Την επομένη των εκλογών άνοιξα τα μάτια και είδα την απορία σαν τεράστια αράχνη στο ταβάνι, πάνω από το κρεβάτι μου. Ποιο είναι το μήνυμα των εκλογών; Διότι οι καταραμένες εκλογές, ειδικά αυτές που γίνονται πρόωρα, πρέπει να κομίζουν ένα μήνυμα. Το διακύβευμα και το μήνυμα των εκλογών πολλές φορές υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν το ρόλο των κομμάτων και να προσδίδουν στο λαό κάτι που, φυσικά, δεν διαθέτει: σοφία, ωριμότητα και διεισδυτική ματιά.
Η πρώτη ανάγνωση των αποτελεσμάτων μάς λέει ότι το μήνυμα των εκλογών είναι η παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Σαφές. Μόνο που, σε γενικές γραμμές, αυτός ήταν και ο σκοπός της διαχείρισης Παπαδήμου. Θυμίζω ότι η προηγούμενη κυβέρνηση διέθετε ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θεωρούσε αυτονόητη την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και πέτυχε ένα ενδιαφέρον παγκόσμιο ρεκόρ με τη μεγαλύτερη απομείωση εθνικού χρέους που σημειώθηκε ποτέ. Όμως εξέπνευσε λίγο μετά την πρώτη νιότη της, ενώ η θητεία της Βουλής έληγε το φθινόπωρο του 2013. Για ποιο λόγο δεν μακροημέρευσε η κυβέρνηση Παπαδήμου; Μα επειδή ένας εκ των πυλώνων της επιθυμούσε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές για να αναλάβει τις τύχες της. Κατά μία εκδοχή, η Νέα Δημοκρατία ήταν συνεπής με έναν από τους βασικούς ρόλους που αναλαμβάνουν τα κόμματα εξουσίας: ικανοποίησε την αίσθηση που έχει ο αρχηγός της για το πεπρωμένο του.
Μόνο που αυτά είναι για τριτοκοσμικές χώρες και τουρκικά σίριαλ. Εντάξει, ο Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός. Πολιτικά μπορεί να είναι μία τρύπα στο νερό, ιστορικά μάλλον θα αποδειχθεί χαμένος χρόνος. Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος για ποιο λόγο ο Σαμαράς θα είναι καλύτερος πρωθυπουργός από τον Παπαδήμο; Πιθανότατα ναι, μπορεί. Όμως και εγώ έχω πολλές ιδέες για να επιχειρηματολογήσω υπέρ του αντιθέτου.
Ο παραλογισμός μπαίνει από παντού. Κάναμε εκλογές για να δώσουμε την ίδια δουλειά σε έναν τύπο που ήταν λιγότερο δημοφιλής από τον προηγούμενο, ενώ διατηρούμε σαφείς αμφιβολίες για την πολιτική του ευθυκρισία και τη διαχειριστική του επάρκεια. Ναι, αλλά ο Σαμαράς είναι εκλεγμένος, έχει πολιτική νομιμοποίηση. Σωστό. Ως πολιτικός μιλάει 25% περισσότερο από τον τεχνοκράτη, λέει συνθήματα, κάνει γκριμάτσες και διεγείρει συναισθηματικά αντανακλαστικά. Και η έννοια της πολιτικής νομιμοποίησης είναι κάτι συζητήσιμο. Ο Σαμαράς δεν έγινε πρωθυπουργός επειδή ενέπνευσε όραμα. Έγινε πρωθυπουργός επειδή ο Αλέξης απείλησε με εφιάλτες. Ο Σαμαράς δεν εξελέγη ως η καλύτερη λύση. Επελέγη ως η λιγότερη κακή, σχεδόν ως υποχρεωτική.
Ψάχνουμε τη λογική, όπως το οξυγόνο σε σταματημένο ασανσέρ. Τι στο διάολο θέλει τελικά ο ελληνικός λαός; Είναι αντιμνημονιακός. Όμως συγκροτεί κυβέρνηση από μνημονιακά κόμματα, εκ των οποίων το πρώτο είναι επισήμως αντιμνημονιακό. Νομίζω ότι κανένας μας δεν μπορεί να είναι σίγουρος γι’ αυτό που συμβαίνει. Και κανένας μας δεν δικαιούται να αισιοδοξεί, εκτός και αν ζει στην Κουμουνδούρου. Μπορεί το μισό εκλογικό σώμα να διατύπωσε με σαφήνεια τη βούλησή του για παραμονή στο ευρώ, αλλά δεν παίρνω όρκο για τον τρόπο με τον οποίο θα ήθελε να διασφαλιστεί αυτό.
Σήμερα σχηματίζει κυβέρνηση ένα κόμμα που δεν έχει σαφή θέση για την απελευθέρωση των ταξί και το άνοιγμα του επαγγέλματος στα φορτηγά. Πιστεύει κανείς ότι μπορεί αυτή η κυβέρνηση να προωθήσει μεταρρυθμίσεις; Μη στέκεστε στα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής. Είναι το μισό πρόβλημα της χώρας. Το άλλο μισό στέκεται ακίνητο και θεριεύει με το χρόνο και την άρνηση να το αντιμετωπίσουμε. Η νέα κυβέρνηση οφείλει να κάνει συγκρούσεις. Όχι στους δρόμους με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στα γραφεία με το κατεστημένο συμφερόντων και αγκυλώσεων. Πιθανότατα και να υποσχεθεί ότι θα το κάνει. Δεν νομίζω να τολμήσει το παραμικρό. Οι μεταρρυθμίσεις θα ακύρωναν τα συστατικά της. Με την κυβέρνηση Παπαδήμου είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε τη δουλειά, όπως πρέπει να γίνεται: τεχνοκράτες με ευχέρεια χρόνου. Δεν έγινε. Όχι επειδή δεν το επέτρεψαν τα κόμματα, αλλά επειδή δεν το θέλαμε και εμείς οι ίδιοι. Ο σκύλος κυνηγάει την ουρά του, αλλά δεν θέλει ποτέ να τη δαγκώσει.
