Η κάθαρση ως σύνθημα είναι πιο δυνατή και από προσευχή. Δεν ξέρω αν μετακινεί βουνά, αλλά κατάφερε να κάνει τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό και να τοποθετήσει κομμουνιστές στο υπουργικό συμβούλιο. Το 1989, όταν οι κομμουνιστές στην Ανατολική Ευρώπη έψαχναν καράβι για Αβάνα, οι δικοί μας έκαναν κυβέρνηση μαζί με προσωπικότητες όπως ο Κούβελας, μήπως και η δικαιοσύνη στείλει πολιτικά πρόσωπα να κάνουν παρέα στον Κοσκωτά –στη δημοκρατία μπορεί να μην έχεις κρεβάτια στην εντατική, αλλά διαθέτεις πάντα μερικά κελιά πολυτελείας έτοιμα στην πρώτη ζήτηση.
Οι παλαιότεροι θυμούνται τη συνέχεια. Ακόμα και αν οι πολιτικές εξελίξεις σας διαφεύγουν, ποιος μπορεί να ξεχάσει την αισθητική στην πρώτη έκδοση της κάθαρσης; Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ως βουλευτής κατήγορος, με την τήβεννο και τις γούνες στους ώμους. Ο Βασίλης Κόκκινος, πρόεδρος του Αρείου Πάγου και του Ειδικού Δικαστηρίου, ο οποίος, εκτός από την τήβεννο, φέρει και καπελάκι copy-paste από το κεφάλι της Ελισάβετ στις ιπποδρομίες του Ασκοτ. Τα μέλη του δικαστηρίου σχηματίζουν ένα επιβλητικό ημικύκλιο και βλέπουν τους μάρτυρες από ψηλά. Το συμβούλιο καθηγητών στο σχολείο του Harry Potter είχε λιγότερο στιλ από το δικό μας Ειδικό Δικαστήριο. Και μετά ήρθε η κάθαρση. Όχι ακριβώς ως Δαμόκλειος Σπάθη, αλλά λες και η Δικαιοσύνη, που δεν βλέπει την τύφλα της, σκόνταψε πάνω σε ένα σερβιτόρο και έγινε η μεγάλη ζημιά. Ο Μένιος πέθανε πάνω στη διαδικασία, ο Τσοβόλας καταδικάστηκε και τους προκαλούσε να τον συλλάβουν στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και, φυσικά, ο Ανδρέας αθωώθηκε για μία ψήφο. Τη διαδικασία της κάθαρσης την πλήρωσε ο Αθανασόπουλος, που πήγε φυλακή για το καλαμπόκι, και όλοι εμείς που καμαρώσαμε τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό, κερδίζοντας μία αξέχαστη εμπειρία.
Όταν είδα τον Σταμάτη Γαρδέλη στο “Dancing with the Stars” πείστηκα ότι και η κάθαρση επιστρέφει. Μοιάζουν και οι εποχές, όσο και αν σήμερα η κοινωνική δικτύωση προσδίδει μεγαλύτερη ένταση στην οργή των ανθρώπων. Κάπως έτσι, το σύνθημα των 90s για την κάθαρση και τους κλέφτες του ΠΑΣΟΚ βρίσκει το αντίστοιχό του στο κάψιμο της Βουλής. Και τότε η χώρα ήταν στη γωνία των σχοινιών με διψήφιο πληθωρισμό, τεράστια ελλείμματα και ανησυχία για το ασφαλιστικό. Η Ελλάδα του 2010 μοιάζει με την Ελλάδα του 1989 όσο δύο ξαδέρφες. Και αν ρίξετε μία ματιά στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία, θα διαπιστώσετε ότι κάθε είκοσι χρόνια το σύστημα συγκλονίζεται. Είναι σαν επιτραπέζιο παιχνίδι. Γυρίστε στο ’89. Από εκεί στη δικτατορία, στον εμφύλιο, στα ταραγμένα χρόνια του μεσοπολέμου. Και ακόμα πιο πίσω, στην χρεοκοπημένη Ελλάδα των αρχών του 20ού αιώνα.
Τώρα επιστρέψτε εδώ. Τι μάθατε; Ότι σχεδόν κάθε είκοσι χρόνια οι Έλληνες νομίζουν πως το σύστημα έφτασε στα όριά του. Και τότε αλλάζουν πολλά, αλλά όχι αυτά που μας ενδιαφέρουν να αλλάξουμε. Τι πιο ωραίο, λοιπόν, για σήμερα από μερικά κεφάλια πολιτικών με τα οποία ο λαός θα παίξει ποδόσφαιρο στην πλατεία Συντάγματος; Το αίτημα για κάθαρση είναι δίκαιο, αλλά δεν υποβάλλεται με καλές προθέσεις. Αυτοί που ετοιμάζονται να θερίσουν κεφάλια είναι στο χωράφι εδώ και χρόνια. Τώρα τους έπιασε κρίση ηθικής; Είναι και το άλλο που θέλεις να ρωτήσεις, αλλά δεν τολμάς. Θα το κάνω εγώ. Δηλαδή, οι δύο πρωθυπουργοί που αποφάσισαν να κάνουν κάθαρση από τη μεταπολίτευση και μετά είναι ο Γιώργος και ο Μητσοτάκης; Σε μένα φαίνεται περίεργο και υποθέτω ότι στον Γιώργο δεν θα αρέσει καθόλου. Βλέπετε, η κάθαρση είναι μια διαδικασία που υπονομεύεται από το παρελθόν των ανθρώπων που την επικαλούνται. Όχι πως βούτηξαν το δάχτυλο στο μέλι-προς Θεού! Απλώς δεν το σήκωσαν για να μιλήσουν. Ήταν συνεπείς και σιωπηροί διαχειριστές του συστήματος που υποτίθεται ότι θα καθαρίσουν. Συνομιλητές, ομοτράπεζοι των ανθρώπων που θα δώσουν κεφάλια, τιμή και υπόληψη για να γευτείς εσύ αίμα. Μαζί τους και οι δικαστές που θα κρίνουν, αλλά και οι δημοσιογράφοι που θα ενημερώσουν. Ε, ναι, η κάθαρση θα γίνει. Και οι ένοχοι μετά από μερικά χρόνια θα επιστρέψουν επάνω στους δικούς μας ώμους. Δικαιωμένοι.
