Είναι βλάσφημο να γράφεις για γάτες δίπλα στον Νίκο Δήμου. Και φοβάμαι ότι μπορεί να πιάσει το ακουστικό που μας χωρίζει για να μου το φέρει στο κεφάλι. Ωστόσο θα το επιχειρήσω. Γιατί κάπου πρέπει να πω τον πόνο μου για την Ούρσουλα. Τον περασμένο Ιούνιο μία γάτα ήρθε και γέννησε στην αυλή μου. Την ονόμασα Κιμ, εκ της ηρωίδας του Better Call Saul. Η Κιμ έκανε δύο γατάκια. Ενα αρσενικό και ένα θηλυκό. Το αρσενικό ονομάστηκε Πασχάλης επειδή μου φάνηκε αρκετά ηλίθιο για γάτα. Την ίδια λογική υιοθέτησα για την ονοματοδοσία του θηλυκού. Ούρσουλα. Οχι από την κυρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προς Θεού. Ούτε από την Ούρσουλα Αντρες, το παλαιό sex symbol, αν και ομολογώ ότι πρόκειται για μία κούκλα, σαν φουντωτό λούτρινο. Δανείστηκα το όνομα από την κόρη του Χρήστου Βαλαβανίδη στους «Αυθαίρετους». Ετσι, λοιπόν, για πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκα με γάτες. Στην παρέα ήρθε και κόλλησε άλλη μια μαύρη αρσενική. Σύνολο τέσσερις. Η δεκάκιλη συσκευασία κροκέτας κάνει 45 ευρώ. Και ένα φακελάκι με πατέ κοστίζει πενήντα λεπτά. Το σπιτάκι, το κρεβατάκι, τα ισοθέρμικά (ναι!), ένα κατοστάρικο. Ομως δεν είναι αυτό το θέμα μου, χαλάλι τους. Αυτό που με απασχολεί είναι μήπως οι τέσσερις γάτες διπλασιαστούν σε ένα τρίμηνο.
Και ξεκίνησα να στειρώνω. Οι τρεις γάτες πιάστηκαν εύκολα, τις καπάκωσα με ένα κλουβί. Ομως η Ούρσουλα δεν δέχεται να την πλησιάσεις πιο κοντά από δύο μέτρα. Μπορεί να την ανέστησα, να την ταΐζω κάθε μέρα, αλλά δεν μου επιτρέπει να την πλησιάσω. Γιατί; Δεν ξέρω. Θέμα χαρακτήρα. Μην μου πείτε ότι είναι έξυπνη γιατί δεν το πιστεύω. Οι γάτες έχουν τους μισούς νευρώνες σε σχέση με τους σκύλους. Απλώς εμείς, επειδή τις αγαπάμε, θεωρούμε την αδυναμία κατανόησης ως απόδειξη ανεξάρτητου πνεύματος. Οι γάτες δεν είναι τόσο έξυπνες όσο πιστεύουμε. (Συγγνώμη κ. Δήμου…) Αλλά το πιθανότερο είναι ότι το ίδιο πιστεύουν και αυτές για μας.
Εδώ και ένα μήνα, λοιπόν, προσπαθώ να πιάσω την Ούρσουλα για να τη στειρώσω. Είμαι όπως ο Σιλβέστερ με τον Τουίτι. Οπως το Κογιότ με τον Μπιμπ Μπιμπ και ο Ελμερ με τον Μπαγκς Μπάνι. Φόρεσα γάντια κηπουρού και προσπάθησα να την πιάσω με τα χέρια. Επεσα και τσακίστηκα. Επιχείρησα να την καπακώσω με το κλουβί. Ακόμα γελάει ο κόσμος. Μετά δανείστηκα μία τεράστια απόχη. Φανταστείτε με να τρέχω σε μία αυλή με υψωμένη την απόχη. Πήγα να της δώσω ηρεμιστικό με το φαγητό. Δεν το ακούμπησε.
Βρήκα παγίδα. Για γάτες και αλεπούδες. Επιασα όποια γάτα κυκλοφορεί στη γειτονιά, εκτός από την Ούρσουλα, η οποία είναι έτοιμη για τη Marvel ως σούπερ γάτα. Μπήκε στην παγίδα και βγήκε πριν κλείσει ολοσχερώς η πόρτα, δεν κατάλαβα πώς το έκανε. Απέσυρα την παγίδα και άρχισα να την αφήνω νηστική. Ξαναέβαλα την παγίδα και έχω την αίσθηση ότι έρχονται γάτες από όλη την Αθήνα για να φάνε μεζέ. Οχι όμως και η Ούρσουλα. Από μία οργάνωση διάσωσης ζώων μου είπαν για μία παγίδα που πέφτει από ψηλά και εγκλωβίζει το ζώο. Φοβάμαι ότι αν την εγκαταστήσω θα μου πέσει στο κεφάλι.
Και έτσι οι μέρες περνούν, το επίπεδο των οιστρογόνων της Ούρσουλας ανεβαίνει ώρα με την ώρα και εγώ καλούμαι να συμβιβαστώ με το μοιραίο. Οχι, το μοιραίο δεν θα είναι τα καινούργια γατάκια. Είναι που εγώ έγινα περίπου αυτό που κορόιδευα. Ενας τύπος που μιλάει σε γάτες, τις ταϊζει δύο φορές τη μέρα και τους βάζει ισοθερμικά για να μην κρυώνουν. Γερνάω άσχημα, ε;
