Αν ζούσε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος τώρα θα τρυγούσε έμπνευση για τη νέα του ταινία. Κάτι σχετικό με τον ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπω το Νίκο Φίλη να μιλάει για τις αξίες της Αριστεράς. Ο Αγγελόπουλος θα τον έπαιρνε από το τηλεοπτικό πλατό, θα τον έβαζε σε ένα πέτρινο καφενέ στο Ζαγόρι και οι σταγόνες της βροχής στο τζάμι θα ήταν τα δάκρυα για τον κόσμο που αλλάζει.
Οχι, δεν είναι καθόλου αστείο. Μόνο ο μακαρίτης θα μπορούσε να περιγράψει τη ματαίωση που αισθάνεται ένα μεγάλο κομμάτι των στελεχών και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί όλοι αυτοί, που σχηματικά προσωποποιούνται στον Φίλη, βλέπουν τον κόσμο τους να αποσυντίθεται και με τα ίδια υλικά να κατασκευάζεται κάτι καινούργιο, εντός του οποίου δεν μπορούν να ανασάνουν. Είναι ένα πολιτικό δράμα με υπαρξιακές διαστάσεις.
Αλήθεια, δεν είναι εύκολο να το αντιμετωπίσεις. Εχεις φάει τη νιότη σου μέσα σε αυτό. Καλούπωσες τη ζωή σου στο σχήμα του κόμματος. Υιοθέτησες κουλτούρα, αγάπησες και μίσησες πράγματα, έκανες σχέσεις, εκπαίδευσες τη γλώσσα σου πάνω στην κομματική διάλεκτο. Ελιωσες άρβυλα σε πορείες, σήκωσες πανό, ο ουρανίσκος σου γεύτηκε τη ρετσίνα. Και το κυριότερο: συνήθισες να «ζυμώνεσαι», όπως λες, πάνω στα κομματικά. Να κοιτάζεις την ανακοίνωση και να ζυγίζεις το βάρος ή να μετράς τη χροιά των λέξεων. Να βουλιάζεις μέχρι το λαιμό στην κομματική ίντριγκα, αλλά ταυτόχρονα να διατηρείς την ψευδαίσθηση της συντροφικότητας. Κράτησες ταριχευμένη μία ολόκληρη εποχή με τα συνθήματα της.
Εφτιαξες ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, συμμετείχες στο προσωπικό σου «Goodbye Lenin», είπες ότι οι αγώνες σε οδήγησαν στην εξουσία για έναν καλύτερο κόσμο που, εννοείται, είναι εφικτός. Και έρχεται ένας τύπος με χαμόγελο που φωτίζει το δωμάτιο. Βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και διαπιστώνεις ότι οι ρυτίδες σου βάθυναν. Κοιτάζεις γύρω σου και το τσουνάμι σου έχει πάρει τα πάντα, το νερό φτάνει μέχρι τα γόνατα. Και επειδή συχνά καταφεύγεις σε ποιητές, τώρα ανακαλείς τον Κώστα Τριπολίτη και το «Ανεμολόγιο». «Εβγαλε βρώμα η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε».
