«Η Ελλάδα της ευημερίας είναι πάλι εδώ» είπε ο φίλος από την άκρη του τραπεζιού και ύψωσε το ποτήρι με το κρασί πάνω από την πιατέλα με το σούσι. Ω, ναι. Και θέλαμε να της κάνουμε έναν έρωτα όλο τρέλα, σαν να είναι η τελευταία μας φορά. Ήταν το τραγούδι που ερμήνευε, εκείνη τη στιγμή, ο Τόλης Βοσκόπουλος επάνω στη μικρή πίστα του Baraonda. Τρίτη βράδυ. Το μαγαζί γεμάτο από θαμώνες που τρώνε σούσι και αφήνουν τα «ξυλάκια» για να χειροκροτήσουν. Δεν το βρήκα, απλώς, σουρεαλιστικό. Το βρήκα ως κάτι που δεν περιγράφεται. Μόνο τραγουδιέται. Από τον Τόλη.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα από κοντά τον Βοσκόπουλο. «Εκεί ρε αστοιχείωτε πρώτα ακούμε τον Καραντίνη στο μπουζούκι και μετά τον όποιο τραγουδιστή» με μάλωσε ο Σταρόβας την άλλη μέρα στο ραδιόφωνο. Τέλος πάντων, την ώρα που μπήκα στο μαγαζί ο Καραντίνης ηγείτο ενός medley με τις μεγάλες επιτυχίες του Τόλη. Μέχρι να κάτσω, ο Τόλης ήταν όρθιος και ακίνητος στην πίστα. Με ένα παγωμένο χαμόγελο που λες ότι αν κρατήσει πολύ πρέπει να ανησυχήσεις. Μας καλωσόρισε και άρχισε με το «Τα λόγια είναι περιττά την ώρα που χωρίζουμε». Εκεί διαπίστωσα ένα πρακτικό πρόβλημα. Στο ρεφρέν το μισό μαγαζί πάει να μιμηθεί την κίνηση της Μαρινέλας με το χέρι. Αυτό η λουλουδού το εκλαμβάνει ως κίνηση πρόσκλησης και έρχεται στο τραπέζι λες και την τραβάς με κλωστές. Λουλούδια δεν πήραμε. Πρώτον δεν είναι του στυλ μας, δεύτερον ο λογαριασμός θα έκανε το κέφι μοιρολόι. Γενικώς στο μαγαζί δεν διακινείται πολύ λουλούδι, προφανώς επειδή για τις ηλικίες που κάθονται στα πρώτα τραπέζια δεν θα είναι ευοίωνο να αφήνουν λουλούδια πάνω σου.
Ναι, μιλάμε κατά βάση για μεγάλο κόσμο. Διέκρινα, επίσης, τη Λίτσα Διαμάντη («Λιτσάκι μου, Λιτσάκι μου, αγάπη μου» είπε ο Τόλης), τον Αντύπα και ορισμένες άλλες αναγνωρίσιμες φάτσες προχωρημένης ώρας και ηλικίας. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι αν είχα πολλά μαλλιά, θα έβγαινα να κάνω ένα κομοδινί βάψιμο και θα επέστρεφα. «Σε λίγο θα έρθει η Μιμή με τον Ανδρέα, να δεις» είπε από δίπλα η φίλη που είναι, ακόμα, ΠΑΣΟΚ. Νομίζω ότι όλοι ήμασταν ΠΑΣΟΚ εκείνη τη στιγμή. Δεν της έδωσα και μεγάλη σημασία καθώς άκουγα τον Τόλη.
Λοιπόν ο Βοσκόπολος σέβεται τους ανθρώπους που πηγαίνουν εκεί. Τραγουδάει για δύο ώρες (από τις 12.00 ως τις 02.00) όλα τα μεγάλα σουξέ του. Και τραγουδάει καλά, δηλαδή αναμετράται αξιοπρεπώς με το χρόνο και τη φθορά. Αναρωτήθηκα γιατί δουλεύει σε τέτοια ηλικία. Υποθέτω επειδή χρωστάει πολλά στην εφορία, αλλά και επειδή παίρνει ζωή. Αν σας αρέσει, λοιπόν, ο Βοσκόπουλος, να πάτε να τον δείτε. Πόσο κάνει; Ε, σε δραχμές κοντά στις 17.000 το άτομο.
