Ο τηλεσκηνοθέτης της Βουλής δεν πρέπει να κολυμπάει και στην αδρεναλίνη. Έξω από τηλεοπτικό κανάλι να έχεις περάσει, καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος περιορίζεται σε μία σταθερή εναλλαγή συγκεκριμένων πλάνων. Δείχνει πάντα τον ομιλητή, μετά περνάει λίγο από τα κυβερνητικά έδρανα και ίσως να δείξει κανένα σχολείο που παρακολουθεί πώς φτιάχνεται η Δημοκρατία. Μέχρι εκεί. Δεν του επιτρέπει να αυτοσχεδιάσει, ούτε να δείξει περισσότερα από όσα προβλέπονται. Ο λόγος είναι προφανής. Αν η κάμερα της Βουλής ήταν ελεύθερη να επιλέγει τα πλάνα της, η εκπομπή που θα ταξίδευε προς τους δέκτες μπορεί και να θύμιζε show. Και τώρα θυμίζει, αλλά φανταστείτε που θα έφταναν τα πράγματα αν οι βουλευτές γνώριζαν πως αν αρχίσουν τους καλαματιανούς στα έδρανα, η εικόνα θα έμπαινε στα ελληνικά σπίτια. Κάπως έτσι, όταν τα πράγματα ξεπεράσουν τα ελαστικά όρια της ευπρέπειας, ο ήχος κλείνει.
Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής γνωρίζουν τον τηλεοπτικό κανονισμό της Βουλής. Γενικώς γνωρίζουν πολλά περισσότερα από αυτά που νομίζαμε ότι ξέρουν ή δύνανται να κατανοήσουν. Επίσης έχουν μάθει, δια της κοινοβουλευτικής τους εμπειρίας, ότι αν υψώσουν πολύ τη φωνή, χειρονομήσουν και, γενικώς, συμπεριφερθούν ως ελεγκτές πάγκων σε πανηγύρια, όλη αυτή η ομορφιά δεν θα φτάσει στο πολιτικό τους ακροατήριο. Την Παρασκευή βρήκαν λύση να το ξεπεράσουν: είχαν δική τους κάμερα μέσα στην αίθουσα. Όλοι τους, πλην του αρχηγού και της συζύγου του, ήταν παρόντες στην, κατά τα άλλα, άδεια αίθουσα της Βουλής. Το σχέδιο προέβλεπε καυγά. Τους έκατσε ένας με τον Μανιάτη του ΠΑΣΟΚ. Η κάμερα της Βουλής τους αγνόησε. Όχι όμως και η δική τους, από τα θεωρεία. Δείτε, λοιπόν, στο βίντεο πώς αποκαλύπτεται η σκηνοθεσία της ομαδικής οργής που εξελίσσεται σε αποχώρηση από την αίθουσα. Υπό συνθήκες κοινοβουλευτικής νομιμότητας δεν έπρεπε να δείτε αυτό το βίντεο. Έχω, όμως, την αίσθηση ότι θα απολαύσουμε πολλά ακόμα.
Και αφού τα δούμε, τα χορτάσουμε και τα κατανοήσουμε, αξίζει να κοιτάξουμε τη συνολική εικόνα από πιο ψηλά. Τότε θα διακρίνουμε και τη βίαιη σημειολογία της επικοινωνίας. Παλαιότερα η εμπορική εικόνα του πολιτικού απαιτούσε ευρωπαϊκό προφίλ. Κάποια στιγμή έγινε μόδα η συναίνεση, ο ήπιος λόγος. Μετά ο εκσυγχρονιστικός. Τώρα; Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής μας δείχνουν ότι ο λόγος που αποδίδει είναι ο άναρθρος. Η πολιτική επικοινωνία εκτρέπεται πλέον προς τη βία, φυσική ή λεκτική, όχι απαραίτητα μόνο από έναν φορέα. Αλλά είπαμε, ο λαός είναι οργισμένος, θέλει εκτόνωση και επικροτεί δια της σοφίας του. Διότι ο λαός, κυρία μου, ξέρει.
