Tο hastag στο twitter είναι #alexis_prwthipourgos. Στο timeline φυτρώνουν απίστευτες ατάκες. Εγώ υπέθεσα ότι θα αποχωρήσουμε από το ΝΑΤΟ και τη Eurovision. Άλλοι έχουν καλύτερες ιδέες: Θα γίνουν υποχρεωτικές οι κοπάνες από τα μαθήματα. Θα καταργηθούν τα προκαταρκτικά στο σεξ. H Siri του iphone 4S θα πάρει 1.300 ευρώ βασικό. Θα ξαναγυριστεί ο Τιτανικός με happy ending. Θα πέσει ο Σκάι στο κεφάλι μας. Θα φέρει τσάμπα πετρέλαιο από τον Τσάβες ή θα έχουμε μονίμως καλοκαίρι. Στην Γ΄ Λυκείου οι μαθητές δεν θα επιλέγουν κατεύθυνση, αλλά συνιστώσα. Tα ΜΑΤ θα ψεκάζουν ροδόνερο. Αυτό μου έμεινε περισσότερο. Σε μία συνέντευξη ρώτησα κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ με τι ακριβώς θα ψεκάζουν τα ΜΑΤ όταν, με το καλό, η Αριστερά σχηματίσει κυβέρνηση. Η ερώτηση δεν του φάνηκε ούτε προβοκατόρικη, ούτε καν αστεία. «Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οι άνθρωποι δεν θα έχουν λόγο να είναι στους δρόμους και να συγκρούονται με τα ΜΑΤ. Και εκτός των άλλων, η αστυνομία θα εκδημοκρατιστεί άμεσα». Έκανα μία ερώτηση κενή περιεχομένου. Δεν είναι και η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Εν προκειμένω η ερώτησή μου ακούστηκε όπως εκείνες που απευθύνονται προς τις υποψήφιες Μις των καλλιστείων.
Στα καλλιστεία οι κοπέλες απαντούν σε ερωτήσεις που δεν έχουν κανένα νόημα. Απλώς τους δίδεται η ευκαιρία να δείξουν και τα δόντια τους, εκτός από όλα τα άλλα. Είναι δε διαπιστωμένο ότι όλες ονειρεύονται μία όμορφη οικογένεια και παγκόσμια ειρήνη. Ακόμα και αν η γλύκα είναι έτοιμη να πάρει την πρώτη της δουλειά ως call girl, πάνω στη σκηνή θα δηλώσει ότι περιμένει τη μέρα που θα οδηγήσει και το τρίτο παιδί της στο κατηχητικό. Τα καλλιστεία δεν ταιριάζουν με την αισθητική της Αριστεράς. Ίσως καταργηθούν και διά νόμου. Όμως ο Αλέξης βγαίνει στο δημόσιο βήμα με την ειλικρίνεια της κοπέλας που στέκεται μπροστά στην κριτική επιτροπή. Το πρόβλημα αρχίζει αμέσως μετά. Κανένας δεν θυμάται τι είχε πει η Βάνα Μπάρμπα ως υποψήφια Μις, αλλά και κανένας δεν μπορεί να ξεχάσει τι είχε πει ο Ανδρέας μερικά χρόνια νωρίτερα. Ο Τσίπρας δεν έχει και άλλη επιλογή. Eίναι στην ίδια μοίρα με τον Σαμαρά, ο ένας πρέπει να επιδεικνύει κατανόηση για τον άλλον. Μόνο που ο Αλέξης υποτίθεται ότι κομίζει το διαφορετικό. Όχι, όμως, όταν υπόσχεται τρένο στο Αγρίνιο. Τι άλλο να κάνει; Θα συμμετέχεις στα καλλιστεία, αλλά δεν γίνεται να μην εμφανιστείς με μαγιό. Μπορείς να μπεις στο χορό, αλλά δεν έχεις το δικαίωμα να αλλάξεις τα βήματα. Θα διεκδικήσεις την εξουσία, αλλά δεν θα μεγαλώσει μόνο η μύτη σου. Θα απλώσει και η γλώσσα, θα βγάλει ψέματα να δώσει, θα λαϊκίσει αχαλίνωτα, χωρίς αναστολές, σχεδόν ηδονικά.
Ο λόγος του Τσίπρα δεν είναι συνεπής με την αλήθεια. Είναι, όμως, συνεπής με αυτό που θέλει να ακούσει το ακροατήριό του. Ο Αλέξης κρίνεται, αδίκως, αυστηρά. Δεν κάνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από όλους τους προηγούμενους που βρέθηκαν στην ίδια θέση. Μοιράζει υποσχέσεις και παραθέτει σημεία που στέκονται σε πανό, αλλά όχι σε power point. Αν αυτό εσείς το βρίσκετε ανήθικο, εγώ θα σας πω ότι είναι συμβατό με τα πολιτικά μας ήθη. Και γίνεται με όλους τους κανόνες του πολιτικού fair play. Ποιος υποψήφιος πρωθυπουργός λέει την αλήθεια πριν τις εκλογές; Αν υπάρχει, δεν μιλάει ελληνικά, δεν έχει ανέβει σε δημόσιο βήμα μπροστά μας. Ο ελληνικός προεκλογικός λόγος είναι όπως τα λόγια που βγαίνουν ξέπνοα την ώρα του σεξ: μπροστά τους η αλήθεια ντρέπεται και κρύβεται, αξίζουν μόνο για το ψέμα τους. Τι θέλετε, λοιπόν, να κάνει ο Τσίπρας; Διεκδικεί ένα υπερβατικό αποτέλεσμα και είναι υποχρεωμένος να προσαρμόσει το λόγο του στις ακραίες συνθήκες της συγκυρίας. Η απελπισία που εισπράττει είναι πολύ περισσότερη από την ελπίδα που προσφέρει. Η στάση του είναι έντιμη. Θα ήταν ανήθικη, αν στο ακροατήριό του υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που τον πιστεύει.
