Είδα τον American Sniper. Δεν περάσαμε άσχημα οι δύο μας. Μέσα σε δύο ώρες εκείνος έφαγε 160 ανθρώπους, εγώ δύο κουτιά ποπ κορν. Αληθινή ιστορία. Όμως, επειδή με το που άναψαν τα φώτα εγώ μπήκα wikipedia, θέλω να σας πω ότι αυτό που βλέπετε στο τρέιλερ, με τη γυναίκα που δίνει τη βόμβα στο παιδί, δεν έγινε ποτέ. Στην πραγματική ζωή, το παιδί έλειπε από τη διόπτρα και ο πρώτος στόχος του Κρις Κάιλ ήταν μία κυρία με αντιαρματική χειροβομβίδα στο χέρι. Να τη δείτε; Είναι μία τυπική αμερικανιά που δεν πιστεύεις ότι γυρίστηκε από τον Κλιντ Ίστγουντ. Από τις ταινίες που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, κάνουν πρεμιέρα 4η Ιουλίου και μετά ο μπαμπάς ρεύεται την Coca Cola λέγοντας στα παιδιά πόσο σπουδαίο είναι το έθνος τους. Μου άρεσε; Τη λάτρεψα! Και, εξ όσων κατάλαβα, τη χάρηκε ολόκληρη η αίθουσα. Φαντάζομαι δε, έτσι όπως το πάνε οι τζιχαντιστές, θα έχουν να βλέπουν ταινίες μέχρι και τα εγγόνια μας. Κάποια στιγμή τα marines και τα SEALS θα αναλάβουν δράση και εσύ θα τους παρακολουθείς από την τηλεόραση. Μπορείς να έχεις ποπ κόρν, δεν υπάρχει πρόβλημα, μη σου πω ότι επιβάλλεται. Έβλεπα τους ανθρώπους να φεύγουν από την αίθουσα και σκεφτόμουν ότι, βάσει δημοσκοπήσεων, είμαστε η ευρωπαϊκή χώρα με τον υψηλότερο δείκτη αντιαμερικανισμού. Πιθανότατα αυτό να έχει μετριαστεί επειδή τώρα ψάχνουμε μη ευρωπαϊκό ώμο για να ακουμπήσουμε, αλλά αθροιστικά, πρέπει να είναι εκατομμύρια οι Έλληνες που έχουν σύρει τα πόδια τους σε πορείες με αντιαμερικανικά συνθήματα. Γιατί, όμως, βλέπουμε αυτές τις ταινίες; Και γιατί, συναισθηματικά, ταυτιζόμαστε με τους ήρωες τους; Εντάξει, τα βασικά της επικοινωνίας τα ξέρετε. Ένας ισχυρός πομπός σου φυτεύει το μήνυμα που θέλει. Τώρα ο Κλιντ Ίστγουντ δέχεται κριτική για την απλοϊκή μεταχείριση της ιστορίας του. Καλοί και κακοί. Δύο στρατόπεδα. Μαύρο και άσπρο. Οι καλοί κερδίζουν. Συμβαίνει στο σινεμά και στα κυρίαρχα ελληνικά media.
Δεν ξέρω από ποια αυτοκτονία και μετά θα αρχίσουμε να τις αποδίδουμε στην κατάθλιψη και όχι στο μνημόνιο. Άλλωστε το μνημόνιο τελείωσε, η τρόικα έφυγε, η κατάσταση άλλαξε. Τι ισχύει, λοιπόν, για τις αυτοκτονίες που σημειώνονται από τον Φεβρουάριο και μετά; Είναι και άλλα που συμβαίνουν εσχάτως και τα κοιτάζω σαν απορημένο κουτάβι. Την Κυριακή αρκετές εφημερίδες αντιμετώπισαν με θετικό πρόσημο τη συμφωνία του Eurogroup. Αναρωτήθηκα αν διατηρείται το αξίωμα που θεωρεί ότι οι εφημερίδες της διαπλοκής γράφουν ψέματα και κατασκευάζουν εικονική πραγματικότητα. Προσπάθησα να καταλάβω τι συμβαίνει όταν η «Αυγή» γράφει ακριβώς τα ίδια με «Το Βήμα» και όταν ο τηλεοπτικός σχολιαστής εκφράζεται σαν παραγωγός του «Κόκκινου». Αισθάνομαι, λοιπόν, ότι στα υπόγεια αυτής της χώρας υπάρχουν κάτι τεράστια γρανάζια που πάντα κουρδίζονται με τον ίδιο τρόπο. Εκεί κάτω ζουν κλειδούχοι-ξωτικά που επιτρέπουν στο τρένο (όχι του Άδωνι) να αλλάξει γραμμές, αλλά να μένει πάντα εντός πορείας. Από όποια πλευρά και αν το δεις, το σύστημα αυτορυθμίζεται με συμπαντική αρμονία. Η εκάστοτε κυβέρνηση ασκεί βαρυτική έλξη προς το δίκτυο της ενημέρωσης. Οι ισχυροί του πλούτου κλείνουν το μάτι ή και ανοίγουν με αβρότητα το στόμα. Οι σημαίες αλλάζουν. Οι προσόψεις βάφονται με άλλο χρώμα. Αλήθεια, για ποιο λόγο να θέλεις να αλλάξεις ένα σύστημα που γίνεται τόσο φιλικό και προσαρμόζεται στα μέτρα σου; Θα πετούσες ποτέ ένα κουστούμι που σου ταιριάζει τέλεια; Το φοράς, έστω και χωρίς γραβάτα. Είναι νοσηρό αυτό που συμβαίνει. Και συμβαίνει πάντα. Συχνά δε, παίρνει χυδαίες εκφράσεις που, την άλλη στιγμή, γίνονται γελοίες. Είναι, βλέπεις, το αριστερό πρόσημο που γεννάει αντιφάσεις. Επικοινωνιακά παρακολουθούμε μια αμερικανιά. Θέλω να πω στον sniper να σημαδέψει το μυαλό μου. Από την άλλη, όμως, όλο αυτό που συμβαίνει, που βλέπουμε, που διαβάζουμε, είναι υπέροχα λυτρωτικό. Η απογύμνωση μπροστά στην αλήθεια. Λες και ένα πλαδαρό, λιπώδες, γερασμένο κορμί, άλλαξε κεφάλι. Αν όλα μείνουν όπως δείχνουν, θα μάθουμε ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Θα μας κάνει πιο κυνικούς. Ευτυχώς. Πιο κοντά στην αλήθεια.
