Τις τελευταίες πέντε δεκαετίες η μοναδική προσφορά της πατρίδας μας προς τον υπόλοιπο κόσμο ήταν η ανακάλυψη του φραπέ. Ασφαλώς εσείς μπορείτε να προσθέσετε μερικές γραμμές ποίησης, άντε και κάποιες μελωδίες, αλλά και πάλι πρόκειται για απολαύσεις του νου που ταιριάζουν τέλεια με ένα φραπεδάκι μπροστά στο ηλιοβασίλεμα. Σκέφτομαι πως αν η Ελλάς δεν είχε ανακαλύψει το φραπέ, σήμερα δεν θα υπήρχαν Starbucks. Χιλιάδες εργαζόμενοι ανά τον κόσμο θα δούλευαν σε πιτσαρίες, ενώ οι καλλιεργητές της Νοτίου Αμερικής θα είχαν γυρίσει τη φυτεία σε κόκα, καίγοντας τα μυαλά της Δύσης νωρίτερα από το αναμενόμενο.
Η πατρίδα μας πάντα έχει κάτι να προσφέρει. Μπορεί πριν από δύο χιλιάδες χρόνια να έδωσε τα φώτα του πολιτισμού, τώρα ήρθε η ώρα να τα σβήσει. Έτσι θα γεννηθεί κάτι καινούργιο, ένα νέο οικονομικό σύστημα όπου θα αλλάζουν χέρια τα κοχύλια, όχι όμως και το χρήμα. Αν προσέξετε τι συμβαίνει αυτές τις μέρες στις αγορές θα συμφωνήσετε ότι ο Γιώργος είναι ο μοναδικός πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που τηρεί κατά γράμμα το job description της θέσης: η διαχείρισή του έχει επιφέρει στον παγκόσμιο καπιταλισμό πλήγματα που τα μέλη της Τρίτης Διεθνούς θα περιέγραφαν μόνο υπό χαμηλό φωτισμό και μετά την έκτη βότκα. Οι δείκτες ταλαιπωρούνται, οι κυβερνήσεις εκνευρίζονται, ο Ομπάμα τηλεφωνεί ανήσυχος στη Μέρκελ, ο φόβος μολύνει τα όνειρα των καπιταλιστών με εφιάλτες.
Αν ήμουν Γιώργος θα ζητούσα από τον Ασιμπίγιο να σχεδιάσει το μαυσωλείο μου. Και αν ήμουν μέλος του ΠΑΜΕ θα ονειρευόμουν ότι ο καπιταλισμός θα σβήσει με τη δική μου πνοή, όπως εκείνο το κοριτσάκι έσβησε τη φλόγα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Η ελληνική κρίση απειλεί πλέον τον πλανήτη. Εμείς και η τρύπα του όζοντος. Το έχετε ακούσει και εσείς: ενδεχόμενη κατάρρευση της Ελλάδας θα οδηγούσε στο φαινόμενο του ντόμινο. Οι οικονομίες θα έπεφταν εύκολα και με θόρυβο. Ο φόβος δεν έχει απλώς αναστατώσει τις αγορές. Έχει υποχρεώσει τις κυβερνήσεις να μένουν ξάγρυπνες με το ένα μάτι προς την Ελλάδα και το άλλο κλειστό, επειδή δεν αντέχει να βλέπει τι έρχεται. Αν η Ελλάδα πέσει σε κώμα, η Μέρκελ θα έρθει να της αλλάξει τον ορό. Πάνω από το ταλαιπωρημένο κορμί της χώρας μας θα συγκρουστούν η λογική και η σκοπιμότητα. Η λογική λέει ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να τα καταφέρει, η χρεοκοπία θα έρθει ως το φυσιολογικό αποτέλεσμα μίας κατάστασης που θα διαμορφωθεί πέρα από τα άκρα. Η σκοπιμότητα επιτάσσει την αποτροπή της χρεοκοπίας για λόγους που φαντάζεστε. Είναι όπως όταν αποφασίζεις να κρατήσεις ζωντανό τον παππού μόνο και μόνο για να εισπράττεις τη σύνταξη.
Η υπόθεση, λοιπόν, κόβει νευρικές βόλτες μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά δεν διατηρεί τεράστιες αποστάσεις από την πραγματικότητα. Η Ελλάδα κρατάει την Ευρώπη σε μία ιδιότυπη ομηρεία. Αν δεν κρατούσαμε ευρώ στα χέρια μπορεί τώρα να χρειαζόμασταν βίζα για τη Βουλγαρία – οι Βρυξέλλες θα ήταν ουσιαστικά αδιάφορες για τη μοίρα μας. Τώρα όλοι προσπαθούν να αποτρέψουν το μοιραίο. Γίνεται; Δύσκολο. Και δείτε πώς ξεδιπλώνεται ο παραλογισμός. Την προηγούμενη εβδομάδα οι αγορές του κόσμου έβλεπαν τις κινητοποιήσεις στην Αθήνα, έπλεκαν σενάρια χρεοκοπίας και έριχναν τους δείκτες μαζί με τη διάθεσή τους. Παλαιότερα λέγαμε ότι φτερνίζεται η Wall Street και παθαίνει πνευμονία το δικό μας χρηματιστήριο.
Τώρα μπορείς να βλέπεις πώς καίγονται τα βαν ξένων συνεργείων, παρακολουθώντας την ίδια στιγμή τι αντίκρισμα έχει αυτό στις μεγάλες αγορές. Η Ελλάδα έγινε πλέον γενναίο πεδίο δοκιμών για τη θεωρία του χάους. Απλώς στη θέση της γνωστής πεταλούδας βάλτε έναν τύπο που αποφασίζει να κάνει μια χοντρή ζημιά, βυθίζοντας τη χώρα στον πανικό και τον παγκόσμιο καπιταλισμό στη νευρικότητα. Ασφαλώς η κυβέρνηση το γνωρίζει. Όπως ξέρει πολύ καλά ότι, όσο κι αν σε βολεύει μία κατάσταση, πρέπει να έχεις και ένα ουσιαστικό σχέδιο για να την εκμεταλλευτείς. Αυτή τη στιγμή είναι σαν να κάθεται πάνω σε παγόβουνο που πλέει προς τον Νότο. Κάποτε θα λιώσει.
