γεννάται από όλα αυτά. Το άγχος και η κατάθλιψη. Πιο ωμά, η δυστυχία. Και αυτό είναι το μόνο που μετράει. Ναι, φυσικά ευθύνεται η ένταση της καθημερινότητας, οι μίζερες ειδήσεις και η αίσθηση της ματαιότητας. Ολα αυτά μουλιάζουν το μαξιλάρι, σου κλέβουν τον ύπνο. Δεν θέλεις να ζήσεις τη μέρα, θέλεις, απλώς, να περάσει. Οι δημοσκοπήσεις δεν μετράνε αυτά τα πράγματα. Σε ρωτάνε αν είναι ο Κασσελάκης κατάλληλος για πρωθυπουργός. Λες και σε απασχόλησε ποτέ στα σοβαρά αυτό το θέμα.
Σε μία χώρα, λοιπόν, που η δυστυχία απλώνεται σαν υγρασία στον τοίχο, οι δημοσκοπήσεις μπορούν να διαβαστούν μέσα σε δευτερόλεπτα, με πολύ πιο απλό τρόπο. Χωρίς διαγράμματα και διακυμάνσεις, με το όποιο στατιστικό λάθος να μας είναι απολύτως αδιάφορο. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η χώρα δεν πάει καλά, αποσύρουν κεφάλαια της εμπιστοσύνης τους από την κυβέρνηση, αλλά δεν μπορούν να βρουν άλλον πέραν του Μητσοτάκη για να του αφήσουν τα κλειδιά και να κάνει τη δουλειά. Για όλα τα υπόλοιπα, υπάρχουν τα Xanax.
Βέβαια τα Xanax δεν λύνουν το πρόβλημα, αυτό το ξέρουν όλοι. Αντιμετωπίζουν, για λίγο, κάποια συμπτώματα, σκεπάζουν τη διαταραχή με ένα λεπτό σατέν σεντόνι, προσφέρουν αίσθηση ηρεμίας, αλλά από κάτω επικρατούν θυελλώδεις άνεμοι και σφοδρή θαλασσοταραχή. Περίπου όπως αυτό που προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση. Μία επικοινωνιακή κρούστα σκεπάζει τα προβλήματα και πάνω της περπατά, στις μύτες των ποδιών, ο Μητσοτάκης. Ολοι οι άλλοι είναι από κάτω και χτυπούν με τα πιρούνια, τα μαχαίρια τους, με οτιδήποτε έχει ο καθένας μήπως και τρυπήσουν το κέλυφος και βγουν τα θέματα στην επιφάνεια. Αυτό δεν είναι εύκολο. Να ένα παράδειγμα. Το Politico αποκάλυψε ότι ερευνώνται μεγάλες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και τεχνολογίας για την προνομιακή συμμετοχή τους σε έργα του Ταμείου Ανάκαμψης. Ταυτοχρόνως η κυβέρνηση εγκαλεί την αντιπολίτευση επειδή δεν ψηφίζει το πλαίσιο απορρόφησης των πόρων του Ταμείου. Η αντιπολίτευση ανταπαντά προτάσσοντας τη μονοδιάστατη κατανομή των κονδυλίων. Και η ευρωπαία εισαγγελέας, που η ουρά της χώνεται εσχάτως στα πόδια της κυβέρνησης μιλάει, με αφορμή τα Τέμπη, για διαφθορά.
Απασχολούν όλα αυτά το μεγάλο ακροατήριο; Οχι. Γιατί η καθημερινότητα σε υποχρεώνει να κοιτάς και να ποτίζεις το δικό σου δέντρο, δεν σου επιτρέπει να βλέπεις ολόκληρο το δάσος. Και από το να μπλέκεις με αυτά, κάθεσαι εξουθενωμένος στον καναπέ, παίρνεις το Xanax σου και παρακολουθείς τον Κασσελάκη να εκτελεί, σε συνθήκες πολιτικού εργαστηρίου, ένα μεγάλο πείραμα. Η επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και η σύγκριση του αρχηγού του με τον Νίκο Ανδρουλάκη θα μας δώσουν σε μεγάλο βαθμό απαντήσεις για το μίγμα πολιτικής εκπροσώπησης που θα κυριαρχήσει στο εγγύς μέλλον. Αν μέσα από την κάλπη βγει μία συγχορδία Κασσελάκη, Βελόπουλου, Λατινοπούλου, Ζωής και άλλων χαρακτήρων με καρτουνίστικα χαρακτηριστικά, τότε, αργά ή γρήγορα, θα αποκτήσουμε και εμείς, έστω με καθυστέρηση, μία ισχυρή εκδοχή του ευρωπαϊκού αντισυστημισμού. Αν η Νέα Δημοκρατία παραμείνει ισχυρή, ενδεχομένως η Pfizer να κυκλοφορήσει Xanax με το εθνόσημο. Και θα το πάρουμε. Μπορεί να ψάχνεις ένα καινούργιο χάπι, αλλά αν δεν υπάρχει, βολεύεσαι με αυτό που έχει στο φαρμακείο.
