Από τη μεταπολίτευση και μετά οι μοναδικοί αλλοδαποί που κατέλαβαν θέσεις μείζονος εθνικής σημασίας ήταν ο Ότο Ρεχάγκελ και ο Φερνάντο Σάντος. Και η αλήθεια είναι πως δούλεψαν τα λεφτά τους μέχρι σεντ. Ειδικά ο Ρεχάγκελ. Στην Παναγιά της Τήνου να επένδυες το ποσό, αποκλείεται να σου επέστρεφε τέτοιο θαύμα. Και ο Σάντος δεν τα πήγε άσχημα. Με το που κάθισε στον πάγκο οδήγησε την ομάδα στο Euro, χωρίς καν την ταλαιπωρία των μπαράζ. Όμως αποτελούν την εξαίρεση σε έναν κανόνα με ιστορικό βάρος. Αυτός ο τόπος εμπιστεύεται τις τύχες του σε ανθρώπους που φορούν το τσαρούχι, όπως η Σταχτοπούτα το γοβάκι. Και η λεβέντικη πατημασιά αποτυπώνεται στην περήφανη ιστορική διαδρομή των τελευταίων δεκαετιών.
Γυρίστε πίσω, μέχρι την τελευταία φορά που οι Γερμανοί ήταν και πάλι εδώ. Άλλωστε με τους Γερμανούς μάς συνδέουν δεσμοί ιστορικού πεπρωμένου, η σχέση μας είναι καρμική. Γερμανοί έστησαν αυτό το κράτος, Γερμανοί το κατέστρεψαν, Γερμανοί το έχουν πιάσει πάλι από το λαιμό και δεν ξέρεις αν το σώζουν ή αν το πνίγουν. Λοιπόν, απλώστε το σχοινί σας μέχρι το σημείο που βλέπετε την τελευταία γερμανική μοτοσικλέτα να φεύγει από τα ελληνικά σύνορα. Οι Γερμανοί έχουν ρημάξει τον τόπο, έχουν μπήξει δόντια στις αρτηρίες του, τον αφήνουν ξέπνοο και φεύγουν. Οι τύχες επιστρέφουν στα χέρια μας. Εμφύλιος. Στον εμφύλιο πετύχαμε μία σπάνια ιστορική επίδοση. Κανένας δεν έχει σκοτώσει περισσότερους Έλληνες από τους ίδιους τους Έλληνες. Την τριετία 1946-49 σκοτώθηκαν 70.000 συμπατριώτες μας. Ο αριθμός αυτός είναι διπλάσιος από τις στρατιωτικές απώλειες, αθροιστικά, σε δύο παγκοσμίους πολέμους και στη Μικρασιατική Καταστροφή. Και το μόνο μέγεθος που μπορεί να σταθεί δίπλα του είναι ο αριθμός των θανάτων από τροχαία. Οι Έλληνες, στο τιμόνι γερμανικών, ιταλικών και γιαπωνέζικων αυτοκινήτων, έχουν σκοτώσει περισσότερους Έλληνες από όσους τα άρματα της Βέρμαχτ, τα αεροπλάνα της Λουφτφάβε και το ιταλικό πολεμικό ναυτικό. Ναι, η αλήθεια είναι ότι ο ελληνισμός πλήττεται. Ο ελληνισμός απειλείται. Και, φυσικά, κανείς δεν μπορεί να κάνει αυτή τη βρόμικη δουλειά καλύτερα από τους ίδιους τους Έλληνες.
Τα τελευταία σαράντα χρόνια ένας μύθος γεμίζει με άχυρα τη συλλογική μας συνείδηση. Για λόγους που όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε, παίρνουμε το ρόλο του ξένου παράγοντα και τον φωτίζουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε η σκιά του να γίνεται μεγάλη και τρομακτική, μήπως και κρύψουμε καμιά ευθύνη από πίσω. Ας πούμε, υπάρχει η άποψη που υποστηρίζει ότι ο εμφύλιος υποκινήθηκε από τους Άγγλους. Κοινώς αν δεν υπήρχε η εμπλοκή των ξένων, η χώρα θα είχε ακολουθήσει μονιασμένη το ιστορικό της πεπρωμένο προς το σοσιαλισμό. Άλλο παράδειγμα. Η χούντα ήταν ξενοκίνητη. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η πορεία κατευθύνεται προς την πρεσβεία και όχι προς την πρώην σχολή Ευελπίδων. Η ελληνική εμπλοκή, δηλαδή η οργάνωση, η εκτέλεση και η διακυβέρνηση, θεωρούνται εντελώς διαδικαστικοί παράγοντες. Η βασική ευθύνη είναι των ξένων. Αυτό ισχύει πάντα στην Ελλάδα. Μόνο που δεν διατηρεί την καλύτερη δυνατή σχέση με την πραγματικότητα. Ο ξένος παράγοντας διέθεσε το σχέδιο Μάρσαλ. Όμως ο ύποπτος ρόλος του συνίσταται από τη μη εμπλοκή του στην αξιοποίηση των πόρων. Γαμώτο δεν ήταν ξένοι αυτοί που βούτηξαν τα λεφτά, δεν εκβιομηχάνισαν τη χώρα, κατέστρεψαν τις πόλεις με την αντιπαροχή, μπάζωσαν τις παραλίες, διόγκωσαν τον δημόσιο τομέα, τσίμπησαν μίζες και έφαγαν προμήθειες. Ελληναράδες με τη σημαία στο μπαλκόνι και τα δημοτικά στη διαπασών έκλεβαν τους φόρους, τις ασφαλιστικές εισφορές και το δημόσιο χρήμα, γκρινιάζοντας παράλληλα επειδή δεν υπάρχουν δρόμοι για να πάει το παιδί σχολείο και να μάθει ιστορία.
Τις τελευταίες μέρες οι δανειστές μας απαιτούν τον έλεγχο των οικονομικών μας. Είναι κάτι που μας γεμίζει φρίκη. Για εκείνους πρόκειται για χρήματα των φορολογουμένων τους. Για μας είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας. Δεν ξέρω τι είναι βαρύτερο: η εθνική αξιοπρέπεια των Ελλήνων ή τα λεφτά του Γερμανού φορολογούμενου; Εξαρτάται ποιος ζυγίζει. Αυτό που ξέρω είναι ότι εδώ που είμαστε δεν μας έφερε ξένος.
