Υπάρχει, αλήθεια, ανάμεσά μας κάποιος που δεν θυμάται τι έκανε την 11η Σεπτεμβρίου 2001, στο γενέθλιο της εποχής μας; Ήταν η μέρα που μέσα από τις εκρήξεις ακούσαμε τις οδύνες της Ιστορίας, παρακολουθήσαμε σε ζωντανή μετάδοση τον τοκετό της, είδαμε να γεννιούνται οι νέοι καιροί. Για δισεκατομμύρια ανθρώπους ήταν (και θα είναι) το συγκλονιστικότερο γεγονός που παρακολούθησαν στη ζωή τους. Προσωπικά, μέχρι τότε, πίστευα ότι θα ήταν η πτώση του Τείχους στο Βερολίνο. Όμως όχι. Γιατί τώρα όλοι γνωρίζουμε ότι κόσμος σκίστηκε στα δύο. Πριν και μετά την 11η Σεπτεμβρίου.
Αν αποστασιοποιηθούμε από τα γεγονότα, αν αυθαιρετήσουμε αντιμετωπίζοντας την Ιστορία ως δημιουργό τέχνης, τότε, πράγματι, η 11η Σεπτεμβρίου προβάλλει ως ένα δράμα ανυπέρβλητης αξίας. Η σύλληψη του ήταν μοναδική, η εκτέλεση αριστοτεχνική και οι εικόνες που δημιούργησε εντυπώθηκαν στη συλλογική μας συνείδηση όσο τίποτα άλλο. Σηκώθηκε η αυλαία του νέου κόσμου και αυτό που είδαμε μας καθήλωσε. Και έδωσε το μέτρο της εποχής. Διατρέξτε τα τελευταία είκοσι χρόνια και θα καταλάβετε. Όλα όσα συμβαίνουν μετά την 11η Σεπτεμβρίου βρίσκονται στις παρυφές ή μέσα στη σφαίρα της ακρότητας. Ο χρόνος απέκτησε κινηματογραφική ταχύτητα, αλλά και φούσκωσε για να συμπεριλάβει περισσότερα γεγονότα. Από εκείνη τη μέρα και μετά συμβαίνουν πράγματα που ήταν αδιανότητα για το μέτρο του παλιού κόσμου. Δεν είναι μόνο οι πόλεμοι και οι εντάσεις στον παγκόσμιο χάρτη. Είναι η αποδοχή του ακραίου ως μέτρου της καθημερινότητας. Ναι, μπορεί να φαίνεται ότι η 11η Σεπτεμβρίου δεν έχει άμεση σχέση με όλα αυτά. Εκ πρώτης όψεως δεν συνδέεται άμεσα με όσα γέννησε η παγκοσμιοποίηση, η δικτύωση και η τεχνολογική έκρηξη. Όμως σηματοδοτεί την εποχή, είναι το Big Bang της. Και δίδαξε στις γενιές που έζησαν τα γεγονότα να αποδέχονται την έκπληξη, το βίαιο, το αναπάντεχο και το αποτρόπαιο ως συστατικά της κοινής μας ζωής. Βαδίζοντας, όμως, στο Σημείο Μηδέν, βλέποντας τον επιβλητικό πύργο και το σπαρακτικό μνημείο, μαθαίνεις και κάτι ακόμα. Μερικές φορές, η στάχτη είναι το καλύτερο δομικό υλικό.
