Σε αυτήν την προεκλογική περίοδο η ελπίδα πέθανε πρώτη. Ως λέξη δεν μπήκε ούτε από τη χαραμάδα στα προεκλογικά σποτ των κομμάτων. Ποιος τολμάει να υποσχεθεί ελπίδα στους πολίτες; Είναι σαν να πουλάς σπίρτα μέσα σε καμένο δάσος. Οι καμπάνιες γίνονται αμήχανες. Ειδικά αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζει ξερό βήχα που βγαίνει να διώξει τη σιωπή. «Ψηφίστε το δικό μας παλιό που δείχνει καινούργιο. Ψηφίστε μας επειδή φέτος το κόκκινο σας πάει περισσότερο από το γαλάζιο». Κανένας δεν δίνει ελπίδα. Προσφέρεται μόνο παρηγοριά. Αυτό δεν είναι κακό – κάθε άλλο. Μάλιστα προσδίδει το μέγιστο δυνατό όφελος στην απόφαση του Τσίπρα να πάει σε εκλογές.
Όποια και αν είναι η σύνθεση της επόμενης Βουλής, ο λαϊκισμός και η δημαγωγία θα πιεστούν προς τα άκρα. Θα ακούγονται δυνατά, αλλά με ένταση δυσανάλογη προς το μπόι τους. Ναι, ας φωνάξουν όσο θέλουν. Μετά τα λεφτά του ΓΑΠ, τα Ζάππεια του Σαμαρά και την ελπίδα του Τσίπρα, οι θέσεις στην πλατεία αδειάζουν.
Εκλογές χωρίς ελπίδα. Ακούγεται μίζερο, κυνικό και σκοτεινό. Δεν είναι έτσι. Καλύτερα να βαδίζεις σε κινούμενη άμμο, παρά να πετάς στα σύννεφα. Είναι προτιμότερο να τρως χώμα, από το να μασάς αέρα. Και αν σας λείπει το όραμα από αυτές τις εκλογές, θυμηθείτε ότι αυτό ήταν που σας παγίδεψε στις προηγούμενες αναμετρήσεις. Έχετε μετρήσει πόσες σελίδες έχουμε γυρίσει; Πόσες καινούργιες μέρες ξημέρωσαν; Πόσες νέες εποχές χαράχτηκαν στον τροχό της μοίρας μας; Και να πεις ότι όλα αυτά ήταν δωρεάν; Μας κόστισαν περί τα 300 δισ. ευρώ. Με τόσα λεφτά άλλες χώρες θα έχτιζαν αυτοκρατορίες. Εμείς αγοράσαμε μόνο αλήθεια.
