Κάποτε η στρατευμένη αριστερή διανόηση ήταν ο Θεοδωράκης και ο Ρίτσος. Στις μέρες μας είναι ο Μιθριδάτης και ο Μπισπίκης. Αυτό, βέβαια, είναι σημάδι των καιρών, δεν αφορά μόνο την Αριστερά. Πριν από μισό αιώνα η τέχνη όφειλε να αναφερθεί στις μάχες των λαών για ελευθερία. Τώρα κάνει ευφυείς ρίμες και μπλέκει τα γκομενικά με τους κοινωνικούς αγώνες.
Υπό αυτήν την έννοια, η επιλογή του Μιθριδάτη για τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ είναι συνεπής ως προς τους τύπους. Ενας καλλιτέχνης, που έγινε γνωστός στους νεότερους από το καταγγελτικό πόνημα που κυκλοφόρησε στη διάρκεια της πανδημίας, εντάσσεται στα ψηφοδέλτια ή, αν θέλετε, στρατεύεται στον «αγώνα για την ανατροπή». Σιγά το πράγμα. Ετσι πάνε αυτά. Σήμερα ο Πορτοκάλογλου θεωρείται συντηρητικός και ο Μιθριδάτης συνώνυμο της προόδου.
Σε τι αποσκοπεί η συμμετοχή του στα ψηφοδέλτια; Ε, πού αλλού; Μήπως και τσιμπήσουν κάποιοι από τους χιλιάδες πιτσιρικάδες που εντάσσονται στο εκλογικό ακροατήριο. Στις εκλογές, άλλωστε, θα ψηφίσουν και μαθητές Λυκείου. Και αν ο Μιθριδάτης πάρει σβάρνα τα τηλεοπτικά πάνελ αρχίζοντας τις ρίμες μετά αφορισμών, όλο και κάτι μπορεί να τσιμπήσει. Μεταξύ μας, δεν είναι και εύκολο να εκλεγεί καθώς θα βρει απέναντι του γνωστά πρόσωπα και στελέχη με ερείσματα στη βάση. Η είσοδος ενός πρωτάρη στη Βουλή δεν είναι εύκολη υπόθεση καθώς είναι καλό το χιπ χοπ, αλλά πρέπει να πας και σε καμιά Λαϊκή.
Τέλος πάντων, αρκετοί θα πουν ότι ο Μιθριδάτης πάει και γλύφει εκεί που έφτυνε, ένα ολόκληρο σύστημα θεσμών και αξιών. Εντάξει, ένα μισθό θέλει να πάρει ο άνθρωπος. Ούτε ο πρώτος είναι, ούτε ο τελευταίος. Ομοίως, κάποιοι θα σχολιάσουν ότι τα σεξιστικά και χοντροκομμένα tweets που έχει κάνει αναιρούν αρχές που, υποτίθεται, αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και το περίφημο τμήμα Δικαιωμάτων. Σιγά το θέμα. Οι άνθρωποι έκαναν κυβέρνηση με τον Καμμένο και είχαν τον Χαϊκάλη υπουργό. Και εκτός των άλλων, γράφονται και λέγονται διάφορα για την επάρκεια και τη συγκρότηση των ανθρώπων που μπαίνουν στο Κοινοβούλιο. Εδώ γελάμε.
Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο κοινοβουλευτισμός στην πατρίδα μας δεν απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες, ούτε υψηλή συγκρότηση. Στην Ελλάδα ο βουλευτής παίρνει κάθε πρωί το κομματικό non paper με τη γραμμή ώστε να ξέρει τι λέει και πώς το λέει. Και στη Βουλή είναι απλώς το δάχτυλο που πατάει το κουμπί στις ψηφοφορίες. Για τα δύσκολα είναι οι λίγοι, αυτοί που φέρουν και τον τίτλο του σημαντικού στελέχους. Νομίζετε, ας πούμε, ότι έτσι και μπει στη Βουλή ο Μιθριδάτης θα ανέβει να μιλήσει για θέματα εξωτερικής πολιτικής ή προϋπολογισμού; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην αντιπολίτευση ενδέχεται να διακριθεί στο να δημιουργεί κανένα μπάχαλο, αν και πολλές φορές αυτές οι επιλογές περνούν απαρατήρητες.
Και να σας πω κάτι ακόμα; Ενδεχομένως η επιλογή του Μιθριδάτη να είναι, εν τέλει, συμβατή με το πνεύμα της εποχής. Σε μία περίοδο που η πολιτική υιοθετεί γλώσσα και κώδικες του Twitter, ο Μιθριδάτης ίσως αποδειχθεί το κατάλληλο πρόσωπο στη σωστή στιγμή. Κάποιος που σηματοδοτεί το τέλος της πολιτικής ορθότητας και έρχεται, όπως δηλώνει και το όνομά του, για να αυξήσει τις τοξικές δόσεις που μας χορηγούνται καθημερινά.
