Αν μου ζητούσαν να αναπαραστήσω ένα αμφιθέατρο των ’80ς, θα άρχιζα από το μακρύ πανό που έγραφε «Όχι στην ενατικοποίηση των σπουδών». Δεν θυμάμαι το πολιτικό επιχείρημα, όμως ως αίτημα ξεχώριζε πάνω από την κάπνα των τσιγάρων. Στο τέλος κατάφερε να κατοχυρώσει το «δημοκρατικό πέντε» στην εξετατιστική. Σε ορισμένες σχολές δε, κάποιες φοιτητικές παρατάξεις απέρριπταν και τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών, αφού «έρχονται για να απαξιώσουν την εργατική δύναμη». Ακολούθησε το αίτημα για εξομοίωση των πτυχίων ΑΕΙ-ΤΕΙ. Και τότε γιατί να είναι ΤΕΙ αφού το πτυχίο θα θεωρείται ισότιμο; Για τον ίδιο λόγο που καταργήθηκε η βάση του δέκα. Όλα αυτά, για να στριμωχτούν χιλιάδες νέοι άνθρωποι στη βάση ενός μπουκαλιού, μέχρι να ανέβουν ένας-ένας στο λαιμό: στην επετηρίδα.
Η επετηρίδα είναι η αποθέωση της μετριότητας στο όνομα του δικαίου. Είναι, αν θέλετε, το ποιοτικό αντίκρυσμα μιας κοινωνίας που δεν διαθέτει ή δεν εμπιστεύεται θεσμούς και διαδικασίες αξιολόγησης. Μιας κοινωνίας που δεν απαιτεί το καλύτερο επειδή, απλούστατα, δεν δύναται να το επιλέξει. Η επετηρίδα είναι ολοκληρωτισμός. Είναι ισοπέδωση. Όμως, εκ των πραγμάτων, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα μόνο κάτι τέτοιο θα δούλευε. Βολεύτηκαν όλοι. Τα κόμματα και οι συνδικαλιστές, αφού κανένα κεφάλι δεν ξεχωρίζει στο ακροατήριό τους: όλοι κάτω από την ίδια μοίρα πορεύονται. Το κράτος, αφού το γρανάζι γυρίζει, έστω και αργά. Και τέλος οι πολλοί της μετριότητας που ξέρουν ότι το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να περιμένουν. Άλλωστε αν διαβείς τον λαιμό του μπουκαλιού, μετά θα ανέβεις όπου προβλέπει το βαθμολόγιο και η επετηρίδα. Κάπως έτσι, με δεδομένη την έλλειψη πραγματικής αξιολόγησης, η επιλογή του δασκάλου που θα αναλάβει το παιδί σας, είναι σε μεγάλο βαθμό συνάρτηση της τύχης. Το σχολείο δεν επιτρέπεται να τον αξιολογήσει και να τον απορρίψει με κριτήρια που θα προσεγγίζουν, έστω, εκείνα του ιδιωτικού τομέα. Ναι, αλλά κάπου θα πρέπει να δουλέψει και αυτός ο δάσκαλος. Εντάξει, ας τον πάρει, λοιπόν, το παιδί σας.
Σήμερα οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν με αιχμή την άρνηση της αξιολόγησης. Το είπε και η Δούρου: «δεν νομιμοποιούνται αυτοί για να αξιολογούν». Ωραία. Καμιά πρόταση υπάρχει στο τραπέζι ή μόνο «επιτροπές που θα αξιολογούν με τρόπο δημοκρατικό και ορθολογικό»; Εντάξει, να μην κάνει αξιολόγηση το σύστημα που ξεχαρβάλωσε το δημόσιο. Να μην αξιολογήσουν οι ιδιώτες που, εννοείται, έχουν συμφέρον να υποβαθμίσουν το δημόσιο. Του κερατά, κάπως θα πρέπει να γίνει αυτή η δουλειά. Τουλάχιστον αυτοί που φωνάζουν, ας μας χαρίσουν την καλή ιδέα και τον σωστό τρόπο.
