Είναι πιθανό να διαβάζετε αυτές τις γραμμές στο μετρό ή στον ηλεκτρικό. Αφήστε τις για λίγο, δεν πρόκειται να φύγουν. Κοιτάξτε δίπλα ή απέναντί σας. Αναζητήστε κάποια φάτσα που σας εμπνέει εμπιστοσύνη. Ωραία. Τώρα προτείνετέ της να αγοράσετε τα ΕΛΤΑ ή, έστω, την ΕΥΔΑΠ. Ρεφενέ. Εύκολα και νόμιμα. Με τις τιμές που θα βγουν στην αγορά, οι ξένοι επενδυτές θα έρθουν όπως οι working class Αγγλίδες στις εκπτώσεις του Harrods, διανυκτερεύοντας έξω από το κατάστημα, για να εισβάλουν τσιρίζοντας μόλις ο φύλακας γυρίσει το πόμολο.
Για να σας το πω πιο απλά, οι ελληνικές ιδιωτικοποιήσεις θα γίνουν σε καθεστώς Μονόπολης: σε όποιον κάτσει το ζάρι και με τα λεφτά που θα πάρει περνώντας από την αφετηρία. Η αλήθεια είναι ότι οι επικρατέστεροι πελάτες περιορίζονται στους γνωστούς, σε αυτούς που κατεβάζουν τις ευκαιρίες όπως οι κυνηγοί τις πάπιες. Μία άγραφη οικονομική παράδοση λέει πως όπου παρεμβαίνει το ΔΝΤ, οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται με συνοπτικές διαδικασίες και σε τιμές εκποίησης. Και τα καλά κομμάτια καταλήγουν σε επιχειρήσεις από τις χώρες με τη μεγαλύτερη συμμετοχή στα κεφάλαια του Ταμείου. Ακολουθεί το ντόπιο κεφάλαιο, που εμφανίζεται εξασθενημένο. Αν τώρα δεν έχετε κάποιο ποσό διαθέσιμο για να αγοράσετε καζίνο, βρείτε τρόπο να στοιχηματίσετε ότι τον πρώτο λόγο στον τζόγο θα τον έχουν Αμερικανοί. Οι Γερμανοί θα κινηθούν για τις υποδομές και πάει λέγοντας. Η χώρα πωλείται. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Τα προβλήματα θα αρχίσουν όταν καταλάβεις ότι τα πάντα πουλήθηκαν τόσο φθηνά, που θα φοβάσαι μήπως κάποιο πρωί μάθεις ότι ιδιωτικοποιήθηκε το ληξιαρχείο του Δήμου σου και πλέον δεν ανήκεις μόνο στον μπαμπά και στη μαμά σου.
Ιδιωτικοποιήσεις έκανε και η μεγάλη μας αδερφή, η Αργεντινή. Ασφαλώς δεν υιοθέτησε ένα συγκεκριμένο σχέδιο, ούτε χάραξε πολύπλοκη στρατηγική. Βγήκε στην πιάτσα προσφέροντας απλόχερα το καλάθι της. Φυσικά ξεπούλησε. Όλοι οι βασικοί τομείς της οικονομίας πέρασαν σε ξένα συμφέροντα, καθώς το εγχώριο επιχειρηματικό δυναμικό ταλαιπωρήθηκε από την κρίση. Αυτά έγιναν το 1990. Υποθέτω ότι και τότε κάποιοι Αργεντίνοι κυβερνητικοί επιτελείς θα μετρούσαν δολάρια και πέσος, ελπίζοντας πως με την άντληση επιπλέον πόρων θα αποφύγουν τη χρεοκοπία. Δεν απέφυγαν ούτε το πλιάτσικο στα σούπερ μάρκετ. Δεν ήταν μόνο η ανέχεια που έβγαλε τους ανθρώπους στους δρόμους. Ήταν και η οργή για την εκποίηση του εθνικού πλούτου σε αστείες τιμές. Πιθανότατα το ίδιο θα συμβεί και εδώ. Στο χέρι σας είναι. Εξαρτάται ποια άποψη θα υιοθετήσετε από τις δύο που υπάρχουν στο εσωτερικό της κυβέρνησης.
Από τη μία ο Παπακωνσταντίνου. Τι λέει; Δεν υπάρχουν περιθώρια για καθυστερήσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις όχι απλώς θα ενισχύσουν τα ταμεία, αλλά θα αφαιρέσουν βάρη από τον προϋπολογισμό. Η απάντηση του μισού υπουργικού συμβουλίου είναι ότι όλα αυτά γίνονται πρόχειρα και βεβιασμένα. Αυτό λέει και η ΝΔ. Λογικό. Κανένας υπουργός δεν πανηγυρίζει ότι μειώνουν το κομμάτι του στην κρατική πίτα. Μόνο που, εν προκειμένω, δεν αδικούν πλήρως την αλήθεια. Βλέπετε, την ώρα που η κυβέρνηση παρουσιάζει τα προς πώληση κομμάτια με ύφος dealer της Τupperware, ξεχνάει να πει ότι το ελληνικό δημόσιο διαθέτει ακίνητη περιουσία περίπου 500 δις ευρώ, με την οποία ουδείς κάθεται να ασχοληθεί πραγματικά στα σοβαρά. Το ποσό είναι τόσο καλό που, για να το πω στη γλώσσα που όλοι καταλαβαίνουμε, μας φτάνει να ζήσουμε ως και τα Χριστούγεννα του 2012 μαζί με τις διακοπές και τα ποτά μας. Δυστυχώς είναι πολύ καλό για να είναι και τόσο άμεσο. Ίσως να μη γίνει ποτέ. Και αν γίνει θα πέφτουμε από σύννεφο σε σύννεφο, μαθαίνοντας ότι ακόμα και ο Πύργος της Χιονάτης στη Eurodisney είναι κληροδότημα υπέρ του ελληνικού δημοσίου. Όμως μέχρι τότε θα έχουν πουληθεί όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή όσα αξίζουν. Τα τρένα και να σας τα χαρίζουν, μην τα πάρετε. Και ορισμένα θα καταλήξουν στα χέρια εκείνων που, ενώ βούτηξαν εθνικούς πόρους, τώρα θα τους χρησιμοποιήσουν για να αγοράσουν τη χώρα. Σαν να σου κόβουν τα δάχτυλα για να σου βγάλουν με αυτά τα μάτια.
