Λατρεύω τα ελληνικά στρατιωτικά εμβατήρια. Μπορεί να είναι μια αγάπη που φυτεύτηκε σε παιδικές μνήμες από την παραλία της Θεσσαλονίκης. Ωστόσο επειδή όταν τα ακούω σιγοψιθυρίζω τη διασκευή τους από τη Θύρα 4, τείνω να αναθεωρήσω τη σχέση μου μαζί τους, να τα πάρω από την αθωότητα των παιδικών χρόνων και να τα τοποθετήσω μαζί με τις διαστροφές της ενηλικίωσης. Είναι, λοιπόν, 25η Μαρτίου, πίνω καφέ, έχω απλωθεί στο τραπεζάκι με τους πεζοναύτες ανάμεσα στα δάχτυλα του ποδιού μου. Λίγο αργότερα αισθάνομαι ότι με το νύχι του μεγάλου δαxτύλου μπορώ να ρίξω τα μικρόφωνα μπροστά στον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τα αφήνω στη θέση τους, τον ακούω να κάνει copy-paste κάτι αναμενόμενο.
Σκέφτομαι ότι, όντως, η πολιτική ηγεσία δύναται να αποδώσει τόσο πειστικά το μήνυμα του ’21, ώστε είσαι ανά πάσα στιγμή πρόθυμος να φορέσεις τσαρούχι, να ρίξεις κάτι βλάχικο πάνω σου και να φύγεις στο βουνό. Η αλήθεια είναι ότι αδιαφορώ για όσα λέει ο πρόεδρος – και όχι μόνο γι’ αυτά που αναφέρονται στα πατριωτικά. Περιμένω να τελειώσει για να ανακτήσει το λόγο ο συνάδερφος από την ΕΡΤ που έκανε μία υπέροχη πατριωτική περιγραφή, ξέρετε από εκείνες που περιμένεις να σου διαβάσει τα αποτελέσματα της ανάλυσης DNA για να επιβεβαιωθούν όσα λέει για την υπεροχή του γένους.
Θυμάμαι ότι ο άνθρωπος που για σαράντα χρόνια περιέγραφε την παρέλαση της Θεσσαλονίκης είναι έξω με εγγύηση, κατηγορούμενος για συμμετοχή σε κύκλωμα τοκογλυφίας. Είσαι για δεκαετίες πίσω από το μικρόφωνο της παρέλασης, βάζεις δάφνες στην τηλεοπτική εικόνα, θυμάσαι μάχες, πεδία σπαρμένα με ανδραγαθήματα και ποτισμένα με το αίμα ηρώων. Και ένα ωραίο απόγευμα σε έχουν βουτήξει για συμμετοχή σε συμμορία τοκογλύφων, μαζί με εκλεκτά μέλη της τοπικής κοινωνίας. Ελέγχεσαι για διαφθορά. Αλλά δεν είσαι ασυνεπής με του γένους τα ιδανικά. Διότι σε αυτόν τον τόπο η διαφθορά πρώτα μας ένωσε και μετά μας κατέστρεψε.
Που λέτε, σε αυτή την εθνική επέτειο κατάλαβα ότι η διαφθορά, οι μικρές και μεγάλες απάτες που συνομολογήσαμε, αλλά δεν φωτίσαμε, κατάφεραν να μας ενώσουν. Ταλαιπωρημένος λαός με χαρακιές διχασμού, όχι μόνο από τον εμφύλιο, αλλά και από πιο παλιά. Μέχρι που ανατέλλει η νέα εποχή και τα μίση αρχίζουν να ατονούν, όχι μόνο επειδή πήρε ο χρόνος το χρώμα τους, αλλά και επειδή η προοπτική της προσιτής ευμάρειας μετατράπηκε σε πειρασμό. Και έτσι μικρά και μεγάλα όρνεα έπεσαν πάνω στο σφριγηλό σώμα μίας πατρίδας για να το μετατρέψουν σε καχεκτικό. Συμφιλιωθήκαμε γύρω του. Ο αστυνόμος που σε κυνηγούσε για φρονήματα, τώρα έπαιρνε το χαρτζιλίκι για να κάνει στραβά μάτια. Ο δημόσιος υπάλληλος που σε βασάνιζε, τώρα σε προσεταιρίζεται. Ο πολιτικός που αντιμετώπιζες με δέος, τώρα γίνεται ταπεινός, ένα με σένα, κομμάτι από σένα.
Η συναλλαγή γίνεται με ευθύτητα, χωρίς αναστολές. Δεν ξέρω αν υπάρχει εθνικό DNA, σέρνουμε κατάλοιπα τουρκοκρατίας ή μας επιβλήθηκε από τη βαλκανική μας φύση. Αλλά, πράγματι, χρησιμοποιήσαμε κοπριά για λίπασμα. Και η διαφθορά χρησιμοποιήθηκε ως συγκολλητική ουσία κομματιών που είχαν περισσότερα να χωρίσουν παρά να συνθέσουν. Ζήτησα από έναν αξιωματούχο να μου εξηγήσει για ποιο λόγο υπάρχουν τώρα τελευταία τόσες επιτυχίες κατά της διαφθοράς. Μου είπε το προφανές, για το σύστημα που έφτασε στα όριά του. Αλλά και κάτι ακόμα: όσο δεν υπάρχει πολιτικός στο Μαξίμου, τόσο το σύστημα απορρυθμίζεται.
Παλαιότερα λειτουργούσαν κανάλια, ο επιθεωρητής πριν επιβάλει πρόστιμο ήξερε ότι το θέμα ίσως φτάσει και στον υπουργό. Πριν ο δικαστικός στείλει τον ηγούμενο στη φυλακή θα είχε κατά νου ότι η υπόθεση θα πάει τρέχοντας στον κομματικό πρωθυπουργό. Υπήρχε πυραμίδα ελέγχου, ένας δίαυλος που έδινε γραμμή. Μία κυβέρνηση τεχνοκρατών ίσως είναι η λύση που ψάχνουμε. Χωρίς κομματικά στελέχη, μακριά από μηχανισμούς και εξαρτήσεις που έκαναν αυτό το σύστημα να λειτουργεί. Ένα σχήμα χωρίς πολιτικά στελέχη, κι ας είχε διάρκεια μικρότερη από το βίο της παρούσης Βουλής. Αλλά όχι. Ο λαός πρέπει να αποφασίσει. Και ως συνήθως θα αποφασίσει σοφά, θα πετύχει διάνα.
