Έχει υπάρξει χρονιά που να μην ήταν κρίσιμη; Ναι, σοβαρά το ρωτάω, έχει περάσει από το ημερολόγιο χρονιά που ξεκίνησε ανέμελα; Ποτέ. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κάνει ρεβεγιόν με το άγχος των προκλήσεων που θα αντιμετωπίσει ο ελληνισμός. Οι πολιτικοί αρχηγοί εξουσίας μάς καλούν σε ετοιμότητα για τις κρίσιμες συνθήκες που θα αντιμετωπίσουμε. Και οι ηγέτες της Αριστεράς συστήνουν στον λαό προπόνηση για τους αγώνες της χρονιάς. Ομοίως και η οι εκκλησιαστικοί μας πατέρες εύχονται ειρήνη στον κόσμο και θέρμη στις καρδιές των ανθρώπων.
Κάθε χρόνο τα ίδια. Ακριβώς τα ίδια αν και τις δύο τελευταίες χρονιές το μήνυμα επενδύεται με τόσο δράμα, όσο απαιτεί η τραγωδία που βιώνουμε. Προσπαθώ να θυμηθώ μία χρονιά που ξεκίνησε με αισιόδοξα μηνύματα, με διάθεση χαλαρότητας, με ντύσιμο και ύφος περιπάτου. Δεν βρίσκω. Ακόμα και το 2004, που μου επισήμανε μία φίλη στο twitter, μπήκε στη ζωή μας ως κρίσιμη χρονιά αφού όλος ο κόσμος θα έστρεφε τα μάτια του προς την πατρίδα μας -και αυτός ο κόσμος ποτέ δεν κάνει τα στραβά μάτια όταν πρόκειται για την Ελλάδα, κοιτάζει με φθόνο και αυστηρότητα.
Εντάξει δεν έγινε και τίποτα το σπουδαίο. Ούτως ή άλλως οι ευχές φτιάχνονται από καλόπιστα ψέματα και αφέλεια, δεν υπάρχουν πιο αγνά υλικά. Κατανοώ, βέβαια, ότι και η ηγεσία του τόπου κάτι πρέπει να πει. Την Πρωτοχρονιά καλεί σε αμοιβαίες υποσχέσεις, το Πάσχα επενδύει στην ελπίδα και τον Δεκαπενταύγουστο στη ζέστη. Άλλωστε αν οι περιστάσεις δεν είναι κρίσιμες, αν το έθνος δεν έχει προκλήσεις και αν ο λαός δεν ετοιμάζεται για αγώνες, τότε ποια η δουλειά της ηγεσίας; Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας σου εύχεται χρόνια πολλά, αλλά δεν αναφέρεται και στις προκλήσεις κάθε ορόφου για τη νέα χρονιά.
Ε, λοιπόν αισθάνομαι ότι τόσα χρόνια ακούγαμε ψέματα και φέτος βρήκαμε την αλήθεια στη βασιλόπιτα. Το 2012 είναι όντως τόσο κρίσιμη χρονιά που δεν γνωρίζω αν έχουμε τη ψυχική δύναμη, την ηρεμία και την ηγεσία για να διαχειριστούμε όσα θα έρθουν. Αυτός είναι ο χειμώνας που περιέγραφε ο Σαββόπουλος, εδώ είναι και η πραγματική πρόκληση -στην επιβίωση. Όμως μία πτυχή της τραγωδίας μας βρίσκεται εκεί, στο ύφος των μηνυμάτων που απευθύνει η πολιτική ηγεσία. Δεν είναι το περιεχόμενο που επαναλαμβάνεται, είναι η νοοτροπία που παραμένει ίδια. Η αρχή του χρόνου είναι μία καλή ευκαιρία για να θέσουμε πάλι το γνωστό οδυνηρό ερώτημα: μπορούν οι άνθρωποι που μας οδήγησαν εδώ να μας βγάλουν από τον λαβύρινθο; Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστή απάντηση επειδή μπορεί το ίδιο το ερώτημα να είναι λάθος. Επίσης δεν ξέρω αν ο Λουκάς Παπαδήμος θα θέσει ένα άλλο ερώτημα που θα μας επιτρέψει να δούμε όλο το πρόβλημα από την αρχή. Αυτό που ξέρω είναι ότι ακόμα και αν ο κόσμος δεν καταστραφεί το 2012, είναι πολύ πιθανό να καταστραφεί το κέντρο του.
