O Τάκης Μπαλτάκος πήρε την αλήθεια και την πέταξε γυμνή επάνω στον πάγκο του χασάπη. Και καλό είναι να την καταναλώσουμε ωμή. Είπε ότι το πολιτικό άθροισμα της Ν.Δ. με τη Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες θα εξασφάλιζε κυβερνητική ηγεμονία τουλάχιστον πενήντα ετών. Πέρα από το ελαφρό, το χαριτωμένο του πράγματος που προσδίδει ο χρονικός ορίζοντας, ο Μπαλτάκος δεν βγάζει τέρατα από το στόμα του. Παρά τα κλισέ του Τσίπρα και τις παρατηρήσεις περί «αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας», η πολιτική συνείδηση του Έλληνα είναι στον πυρήνα της βαθιά συντηρητική, ατόφια δεξιά. Και όχι, αυτό δεν προκύπτει από τα πολιτικά μαθηματικά και τους συσχετισμούς των ποσοστών. Το βλέπεις στις κοινωνικές συμπεριφορές και στα συλλογικά αντανακλαστικά. Αυτό που προσδιορίζεται ως λαϊκή δεξιά, πουλάει πάντα: πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, χωρίς φιλελεύθερους ακροβατισμούς -να βρούμε κρεβατάκι στο νοσοκομείο και να βλέπουμε τον Ιησού πάνω απ’ το κεφάλι μας.
Στην Ελλάδα η δεξιά είναι περισσότερο σύμβολα και λιγότερο κατεύθυνση. Λες και δεν έδεσαν οι αρμοί που μας κάνουν έθνους και σκάβουμε πιο βαθιά το οχύρωμα της εσωστρέφειάς μας. Εκεί οφείλεται και η μεταπολιτευτική μακροημέρευση του ΠΑΣΟΚ: αν εξαιρέσεις τις κούφιες κορώνες, πολιτεύτηκε κατά βάση ως ένα κόμμα της λαϊκής δεξιάς. Ράσο και στολή έμειναν ανέγγιχτα. Και ακόμα και σήμερα, τρείς δεκαετίες μετά, ο πολιτικός γάμος και η αποποινικοποίηση της μοιχείας μνημονεύονται ως οι τολμηρότερες των τομών.
Ο Μπαλτάκος, λοιπόν, δεν κάνει λάθος ανάλυση. Αν κάνει κάποιος λάθος ανάλυση, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ή, τουλάχιστον, το κομμάτι του που δεν αντιλαμβάνεται ποιους ακριβώς έχει πελάτες. Η Νέα Δημοκρατία βρίσκει στόχο όταν εγκαλεί τον Τσίπρα ως άθεο. Ειλικρινά απορώ πώς και δεν του επιτίθεται επειδή έχει αστεφάνωτη τη μάνα των παιδιών του. Και επειδή σε περιόδους κρίσης οι άνθρωποι συσπειρώνονται γύρω από ισχυρά πρόσωπα και παραδοσιακές αξίες, η «μεγάλη δεξιά» του Σαμαρά -που αν ήθελες να της δώσεις πρόσωπο θα χρησιμοποιούσες τον Βορίδη- είναι μια ιδέα με βάσεις και πολιτική προοπτική. Μέχρι πρόσφατα αναρωτιόμουν για ποιο λόγο ο Σαμαράς δεν πάει να στήσει ένα μεγάλο αστικό κόμμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα έβρισκε συνομιλητές για να το φτιάξει. Ίσως να προκαλούσε και σύγχυση στο ακροατήριο. Είμαι, όμως, πλέον πεπεισμένος ότι αν βάλει φουστανέλα και βγει στο Σύνταγμα καβάλα σε άσπρο άλογο, θα βρει πολλά χέρια να χειροκροτήσουν και να ψηφίσουν. Νομίζω κάποιος γέροντας έχει πει κάτι σχετικό.
