Στην «Έκτη Αίσθηση» ο Μπρους Γουίλις προσπαθεί να βοηθήσει ένα παιδί που ισχυρίζεται ότι βλέπει νεκρούς ανθρώπους. Όλοι το θυμάστε: «I see dead people.» Στο τέλος αντιλαμβάνεται ότι το παιδί έχει δίκαιο, αφού είναι ο ίδιος μακαρίτης. Μεταξύ μας, πολλοί το είχαμε καταλάβει, αλλά θα ήταν μάταιο να φωνάξουμε στον Μπρους ότι το παλτό του είναι ξύλινο. Το πολύ να κατεβάζαμε και ένα κονιάκ μαζί με τα ποπ κορν. Ευτυχώς εκεί στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια χαρά στην υγεία τους. Όμως δεν νομίζω ότι ισχύει το ίδιο και για τη σχέση που διατηρούν με την πραγματικότητα.
Πίσω από ένα μεγάλο κυβερνητικό γραφείο βρίσκεται κάποιος άνθρωπος που τηλεφωνεί στον Πανούση και του λέει να μη στείλει δυνάμεις στα υπό κατάληψη κτίρια. Είναι ο Τσίπρας; Ο Παππάς; Ο Φλαμπουράρης; Μικρή σημασία έχει. Αποκλείται, πάντως, ο Πανούσης να κρατούσε τα αγόρια του στις κλούβες με δική του πρωτοβουλία. Τέλος πάντων, σε αυτές τις περιπτώσεις είτε κάνεις τη δουλειά σου , είτε πας σπίτι σου, όπου έχεις και περισσότερο χρόνο για να γράφεις. Και μετά, όπως θα έλεγε και ο Γιάνης, υψώνεις το δάχτυλο στον Τσίπρα και του λες ότι είναι δικό του πρόβλημα, ας το λύσει. Πράγματι, κάπως πρέπει να το λύσει. Δεν είναι εύκολο. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αποτελείται από το άθροισμα ανομοιογενών συνόλων. Πασόκοι ψηφοφόροι, αριστερά στελέχη και αρχηγός που κάνει σπαγγάτο πάνω σε δύο βάρκες. Μέχρι πριν δύο μήνες το χάζευες στα πάνελ ή το προσπερνούσες γυρίζοντας σελίδα. Τώρα είναι και δικό μας πρόβλημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση επειδή ο Σαμαράς έβαλε ΕΝΦΙΑ και η διακυβέρνηση του είχε υπερβεί κάθε όριο ανοχής. Όμως πολλά στελέχη του νομίζουν ότι η προτίμηση των ψηφοφόρων εκπορεύεται από επαναστατική διάθεση, πατριωτική ανιδιοτέλεια και βούληση για κοινωνικό μετασχηματισμό. Καλό για το μπαρ, ακατάλληλο για την αλήθεια. Αν δεν μοιραστούν την ίδια πραγματικότητα με τον βασικό κορμό της κοινωνίας θα καταλήξουν όπως ο Μπρους Γουίλις πριν τους τίτλους του τέλους. Θα το μάθουν τελευταίοι.
