Στις σπάνιες και θλιβερές εμφανίσεις μου στο γυμναστήριο προτιμώ πλέον να παρατηρώ τους μεγαλύτερους άνδρες ή τους άνδρες με μεγαλύτερη κοιλιά -στον άνδρα η κοιλιά είναι δείκτης αντίστοιχος ή και σημαντικότερος της ηλικίας.
Βαδίζω γρήγορα ή παριστάνω ότι τρέχω στον διάδρομο μήπως και ξεφύγω από το έμφραγμα, λησμονώντας βέβαια ότι ακόμα και φτερά να βάλεις στα πόδια, όταν είσαι πάνω στον ιμάντα δεν πας πουθενά και δεν μπορείς να γλιτώσεις από τίποτα. Πιο παλιά, χάζευα εντυπωσιασμένος, ίσως και με φθόνο, κάτι γραμμωμένους πενηντάρηδες και βάλε, τύπου Σον Πεν, που άφηναν τα βάρη κάτω και έριχναν κομψές, πλάγιες, αλλά πάντα λάγνες ματιές στον καθρέφτη. Η αλήθεια είναι ότι δεν ζήλευα τόσο το σώμα, όσο το αίσθημα της αυταρέσκειας που τους χάριζε. Πρέπει να είναι σπουδαίο πράγμα η αυταρέσκεια αυτού του είδους. Αυτοί βλέπουν στον καθρέφτη ένα σώμα που τους αρέσει, τους χαρίζει αυτοπεποίθηση, σιγουριά, θετική διάθεση. Εγώ πάλι, που μισώ τις φωτογραφίες και αποφεύγω το είδωλό μου, όταν σταθώ μπροστά στον καθρέφτη βλέπω τον πατέρα μου. Φυσικά φρικάρω, αντιλαμβανόμενος ότι ο τύπος, αν και νεκρός, μου την έστησε κανονικά και χρησιμοποίησε το άθλιο σαρκίο μου ως θυρίδα εναπόθεσης των γονιδίων του.
Τέλος πάντων, αυτό με τους γραμμωμένους δεν μου συμβαίνει πια. Μέχρι μια ηλικία ο άνδρας θέλει να παίρνει από τα πρότυπά του. Θέλει να παίρνει αυτοκίνητα, δουλειές, γυναίκες, θέλει να παίρνει τοις μετρητοίς ιστορίες για θρυλικές ανδροπαρέες. Από ένα σημείο και μετά θέλει να παίρνει μόνο θάρρος. Για να είμαι ειλικρινής, μικρός είχα μπει σε μεγάλο λούκι όταν με ξεβλάχεβε ο Κωστόπουλος. Διάβαζα για τα δέκα πράγματα που πρέπει να κάνω πριν πεθάνω, έβλεπα κάτι διαστημικές γκόμενες με καλύτερες αεροτομές από Ferrari και σκεφτόμουν ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή μου. Μαλακίες. Μέχρι που έρχεται η λυτρωτική, η γλυκιά μέση ηλικία που αντιλαμβάνεσαι ότι η Ferrari είναι χαμηλή για τα γούστα σου, ενώ το μόνο που μπορείς να κάνεις σε δύο γκόμενες είναι είτε να γελάσουν, είτε να τις τρομάξεις.
Διαβάζω συχνά για τα αδιέξοδα και τα καταθλιπτικά της μέσης ηλικίας. Εντάξει, ανεβαίνεις μια σκάλα, ανοίγεις το στόμα λαχανιασμένος και μπαίνει η φρίκη. Δεν ξέρεις αν είσαι εσύ που, απλώς, γερνάς ή η κακή σου φυσική κατάσταση που, φυσικά, θα φτιάξει όταν κόψεις τα ξύδια, τα λιπαρά και χτυπηθείς σαν χταπόδι στο γυμναστήριο. Φρικάρεις βέβαια και όταν συνειδητοποιείς ότι έζησες πάνω από τη μισή σου ζωή, ψάχνεσαι να δεις που πήγε, βρίσκεις κάτι κέρματα στις τσέπες, σκέφτεσαι τους λογαριασμούς, αντιλαμβάνεσαι ότι, αγόρι μου, ανήκεις στο κράτος και στην οικογένειά σου. Ενδέχεται επίσης να αισθανθείς τύψεις. Για πολλά. Σχεδόν για οτιδήποτε σου αρέσει. Ένα πούρο, το τρίτο ουίσκι, μια τηγανιά πατάτες γαμώ την τρέλα μου -βλάπτουν την υγεία και είσαι σε επικίνδυνη ηλικία για καρδιακά. Ένα ξόδεμα, ένα ακριβό ζευγάρι παπούτσια, ένα μπουφάν -μήπως καλύτερα να τα έβαζες στην άκρη μη χρειαστεί κάτι το παιδί;
Όμως για όλα αυτά πληρώνεσαι με μία ιδανική, μία καταπληκτική συνθήκη. Δεν αισθάνεσαι πλέον την ανάγκη να αποδείξεις τίποτα. Σε κανέναν. Και κυρίως στον εαυτό σου, ειδικά σε αυτόν. Ακόμα και αν δεν τα βρήκατε, τουλάχιστον αποδέχεστε πλέον ο ένας τον άλλον. Δεν ζηλεύεις τους πιτσιρικάδες. Εσύ άλλωστε, έχεις βάλει κάποια χρόνια στην άκρη, αυτοί δεν το έχουν πετύχει ακόμα. Αισθάνεσαι οίκτο για τους νέους μπαμπάδες, ειλικρινά το θέαμα μου φαίνεται θλιβερό -αν ο Διάβολος μου πρότεινε να ξαναγίνω 30 και να πηγαίνω σε παιδικά πάρτι, θα απέρριπτα τη προσφορά. Έχεις ακόμα νιότη, μετουσιωμένη σε εμπειρία, αλλά αντιλαμβάνεσαι στη ματαιότητα κάποιων πραγμάτων -η πιο πολύτιμη γνώση της ζωής.
Και παίρνεις θάρρος. Από τους μεγαλύτερους. Τους βλέπεις, ενίοτε τους λυπάσαι λίγο, συγκρίνεσαι και αισθάνεσαι ότι κερδίζεις. Λες ότι έχεις χρόνο αν και είσαι μόλις μία ανάσα μακριά τους. Και έτσι όπως την πέφτεις στον καναπέ, χαϊδεύεις την κοιλιά σου σαν έγκυος στον έβδομο μήνα. Είναι μεγάλη, στρογγυλή και έχει μέσα της όλα όσα έζησες. Είναι ο κόσμος όλος.
