Δεν ξέρω αν θυμάστε την αρχή αυτής της περιπέτειας που ζούμε, δεμένοι στο άρμα της τρόικας. Ήταν οι μέρες που οι εκπρόσωποι των δανειστών μας αποκαλούντο χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι διεθνών οργανισμών, οι υπουργοί μας τους αγνοούσαν και δια του πατριωτικού Τύπου τους έστελναν να διαβουλευτούν με διευθυντές υπουργείων. Αργότερα ο εθνικός τσαμπουκάς μετριάστηκε, σταδιακά μετατράπηκε σε μία ταπείνωση που είναι τόσο μεγάλη ώστε ντρέπεται να φανερωθεί και τώρα κάπου στο βάθος φέγγει η ελπίδα για τη μετουσίωση του σε αληθινό ρεαλισμό.
Εκείνες τις πρώτες μέρες, λοιπόν, όταν η οδυνηρή γνωριμία των υπουργών με την τρόικα τους προκαλούσε οργή και ανατριχίλα, οι εκπρόσωποι των δανειστών μας χρησιμοποιούσαν ένα παράδειγμα που το υιοθετούν και σήμερα, με μεγαλύτερη θέρμη. «Γιατί δεν κλείνετε πέντε επιχειρηματίες στη φυλακή;» Αυτό είναι πια πιο ισχυρό και από υπαρξιακό ερώτημα: είναι δυνατόν να μην έχει μπει κάποιος φυλακή όταν η χώρα περιήλθε σε αυτήν την κατάσταση; Την ίδια ερώτηση έκαναν πρόσφατα και οι Financial Times: γιατί δεν έχουν μπει κάποιοι στη φυλακή; Είναι μία ενδιαφέρουσα απορία που αν τη θέσετε σε κυβερνητικό παράγοντα θα σας δείξει τον Μπέο και τον Ψωμιάδη της Aspis. Δεν αποκλείεται μάλιστα να προσθέσει με στόμφο ότι το κλίμα αλλάζει. Αυτό είναι ψέμα. Δεν αλλάζει ούτε ο Μανωλιός.
Οι άνθρωποι, που μας παρατηρούν πλέον όπως τα ψάρια στο ενυδρείο, αναφέρονται σε κάτι άλλο. Σε υπηρεσίες που κάνουν τη δουλειά τους, στέλνουν φακέλους στον εισαγγελέα και εκείνος γράφει εντάλματα σύλληψης που θυμίζουν σελίδα κοσμικού περιοδικού. Τίποτα. Αν στην Ελλάδα ήθελες να κλείσεις στη φυλακή φοροφυγάδες θα έπρεπε να ανοίξεις πάλι τα ξερονήσια. Αυτό υποτίθεται ότι θα γίνει με το νέο θεσμικό πλαίσιο, από τον Οκτώβριο και μετά. Θα μπορούσε να συμβεί από χθες. Αλλά γι’ αυτό δεν ευθύνεται η Δικαιοσύνη. Είναι η ανεπάρκεια και η άρνηση των ελεγκτικών μηχανισμών να φέρουν έσοδα στο κράτος και φοροφυγάδες και απατεώνες στη Δικαιοσύνη. Όσο και αν αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο, όσο έχεις εισπράκτορες σε καθεστώς λευκής απεργίας και πολιτικούς προϊσταμένους πρόθυμους να χορηγούν ελεγκτική ασυλία, κελιά και ταμεία θα παραμένουν άδεια. Ναι, η οικονομική αστυνομία είναι ένα βέλος σε μία τρύπια φαρέτρα, αλλά οι γνωρίζοντες ξέρουν ότι το μεγάλο ψάρι θα το πιάσει η απόχη των οικονομικών υπηρεσιών.
Η κυβέρνηση παίρνει ακόμα μια στροφή στην κούρσα και διαπιστώνει ότι χάνει από τον ίδιο της τον εαυτό. Χωρίς ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, με δραματικές καθυστερήσεις και χωρατά αντί πολιτικής αποκρατικοποιήσεων, σέρνεται σε ένα βούρκο που γεμίζει η ίδια με λάσπη. Αξίζει, για παράδειγμα, ο ειλικρινής κ. Μόσιαλος να μας πει αναλυτικά τι κάνουν με τις αποκρατικοποιήσεις, πόσοι σύμβουλοι προσλαμβάνονται και πόσο θα μας κοστίσουν. Και επειδή δεν θα έχουν τίποτα καλό να πουν, ας επιδείξουν τουλάχιστον νίκες στον τομέα των εντυπώσεων, θετικές απαντήσεις απέναντι στο λαϊκό αίτημα για άρση της ατιμωρησίας. Αν ο πρωθυπουργός πάει στη ΔΕΘ χωρίς να δείξει πέντε σκαλπ, τότε σύντομα κάποιοι θα δείξουν το δικό του.
