Τελείωσα το Breaking Bad βλέποντας πέντε επεισόδια στη σειρά. Ικανοποιημένος, αλλά πρέπει να είχα ανεβάσει πίεση. Πήγαινα πάνω-κάτω στο σπίτι και φώναζα «bitch» στους τοίχους.
Έφυγα και πήγα σινεμά. Στο «Νιρβάνα». Δεν ήξερα τι θα έβλεπα, απλώς ακολούθησα τους φίλους. Ηταν τα «Λουλούδια», μία βασκική ταινία. Ωραία, αν και κάπως περίεργη. Δεν είχε, όμως, crystal meth, όπως το Breaking Bad. Ούτε έναν φόνο, μόνο ένα τροχαίο. Επέστρεψα σπίτι σε trance mode που επισήμως θεωρείται «κατάσταση διεγερμένης και αυξημένης εστιακής συγκέντρωσης της προσοχής και εσωτερικής ενημερότητας, με παράλληλη ελαττωμένη ενημερότητα των περιφερικών ερεθισμάτων.» Ακριβώς έτσι, συν κάτι ποπ κορν που είχαν μείνει μαγκωμένα στα δόντια. Επεσα στον καναπέ και έψαξα το κοντρόλ όπως ο χαρμάνης το πακέτο. Έβαλα, στο Netflix, να δω λίγο «You better call Saul», αλλά τελικά δεν άντεξα στον πειρασμό και είπα να πάρω μία τζούρα από «House of Cards».
Πήγα για ύπνο και ονειρεύτηκα τον πρόεδρο των ΗΠΑ να ντιλάρει πρέζα στους δρόμους του New Mexico, κάτι που, περίπου, το είχε κάνει ο Ρίγκαν με το σκάνδαλο των Κόντρας, στη Νικαράγουα. Το πρωί κατάλαβα γιατί έχω φίλους που χτίζουν με αμερικανικές σειρές και ξένο Τύπο το κέλυφος που τους κρατάει ψυχικά υγιείς, σχεδόν αποκομμένους από την πραγματικότητα της χώρας. Ω, ναι. Ξέρω πλέον αρκετούς σοβαρούς και ενδιαφέροντες ανθρώπους που δεν γνωρίζουν ποιος είναι ο Γιώργος Κατρούγκαλος και τι ακριβώς κάνει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Δεν έχουν ιδέα τι παίζει η τηλεόραση και δεν θα κατανοούσαν ποτέ τη ζέση με την οποία αντιμετωπίζεται η αδειοδότηση ενός μέσου που ενδιαφέρει όλο και λιγότερους. Ακούν μουσικό ραδιόφωνο, πηγαίνουν σινεμά, ψάχνονται για καμιά θεατρική πρόσκληση και είναι ικανοί να σου κόψουν τη γλώσσα και την «καλημέρα» έτσι και πετάξεις spoiler για τη σειρά που τους περιμένει στο σπίτι. Αγνοούν ότι ο Βασίλη Λεβέντης είναι στη Βουλή, όμως αγωνιούν για την άνοδο του Τραμπ. Και απορούν για ποιο λόγο δεν κατεβαίνει ο Κέβιν Σπέισι. Ανετα έπαιρνε την εκλογή. Ο Ρίγκαν καλύτερος ήταν;
Μισό λεπτό. Πάντα δεν ήταν ανάμεσα μας αυτό το είδος ανθρώπων; Χμ, όχι ακριβώς. Υπάρχει βέβαια εκείνο το είδος πολιτών που καταναλώνει και αναπαράγει κυρίως κουλτούρα καφενείου ή κομμωτηρίου. Είναι δε στιγμές που νομίζεις ότι αποτελεί πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία. Εσχάτως, όμως, έχει εμφανιστεί και το ρεύμα του εστέτ «αυτισμού». Εκφράζεται με την άρνηση της εγχώριας μιζέριας και τη φυγή, με κατάδυση στον παγκόσμιο ωκεανό της πληροφορίας και του θεάματος. Εντάξει, δεν είναι και εντελώς καινούργια φυλή. Πριν από δέκα-είκοσι χρόνια το έκανες ψωνίζοντας λογοτεχνία και ξένο Τύπο. Τότε ίσως ήταν εκκεντρική καταφυγή. Σήμερα πάει να γίνει lifestyle.
Μα είναι ωραία η παγκοσμιοποίηση του θεάματος και της ενημέρωσης! Πιάνει τόπο ακόμα και το Lower. Αν μη τι άλλο, μπορεί, τουλάχιστον, να σου χορηγήσει την ψευδαίσθηση της απόστασης από τα μίζερα, από τα παλιά που δείχνουν καινούργια και από τα καινούργια που προσπαθούν να δείχνουν παλιά. Πόσοι είναι όλοι αυτοί; Δεν ξέρω να σας πω με ακρίβεια. Στην timeline και στον κύκλο μου είναι αρκετοί. Κάποια στιγμή, όμως, δεν ξέρω πότε, η συνολική εικόνα της κοινωνίας θα έχει στη μέση μία μαύρη τρύπα. Θα είναι όσοι με αυτόν τον τρόπο απουσιάζουν από την κοινή μας κοινωνική και πολιτική καθημερινότητα.
Πώς καταγράφεται αυτό πολιτικά; Με υψηλή αποχή, φοβάμαι ή με ψήφο που πέφτει στην κάλπη μηχανικά και ξεχνιέται ένα δευτερόλεπτο μετά. Με όρους μάρκετινγκ, αυτό είναι ένα κοινό που αξίζει να κυνηγήσει ένας πολιτικός, αλλά ακόμα δεν ξέρει πώς. Είναι το κοινό που γνωρίζει πώς λειτουργεί η Γερουσία στις ΗΠΑ, αλλά δεν έχει ακούσει κάτι για την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας στην ελληνική Βουλή. Είναι οι άνθρωποι που άκουσαν στο «House of Cards» το «Είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος» και δεν πήραν χαμπάρι ότι το αντέγραψε ο λογογράφος του Αλέξη. Και τώρα ίσως υποψιάζονται πώς μπορεί να είναι το τζακ ποτ με Τραμπ στην Ουάσιγκτον και Τσίπρα στην Αθήνα.
