O Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πρέπει να είναι ένας από τους πιο μισητούς ανθρώπους για την ελληνική κοινή γνώμη. Μπορεί να είναι και ο πιο μισητός. Εξαρτάται πώς βλέπεις τα πράγματα και πόσο Λαζόπουλο έχεις καταναλώσει τα τελευταία χρόνια.
Ταυτοχρόνως είναι ο άνθρωπος που, κάποια στιγμή, όταν φύγουν τα απόνερα, θα αναγνωριστεί ως ιστορική μορφή της ελληνικής Αριστεράς, για τη συμβολή του στο δρόμο προς την εξουσία. Ο δείκτης που διαχειρίστηκε με μεγαλύτερη επιτυχία, ως υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ήταν η εξέλιξη των εκλογικών ποσοστών του Αλέξη Τσίπρα.
Αφήστε στην άκρη την πολιτική και την τεχνική πλευρά. Δείτε το φυσιογνωμικά. Ο Σόιμπλε ήταν το ιδανικό πρόσωπο για να στήσεις ένα δράμα με καλούς και κακούς, ένα κακόγουστο, αλλά λειτουργικό, σίκουελ της Κατοχής. Γερμανός, καθηλωμένος σε αμαξίδιο, με μάτια που γυαλίζουν πάνω σε σκαμμένο πρόσωπο. Να τον έβλεπε ο Σέξπιρ, θα άλλαζε τον Σάιλοκ ακόμα και στη μέση έργου. Σε κόμικ να το σχεδίαζες, δεν θα το πετύχαινες τόσο καλά. Δεν χρειαζόταν να τον περιλάβει καν ο ελληνικός λαϊκίστικος λόγος. Επικοινωνιακά, ο Σόιμπλε ήταν έτοιμο γκολ από μόνος του.
Ο Σόιμπλε βόλευε και για ακόμη έναν λόγο: συγκέντρωνε όλο το ελληνικό ανάθεμα στο πρόσωπο του. Αν στη θέση του ήταν μία άλλη, πιο συμβατική προσωπικότητα, η οργή δεν θα είχε πρόσωπο να χτυπήσει και πιθανώς να έριχνε περισσότερο λίπασμα στον ευρωσκεπτικισμό μας. Είναι και να απορείς, αν τα πιστεύεις αυτά, πώς και δεν του συνέβη τίποτα από τη στιγμή που μας βρήκε απέναντι. Ομως σε αυτόν τον άνθρωπο τα χειρότερα ήρθαν νωρίτερα.
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, δηλαδή ο ισχυρότερος οικονομικός παράγοντας της Ευρώπης, ελέγχεται ακόμα και στη χώρα του για την πολιτική που τήρησε απέναντι στην Ελλάδα. Εχει, άραγε, μένος ο Σόιμπλε κατά της πατρίδας μας; Ανοησίες. Σε τέτοιο επίπεδο δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί αν και ποτέ δεν ξέρεις πώς αντιδρά κάποιος όταν εμφανίζεται ο Γιάνης, χωρίς καν ένα χαρτί, για θεωρητική κουβέντα με θέμα την αλλαγή της αρχιτεκτονικής του ευρώ. Ομως η πρόταση για ελεγχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα δεν κατατέθηκε εν βρασμώ ψυχής, ούτε από προσωπική εμπάθεια -ας είμαστε σοβαροί, για Γερμανούς μιλάμε.
Ο Σόιμπλε πολιτεύτηκε με πυξίδα το συμφέρον της χώρας του και, ασφαλώς, την προσωπική του δημοφιλία. Και είναι προφανές ότι δεν του καίγεται καρφάκι για την Εφορία που πληρώνεις εσύ προκειμένου εκείνος να εξασφαλίσει την επιστροφή των χρημάτων που δάνεισε. Αντιθέτως τον ενδιαφέρει η κριτική της Bild, που έγραφε ότι οι έλληνες συνταξιούχοι ζουν καλύτερα από τους Γερμανούς. Τον ενδιαφέρουν και τα ποσοστά που «τσίμπησε» η Ακροδεξιά με σπέκουλα πάνω στο ελληνικό θέμα. Ο Σόιμπλε δεν έβλεπε Λαζόπουλο. Σκοπός του ήταν να πειστούν οι πολιτικοί του πελάτες ότι όχι μόνο δεν θα χάσουν τα χρήματα τους στην Ελλάδα αλλά, απεναντίας, θα επιστραφούν εντόκως, στέλνοντας και το κατάλληλο μήνυμα στον ρέμπελο Νότο. Η Γερμανία κέρδισε από τους χειρισμούς του Σόιμπλε στο ελληνικό ζήτημα. Δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο και δανείζει με τόκο, ενώ η αναστάτωση που προκλήθηκε από την ελληνική κρίση, οδήγησε περισσότερα κεφάλαια στις ασφαλείς τοποθετήσεις του γερμανικού Δημοσίου. Παράλληλα επιβεβαιώσε με τον πιο ωμό και κυνικό τρόπο την ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη.
Ο διάδοχος του Σόιμπλε θα είναι κατά πάσαν πιθανότητα από τους Φιλελεύθερους, κοινώς μπορεί να χρεώνει στον Τσακαλώτο ακόμα και τα τηλεφωνήματα. Και με δεδομένη την άνοδο της Ακροδεξιάς, ας κρατήσουμε τις προσδοκίες μας χαμηλά και το τηλέφωνο του Σόιμπλε στην άκρη. Μήπως χρειαστεί να πει καμιά κουβέντα…
