Η Βουλή θα απορρίψει την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής με αντικείμενο τη διερεύνηση ευθυνών ως προς την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ και στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, δια του πρώτου μνημονίου. Και η απόρριψη της δεν είναι μόνο συμβατή με τους ισχύοντες πολιτικούς συσχετισμούς-ναι, τα πράγματα έχουν αλλάξει για τη Ν.Δ και ΔΗΜΑΡ με τον κυνισμό που απαιτεί η πολιτική εξουσίας. Η απόρριψη της διατηρεί μία καλή σχέση με τη λογική. Διότι το να αναζητείς ευθύνες για το πρώτο μνημόνιο είναι κάτι απολύτως θεμιτό, αρκεί από δίπλα να σημειώνεις και τι ακριβώς έπρεπε να κάνουν οι άνθρωποι που εγκαλούνται. Ναι, να συμφωνήσουμε όλοι ότι οι χειρισμοί του ΓΑΠ και του Παπακωνσταντίνου ήταν ανεπαρκείς. Πριν τους ελέγξεις για υστεροβουλία οφείλεις να υποδείξεις την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσουν. Και ένα αόριστο περίγραμμα με τα περί διαγραφής επονείδιστου χρέους, σκληρής διαπραγμάτευσης και αξιοποίησης εθνικών πόρων με την αρωγή Τσάβες, Πούτιν, δεν αποτελεί διαδρομή, αλλά σχέδιο φανταστικής πτήσης.
Η χώρα έφτασε στο μνημόνιο επειδή, απλούστατα, δεν υπήρχε κανένας πρόθυμος να τη δανείσει. Παρά τα όσα λέγονται, οι «τοκογλύφοι» ήταν οι πρώτοι που σταμάτησαν να μας δανείζουν και ακόμα δεν δίνουν ούτε σεντ. Αν κάτι έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον προς διερεύνηση, είναι η πορεία της χώρας προς τη διόγκωση του χρέους που στη συνέχεια οδήγησε στην κρίση δανεισμού. Ομοίως έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να μάθουμε τι ελιγμούς μπορούσαν να κάνουν οι διαπραγματευτές μας, πριν βάλουν πειθήνιες υπογραφές. Ακόμα και αν η προσφυγή στο ΔΝΤ και στο μηχανισμό στήριξης ήταν μία αναπόφευκτη επιλογή, το εφαρμοστικό πλαίσιο δημιούργησε ύφεση. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα για οικονομολόγους, όχι για ποινικολόγους.
Και κάτι ακόμα: θα άξιζε τον κόπο, κάποτε στο μέλλον, να προβάλλουμε την εξέλιξη των πραγμάτων θεωρώντας ως δεδομένη την πιστή εφαρμογή του πρώτου μνημονίου. Τι θα είχε συμβεί αν η κυβέρνηση Παπανδρέου έθετε σε εφαρμογή όσα προέβλεπε η πρώτη δανειακή σύμβαση; Αποκρατικοποιήσεις, μείωση δημοσίου τομέα, πάταξη φοροδιαφυγής, μεταρρυθμίσεις. Δεν έκανε τίποτα από άλλα αυτά και προτίμησε να εξαθλιώσει μισθωτούς και συνταξιούχους, συντηρώντας τα προνομιακά φέουδα της πολιτικής αριστοκρατίας. Αλλά αυτά δεν συνιστούν πολιτική ευθύνη. Συνιστούν, όμως, ανευθυνότητα.
