Σε ένα «πλήρες» ρεπορτάζ από την κηδεία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, μέτρησα 57 φωτογραφίες και επτά βίντεο. Ενδεχομένως τώρα το οπτικό υλικό να έχει εμπλουτιστεί περισσότερο.
Οι φωτογραφίες καταγράφουν αφίξεις γνωστών προσωπικοτήτων από τον καλλιτεχνικό χώρο. Όλοι τους με τη συντριβή αποτυπωμένη στην έκφραση, αρκετοί αχτένιστοι, ατημέλητοι, με βλέμμα που παριστάνει το απλανές -όταν σε φωτογραφίζουν σε κηδεία, υποχρεούσαι να αποδίδεις και οπτικά αυτό που αισθάνεσαι. Ομοίως και τα βίντεο, με εξαίρεση δύο που δείχνουν το φέρετρο να περνάει μπροστά από τα μάτια μας και έτσι έχουμε την ευκαιρία να δούμε τα χαραγμένα, από τη συντριβή, πρόσωπα της οικογένειας Μαχαιρίτσα. Οι άνθρωποι, βέβαια, είχαν ζητήσει από τα μέσα ενημέρωσης να δείξουν σεβασμό στο πένθος τους. Όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε, ένας διάσημος νεκρός δεν ανήκει μόνο στην οικογένειά του. Ωστόσο αυτή η συνθήκη δεν δικαιολογεί ούτε το ύφος, ούτε την έκταση των ρεπορτάζ.
Είτε βλέπεις, λοιπόν, γάμο διασήμου στην Εκάλη, είτε κηδεία στου Ζωγράφου, η φόρμα του ρεπορτάζ είναι κοινή. Είναι όλα ίδια, αν εξαιρέσεις τους σεκιουριτάδες στους γάμους και τους αστυνομικούς στις κηδείες. Τα πρόσωπα, οι ρεπόρτερ, οι εικονολήπτες, τα βαν των τηλεοπτικών συνεργείων. Αλλάζει μόνο η έκφραση και, ασφαλώς, το ντύσιμο, αν και υπάρχουν ορισμένες εξαιρέσεις κυρίων που θα μπορούσαν να εμφανιστούν με το ίδιο κουστούμι και στις δύο περιστάσεις -πάντα αυτά τα πράγματα είναι πιο εύκολα για τους άνδρες.
Οι φωτογράφοι ταϊζουν τα αχόρταγα site που τοποθετούν τις φωτογραφίες τη μία κάτω από την άλλη, με την απαραίτητη ονομαστική λεζάντα. Το κείμενο που επενδύει το ρεπορτάζ, ουσιαστικά δεν αλλάζει, έχει έρθει από προηγούμενη κηδεία, αντίστοιχης εμβέλειας. Κάποια στιγμή κανένας πιτσιρικάς θα την πατήσει και θα αφήσει μέσα και το όνομα του προηγούμενου νεκρού.
Και στο τέλος της αλυσίδας που ξεκινάει από το νεκροταφείο, είναι ο αναγνώστης. Που σκρολάρει και σκρολάρει και η σελίδα δεν τελειώνει. Χαζεύει τον τάδε που ήταν φίλος με τον νεκρό, σκέφτεται ότι όλοι αυτοί μια παρέα είναι, η Ελλάδα είναι μικρή χώρα, μια γειτονιά που βγαίνει στο μπαλκόνι για να δει τι συμβαίνει στον δρόμο. Σταματάει μπροστά στις φωτογραφίες των πιο γνωστών, του κάνει εντύπωση που δείχνουν πιο κοντοί, πιο χοντροί και πιο γέροι. Και μετά θα βάλει τις ειδήσεις, να δει το ρεπορτάζ από το χωριό ή τη γειτονιά του εκλιπόντος. Εκεί που ακόμα και σήμερα (και για όσο χρειάζεται το story) κανένας δεν μπορεί να πιστέψει την απώλεια. Κλείσιμο με το φέρετρο και χειροκρότημα. Η κηδεία μας σε μεγέθυνση.
