Παρακολουθούμε την Εφη που εξυπηρετεί ανεμβολίαστους σε διαγνωστικό κέντρο και κάθε μέρα βλέπει διάφορες μύτες να της δίδονται με τα ρουθούνια ανοιχτά μπροστά στο παράθυρό της
Αν μπορούσε η Εφη θα έσβηνε όλες τις Δευτέρες από το ημερολόγιο. Ναι, εντάξει, σε όλους έρχεται βαριά η Δευτέρα, αλλά στην Εφη είναι σαν να της πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι. Το ξυπνητήρι του κινητού παίζει την άρπα του στις τέσσερις. Σηκώνεται ένα τέταρτο μετά. Πλένεται, ντύνεται, τρώει ένα μπολ με βρώμη και γιαούρτι και στις πέντε παρά δέκα ξεκλειδώνει την πόρτα της πολυκατοικίας. Δεκατρία λεπτά αργότερα είναι στον σταθμό της Καλλιθέας. Χαζεύει πέντε λεπτά στο insta και μπαίνει στο πρώτο τρένο με κατεύθυνση Κηφισιά. Αλλάζει σε μετρό στο Μοναστηράκι. Δύο με τρία λεπτά μετά τις έξι βρίσκεται στο Χαλάνδρι στο διαγνωστικό κέντρο όπου και εργάζεται. Ξεκλειδώνει το container. Ανάβει το κλιματιστικό. Βγάζει μπουφάν, βάζει ποδιά. Ανοίγει τον υπολογιστή. Μετά το παράθυρο. Στις έξι και δεκαπέντε όλα είναι έτοιμα. Και οι πελάτες είναι ήδη εκεί.
Η δουλειά της Εφης είναι να κάνει rapid tests. Όλη μέρα, έξι μέρες την εβδομάδα. Τη Δευτέρα όμως της ξημερώνει η κόλαση. Έρχονται όλοι αυτοί που χρειάζονται το τεστ για τη δουλειά τους. Ένα τεστ την εβδομάδα. Τώρα θα χρειάζονται και δεύτερο και τρίτο. Σκέφτηκε να αρχίσει να γλύφει μπατονέτες, έτσι όπως τις βγάζει από τη μύτη τους, μήπως κολλήσει και ησυχάσει. Δέκα μέρες άδεια. Χαλαρά. Στην αρχή τη διασκέδαζε η δουλειά, είχε την πλάκα της. Μεταξύ μας και τώρα πλάκα έχει, απλώς η Εφη βαρέθηκε. Είναι σαν διαδραστικό κουκλοθέατρο με διάφορες φιγούρες, όλων των ειδών, να περνούν μπροστά από το παράθυρο, να κατεβάζουν τη μάσκα και, σηκώνοντας ελαφρώς το πηγούνι, να προσφέρουν τα ρουθούνια τους πρόθυμα και ολάνοιχτα στη μπατονέτα. Μύτες όλων των ειδών. Γαμψές και γαλλικές, χοντρές και καχεκτικές, στρογγυλές, σχεδόν ζωώδεις, πλακουτσωτές λες και έφαγαν μπουνιά. Υπάρχουν πολλά περισσότερα είδη μύτης από όσα νομίζουμε. Για την ακρίβεια, κάθε άνθρωπος έχει και διαφορετική μύτη. Οι περισσότεροι μπροστά στο παράθυρο συμπεριφέρονται σαν κάτι κουκλάκια που πηγαίνουν πάνω-κάτω νευρικά. Σηκώνουν το πηγούνι, αλλά κάνουν και ένα βήμα πίσω. Μετά έρχονται μπροστά, αλλά κατεβάζουν το πηγούνι. Καμιά φορά, τα πολύ σοβαρά θέματα κάνουν αστείους τους ανθρώπους. Η Εφη ξέρει. Και κρατάει τη μπατονέτα σταθερή. Όταν το ελατήριο απέναντι της σταματήσει να κινείται, ορμάει προς τη μύτη. Συχνά δε με σαδιστική διάθεση. Είναι μόλις δύο χιλιοστά η απόσταση που χωρίζει το γαργάλημα στα βάθη της ρινικής κοιλότητας από την αίσθηση του εργοστασιακού reset με πόνο που λες ότι φτάνει μετωπιαίο λοβό και βγάζει δάκρυα. Η Εφη αποφασίζει ποιος θα ταλαιπωρηθεί και ποιος θα δεν θα καταλάβει σχεδόν τίποτα. Έχει τον έλεγχο τους.
Ας πούμε ο κύριος Μάκης. Εμβολιασμένος. Και ψυχωτικά υποχόνδριος. Ο κύριος Μάκης κάνει τεστ έξι μέρες την εβδομάδα. Ενδεχομένως να πηγαίνει κάπου αλλού και τις Κυριακές. Δίνει ρουθούνι σταθερά στις 06:30 το πρωί και περιμένει διακριτικά, πίσω από ένα δένδρο, λες και θέλει να κρύψει τη ντροπή του. Ναι, ντρέπεται. Στέκεται μπροστά στην Εφη λες και αγοράζει προφυλακτικά μέσα σε γεμάτο φαρμακείο. Η μπατονέτα μπαίνει απαλά, καμιά φορά δεν μπαίνει και καθόλου. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα η Εφη βγάζει το χέρι από το παράθυρο με τον αντίχειρα επάνω. Μετά είναι η Μαίρη. Δουλεύει σε φούρνο. Σιωπηρή με σχιστά μάτια. Δεν της το επιτρέπει ο πνευματικός της. Κερδίζει τον οίκτο της Εφης και δεν πονάει. Δεν φταίει εκείνη. Ή μήπως φταίει; Πότε ευθύνεσαι εσύ για τις πλάνες σου; Απάντηση δεν έχει. Ο Μιχάλης εργάζεται σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας και είναι σίγουρος ότι σε δύο χρόνια το αίμα και το σπέρμα του θα αξίζουν πολλά. Σε αυτόν η μπατονέτα χτυπάει μάτι. Όπως και στον τύπο με ΑΜΚΑ που τελειώνει σε τέσσερις άσους. Έχει έπαρση, δεν εμβολιάζεται επειδή πιστεύει ότι του είναι άχρηστο. Ακόμα και αν αρρωστήσει, θα γίνει καλά. Ένας κουστουμαρισμένος δημόσιος υπάλληλος που φοβάται τις βελόνες, αλλά όχι τις μπατονέτες. Πότε τον πονάει και πότε του τη χαρίζει, ανάλογα με τη μέρα. Ένας δασύτριχος, αξύριστος με βρωμερό χνώτο. Αυτός ζει μέσα στους «Αθλιους» και ο Ουγκώ τους Ιαβέρης τους υποχρεώνει να κάνουν rapid. Του σκάβει τη μύτη και αυτός μουγκρίζει. Μία κοπελίτσα με καρό φούστα, λευκό πουκάμισο, μπουφάν και κοτσίδα. Την πονάει επειδή θέλει να την ξυπνήσει. Και ένας χλωμός αδύνατος άνδρας που φοράει πάντα τα ίδια ρούχα, καλημερίζει και ευχαριστεί με μία απαλή ουδέτερη φωνή. Η Έφη αναρωτιέται για ποιο λόγο κάνει τεστ. Αυτός πρέπει να είναι αόρατος και από τον ιό. Βυθίζει τη μπατονέτα βαθιά στη μύτη του. Και εκείνος δεν αντιδρά ποτέ, μένει ακίνητος και ανέκφραστος. Χθες αποφάσισε ότι μία μέρα θα τους βγάλει όλους θετικούς. Και μετά θα παραιτηθεί.
