Είναι εξαιρετικά πιθανό ο Άκης να αποφυλακιστεί σχετικά σύντομα, λόγω ηλικίας. Ίσως μάλιστα να αφήσει και δικούς του ανθρώπους πίσω από τα σίδερα. Και αυτό που του έμεινε να ελπίζει είναι μήπως η λήθη σκεπάσει την απαξία. Ίσως τώρα δηλώσει κάτι, μπορεί και να ποτίσει τα δημοσιογραφικά μικρόφωνα με καμιά κουβέντα. Ο,τι και αν πει θα ξεχαστεί. Ποιος θυμάται τι λένε οι κατάδικοι μπροστά στα δόντια του νόμου;
Πίσω στο κελί του ίσως καταλάβει ότι μαζί με την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του, έχασε και τη δεύτερη ευκαιρία που του χορήγησαν άνθρωποι και Ιστορία.
Ο Τσοχατζόπουλος μπορούσε, αν ήθελε, να μετατρέψει τη δίκη του σε μάθημα εθνικής αυτογνωσίας. Να σηκωθεί όρθιος με μία αγκαλιά χαρτιά. Να τα πετάξει στον αέρα και, λουσμένος στη χαρτούρα να κάνει τη δική του αφήγηση της μεταπολίτευσης. Να μας έλεγε αυτά που ξέρουμε, αλλά δεν μπορούμε να αποδείξουμε. Να μας εξηγούσε πώς εκμαυλίζει η εξουσία και πώς σε αποπλανεί η ηδονή της δύναμης. Ας μιλούσε με πρόσωπα, καταστάσεις, περιστατικά. Τι θα πάθαινε; Θα του έκαναν αγωγή; Θα ήταν μία διαδικασία κάθαρσης και λύτρωσης. Με φως από τα σκοτάδια του. Επέλεξε άλλη στρατηγική, πιθανότατα για να θρέψει τις δικές του αυταπάτες και ανύπαρκτες ελπίδες απεμπλοκής.
Έστω και έτσι, η δίκη του Άκη θα ήταν ένα χρήσιμο μάθημα προς όλους, αν το ευρύτερο περιβάλλον είχε μία αίσθηση ομαλότητας. Σε μία άλλη χώρα του δυτικού κόσμου η υπόθεση Τσοχατζόπουλου θα διατηρούσε έναν «εκπαιδευτικό» χαρακτήρα, θα άνοιγε και μία συζήτηση για την ανεπάρκεια των μηχανισμών ελέγχου και συγκράτησης. Εδώ δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Λογικό. Εδώ η δίκη του Άκη αντιμετωπίστηκε ως η εξαίρεση σε έναν κανόνα ατιμωρησίας. Η κοινωνία δεν αναγνώρισε την απόδοση της ευθύνης. Θυμήθηκε ότι ο Άκης ήταν απελπιστικά μόνος στο εδώλιο. Δεν μάθαμε τίποτα που δεν γνωρίζαμε, δεν μας εξέπληξε τίποτα από όσα ακούσαμε. Και, για φαντάσου, ήταν η ιστορία μας όπως έπρεπε να τη γνωρίζουμε.
