Η χώρα αποχαιρετά τον Μανώλη Γλέζο όπως του αξίζει. Με τιμή και γλυκιά συγκίνηση. Αλλωστε οι περισσότεροι από μας, είτε δεν έχουν ζήσει τον Γλέζο ως μάχιμο, είτε η σχετική μνήμη ξεθώριασε στον χρόνο. Το 2014 εξελέγη ευρωβουλευτής ως ιστορικό σύμβολο, όχι ως ενεργός στην πολιτική αρένα.
Ο Γλέζος έζησε τις τελευταίες δεκαετίες ευλογημένος με μακροζωία, καλή υγεία και σεβασμό. Ο τρόπος με τον οποίο πορεύτηκε στη δημόσια ζωή, αλλά και ο αιώνας που είχε στην πλάτη του, δημιούργησαν μία εθνική προσωπικότητα που στάθηκε πάνω από κομματικά στερεότυπα. Οχι πως ο άνθρωπος επιδίωξε κάτι τέτοιο. Ο Γλέζος ήταν μέχρι την τελευταία του στιγμή συνεπής σε αυτό το, κάπως ακαθόριστο, που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «ιδέες της Αριστεράς». Όμως ο ηρωισμός της νιότης, η εντιμότητα του λόγου και, εν τέλει, η υπέρβαση των προσδόκιμων ορίων του βίου, ύφαναν τον μανδύα της καθολικής αποδοχής που ντύθηκε ο άνδρας.
Μεγαλώσαμε ακούγοντας για τον Γλέζο και τον Σάντα στην Ακρόπολη. Και τον βλέπαμε μπροστά μας, χωρίς ίχνος τοξικότητας στον λόγο, γλυκός και πεισματάρης, αγνός, όπως μόνο τα παιδιά και οι πολύ γέροι ξέρουν να είναι.
Η καθολική αποδοχή προς το πρόσωπό του δεν αποδίδεται μόνο στον ηρωισμό της πρώτης νιότης και στη μαχητικότητα με την οποία επένδυσε τη ζωή του. Αποδίδεται και στην ηπιότητα του, στο πρόταγμα της εντιμότητας έναντι της προσωπικής ανέλιξης. Δέχθηκε, από λίγους θα έλεγα, κριτική επειδή πήγε και έγινε ευρωβουλευτής έχοντας καβαλήσει τα 90. Πιστεύω ότι δεν ήταν η γεύση της εξουσίας που ήθελε να αισθανθεί στον ουρανίσκο του. Ήταν από τη μία η πραγμάτωση του νεανικού ονείρου με την Αριστερά στην εξουσία και από την άλλη η ανάγκη για να αποδείξει, κυρίως στον εαυτό του, ότι παραμένει μάχιμος και ενεργός. Έζησε μία ζωή με έντονες διακυμάνσεις. Και την έζησε ως το τελευταίο λεπτό, ως το σημείο που λίγοι μπορούν να φτάσουν. Και έφυγε τιμημένος, σεβαστός, αγαπητός. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει ένας άνθρωπος;
