Ενας δεκαεπτάχρονος κάνει διάλειμμα από το διάβασμα για τις Πανελλαδικές, καθώς έχει σοκαριστεί από το μακελειό στο Τέξας. Και αναρωτιέται τι θα γινόταν εδώ, αν είχαμε όπλα, αλλά και τι θα κάνει στη ζωή του
Στη μεγάλη Πολιτεία του Τέξας μπορείς να αγοράσεις όπλο αν κλείσεις τα 21 και το ποινικό σου μητρώο παραμένει ακηλίδωτο από βίαια εγκλήματα. Παραγγέλνεις online και σε δύο ώρες είναι στο σπίτι σου. Με 200 δολάρια αγοράζεις πιστόλι. Και με άλλα 65 την άδεια για να το κουβαλάς μαζί σου. Τα 45 δολάρια για τη δερμάτινη θήκη, που κουμπώνει στη ζώνη, είναι λογική τιμή. Με ένα χιλιάρικο αποκτάς εξοπλισμό για να πας να πάρεις πίσω τη Μαριούπολη. Γιατί, βλέπεις, είναι η Δεύτερη Τροποποίηση του αμερικανικού συντάγματος που αναγνωρίζει το δικαίωμα στην κατοχή όπλων. Το σύνταγμα διασφαλίζει το δικαίωμα στη ζωή. Αλλά με μία μικρή τροποποίηση αφήνει ανοιχτό το παράθυρο για την αφαίρεσή της. Ενα επιπλέον πρόβλημα με αυτήν την τροποποίηση είναι ότι βρίσκεται ψηλά στην αρίθμηση. Και έτσι εκατομμύρια Αμερικανοί σταματούν εκεί. Επικαλούνται την Πρώτη, για την ελευθερία του λόγου, χρησιμοποιούν τη Δεύτερη και δεν έχουν λόγο να πάνε παρακάτω.
Ο άνθρωπος μας σήμερα είναι ένα αγόρι 17 ετών που, αφελώς, μέσα του αισθάνεται άνδρας. Σε έξι μέρες από σήμερα θα λάβει μέρος στον πανελλήνιο διαγωνισμό αποστήθισης με έπαθλο μία θέση στην ανώτατη εκπαίδευση. Εχει διαβάσει τόσο πολύ για τη Νομική, ώστε τα όνειρά του είναι καλυμμένα από φωτογραφίες με τα κείμενα στα Αρχαία και στα Λατινικά. Ωστόσο αυτή τη στιγμή, το παλικάρι μας, είναι σοκαρισμένο από το μακελειό στο Τέξας και παρακολουθεί την κορύφωση του διημέρου κατά το οποίο ο εκάστοτε αμερικανός πρόεδρος δηλώνει συγκλονισμένος και υπογραμμίζει την ανάγκη για τη λήψη μέτρων κατά της οπλοκατοχής. Στο τέλος του διημέρου βγαίνουν κάποιοι ρεπουμπλικάνοι και δηλώνουν ότι δεν φταίνε τα όπλα, αλλά οι ανεύθυνοι ιδιοκτήτες και, εν τέλει, μερικές ζωές παιδιών είναι ένα αναπόφευκτο κόστος για την προστασία του συντάγματος. Το αγόρι μας αναρωτιέται τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα αν είχαμε τους νόμους του Τέξας για την οπλοκατοχή. Ναι, βέβαια, κατά κάποιον τρόπο το συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο, το καουμπόικο, εφαρμόζεται σε μικροκλίμακα στην Κρήτη. Ομως τώρα προσπαθεί να φανταστεί πώς θα ήταν το σύνολο της χώρας αν όλοι οι ενήλικες άνω των 21 μπορούσαν να βγουν στο δρόμο με ένα όπλο επάνω τους. Θα ήμασταν καλύτερα ή χειρότερα από τις ΗΠΑ; Το βέβαιο είναι ότι θα ήμασταν λιγότεροι σε σχέση με σήμερα. Και απορεί, θα ήθελε να ξέρει, πώς θα ήταν τα πράγματα στο σχολείο. Θα υπήρχε, άραγε, το bullying όπως το ξέρουμε σήμερα ή ο φόβος του μακελειού θα κρατούσε κλειστά τα στόματα και κοντά τα χέρια; Σκέφτεται ότι, κατά κάποιον τρόπο, λίγο ποιητικό, λίγο αφαιρετικό, και στα δικά μας σχολεία γίνονται κάθε μέρα μακελειά. Απλώς τα θύματα πεθαίνουν λίγο-λίγο, σιγά-σιγά, πότε κοιτάζοντας έναν ψυχοθεραπευτή και πότε το ταβάνι του δωματίου τους.
Δίπλα στο βιβλίο έχει ένα λευκό χαρτί. Και τώρα κάνει υπολογισμούς. Αν περάσει στη Νομική, θα τελειώσει κατά το 2027, σιγά μη βγάλει τη σχολή σε τέσσερα χρόνια. Μαζί με το μεταπτυχιακό και τον Στρατό θα πιάσει το 2030, που θα είναι 25 ετών. Με τα σημερινά δεδομένα θα πρέπει να δουλεύει περίπου ως τα μέσα της δεκαετίας του ‘70. Και αν ζήσει όσο προβλέπεται, θα φτάσει μια ανάσα από το τέλος του αιώνα με πολλές πιθανότητες να περάσει τη γραμμή τερματισμού. Είναι ο κόσμος που θα φτιάξει η δική του γενιά, όμως δεν έχει ιδέα πώς θα είναι. Του φαίνεται εξωφρενικό. Αποστηθίζει αρχαία κείμενα για να επιβιώσει σε έναν κόσμο που, σε μεγάλο βαθμό, θα κυβερνάται από μηχανές. Αποθηκεύει μηχανικά γνώσεις, ενώ ήδη υπάρχουν συστήματα υπολογιστών για αυτή τη δουλειά. Θα έπρεπε να δουλεύει πάνω στη συναισθηματική νοημοσύνη και στην ανάπτυξη νοητικών δεξιοτήτων, αλλά ακόμα το εκπαιδευτικό σύστημα πατάει σε βάσεις του 18ου αιώνα. Καμιά φορά απορεί πώς διάολο προχωράει αυτός ο κόσμος. Ακουγε έναν τύπο στην τηλεόραση να λέει ότι κάθε νέος της δικής του ηλικίας θα αλλάξει ως και έξι επαγγέλματα στη διάρκεια της επαγγελματικής του ζωής. Το αγόρι μας δεν χαλάστηκε με αυτό. Το βρίσκει cool. Ξεκινάς ως δικηγόρος, να βγάζεις φωτοτυπίες στο Πταισματοδικείο και καταλήγεις το 2068 στην τελευταία άδεια παραλία της νότιας Κρήτης, να φτιάχνεις κοκτέιλ και να νοικιάζεις ξαπλώστρες. Και όλο αυτό από το σπίτι σου στην Κυψέλη, γιατί θα το κάνεις στο metaverse. Είναι μία καλή, μία ολιστική προσέγγιση που τον βοήθησε να ξεχάσει το μακελειό στο Τέξας. Επιστρέφει στη μελέτη. Σκύβει πάνω στο βιβλίο των Αρχαίων, ακουμπάει το χέρι το μέτωπο και διαβάζει δυνατά. Καλώς την κατάθλιψη του 2044.
