Πριν από μερικούς μήνες είχα παρακολουθήσει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα από καφέ-μπαρ στο κέντρο της Αθήνας. Παρέα με αυτό που τα κόμματα συνηθίζουν να προσδιορίζουν ως «ο απλός, λαϊκός κόσμος». Στο ημίχρονο του αγώνα ο καφετζής άλλαξε κανάλι και εκεί που ήταν ο Σαλπιγγίδης με τον Μιραλάς, εμφανίστηκε ο Κασιδιάρης.
Φαντάζομαι το μέσο καφενείο να παρακολουθεί τον τσαμπουκά των χρυσαυγιτών και τα ζωώδη του Γερμενή. Είναι σαν να ακούω το χειροκρότημα. Όχι, βέβαια, από όλους. Από αρκετούς. Και οι σιωπηροί να μην ξέρουν πώς να απαντήσουν. Σε μία κοινωνία που αναγνωρίζει μόνο δύο χρώματα και συνδιαλέγεται με διαζεύξεις, το μίσος είναι πάντα ισχυρότερο από τη λογική. Μέσα στην απλουστευτική, φασιστική γενίκευση, ο Καμίνης αντιπροσωπεύει όλα όσα έχουν απαξιωθεί. Ο Γερμενής εκδικείται. Ποιος δεν θα ήθελε να δώσει μια γροθιά σε έναν εκπρόσωπο του κατεστημένου; Και εκτός των άλλων, πάντα υπάρχει ένας λόγος να την πέσεις στον Καμίνη. Τη μία δεν θα επιτρέψει τη διανομή τροφίμων, την άλλη θα απαιτήσει την εκκένωση μίας κατάληψης.
Εσείς μπορεί να σοκάρεστε από την αγριότητα που παράγουν οι τύποι. Όμως αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο τους έστειλαν οι συμπολίτες μας στη Βουλή. Οι χρυσαυγίτες είναι η σιδερογροθιά του τέρατος που σέρνεται ανάμεσά μας και έμεινε ατάιστο. Η λαϊκίστικη επιχειρηματολογία της Αριστεράς κατατάσσει τη Χρυσή Αυγή στα εργαλεία που χρησιμοποιεί το σύστημα – τη συνέχεια τη χάνω, δεν την καταλαβαίνω. Είναι ψευδές αυτό, απλώς η Αριστερά δεν μπορεί να αποδώσει ευθύνες στις λαϊκές μάζες. Οι χρυσαυγίτες νομιμοποιούν τα ταπεινότερα των ενστίκτων που διακρίνουν τα μεγάλα λαϊκά στρώματα. Οργή, απαξίωση, ρατσισμός, γενικοί αφορισμοί και μία μούντζα που γίνεται καρπαζιά. Άκουγα τον Κασιδιάρη να περιγράφει τι θα κάνουν όταν θα έρθουν στα πράγματα. Μα, έχουν έρθει στα πράγματα.
