Οταν κάνεις ραδιοφωνική εκπομπή δεν χρειάζεται, απλώς, να βουτάς τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσεις. Πρέπει επίσης να τη σκουπίζεις προσεκτικά, να την εξετάζεις κάτω από έντονο φως και μετά, αφού όλα είναι εντάξει, να της δίνεις την άδεια να μιλήσει. Ξέρω τι σας λέω, το βλέπω στον εαυτό μου. Γιατί στις μέρες μας είναι πολλά αυτά που οφείλεις να αποφεύγεις. Ας πούμε καλό είναι να μην πεις κάτι που θα μπορούσε, υπό οποιοδήποτε τρόπο, να θίγει τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα ή, έστω, ένα κομμάτι της -αν είναι οι τρανσέξουαλ, ακόμα πιο δύσκολα για σένα. Μέσα σε μία ώρα θα είσαι, στην καλύτερη περίπτωση, ομοφοβικός, στη χειρότερη και τρανσοφοβικός.
Θα ήταν φρόνιμο να προσέχεις τι λες και για τις γυναίκες. Εκεί πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός γιατί τα γκρουπ στο Facebook δεν αστειεύονται. Γίνεσαι ανάρτηση στο «Ναι, είμαι μισογύνης» και αυτό κάνει καιρό για να φύγει από πάνω σου, είναι σαν να σου έριξαν ανεξίτηλη μπογιά.
Αλλά και πολιτικά, χρειάζεται εξαιρετική προσοχή και πάτημα σαν της γάτας. Αν πεις κάτι για το ΚΚΕ, είσαι αντικομμουνιστής, πράγμα που, όπως γνωρίζουμε, είναι στάμπα που τη φέρεις ακόμα και μετά θάνατον. Αν τώρα στρέψεις τα βέλη σου προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε είσαι, το λιγότερο, φασίστας. Ως δημοσιογράφος δε, είναι εξαιρετικά πιθανό ότι τα παίρνεις κάτω από το τραπέζι. Εννοείται δεν θα ρισκάρεις με αστεία που αγγίζουν θέματα φυλής ή θρησκείας. Και προς Θεού, σε ξορκίζω, μην πεις για παιδάκια που σε ενοχλούν ή για σκύλους που σου σπάνε τα νεύρα με το γάβγισμα τους.
Συνεπώς για να είσαι ασφαλής και σίγουρος, καλό είναι να κλειδώσεις τη βολή σου πάνω σε λευκούς straight (ή straight looking) άνδρες, μέσης ηλικίας και, αν είναι δυνατόν, δεξιούς. Εκεί είμαστε εντάξει. Μπορείς να πεις τα πάντα. Να τους χτυπήσεις κάτω σαν χταπόδι. Να τους ξεφτιλίσεις ρε παιδί μου. Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να σε καταγγείλει κανείς.
Να σας πω την αλήθεια, όσο και αν με ενοχλεί καμιά φορά, δεν το βρίσκω παράλογο. Είναι το εκκρεμές που μετακινείται βίαια προς την άλλη πλευρά και χρειάζεται χρόνο για να ισορροπήσει. Και ακούγεται δίκαιο. Ο λευκός straight δυτικός άνδρας έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τα δεινά ενός κόσμου που χτίστηκε κατά βάση με επίκεντρο τον ίδιο. Φανταστείτε ότι ακόμα και σήμερα, όταν κάνουμε κήρυγμα πολιτικής ορθότητας, επικαλούμαστε την έννοια της «ανεκτικότητας». Ποιος ανέχεται; Μα, ο λευκός straight άνδρας! Ανέχεται τους άλλους και τους κάνει τη χάρη να αποδεχθεί το «διαφορετικό». Βέβαια τώρα μπορεί να στριμώχνεται. Είναι το γκρουπ που αρχίζει πλέον και καταγγέλλει εργασιακές διακρίσεις εις βάρος του. Ειδικά στις ΗΠΑ, οι εταιρείες καλούνται να πληρούν κριτήρια συμπεριληπτικότητας, να εντάσσουν, δηλαδή στις τάξεις των υπαλλήλων τους πρόσωπα από έμφυλα και φυλετικά γκρουπ που μέχρι πρόσφατα ήταν στο περιθώριο. Δεν το βρίσκω κακό.
Ακόμα και σήμερα, ο λευκός straight άνδρας είναι ο πιο ελεύθερος εκπρόσωπος του είδους μας. Σκεφτείτε το. Μπορεί να πάει παντού στον πλανήτη. Δεν έχει περιορισμούς, δεν συναντά άβατα. Είναι ο κύριος εκφραστής της δύναμης και του πλούτου. Είναι αυτός που έδωσε το πρόσωπό του στον Θεό των χριστιανών. Που ήταν μια χαρά cool τύπος, αλλά την πάτησε από τη συνέργεια της Εύας με τον διάβολο. Τώρα η εικόνα του έχει τρωθεί και η δυτική κοινωνία τον πιάνει από το αφτί, τον φέρνει μπροστά στον καθρέφτη και του ζητεί να επιλέξει ένα άλλο πρόσωπο για να αντικρύσει ξανά εκείνους που έκρυβαν το δικό τους.
