Υπάρχουν κάποια έργα του Καραγκιόζη στα οποία η Αγλαΐα, η σύζυγός του, γίνεται αποδέκτης σεξιστικών αναφορών που υποβιβάζουν την κοινωνική θέση της γυναίκας και, αν μη τι άλλο, δίνουν στο νεανικό ακροατήριο ερείσματα αντίστοιχης συμπεριφοράς. Θα πρέπει είτε να κρατήσουμε τα παιδιά μας μακριά από αυτό το θέαμα ή, τέλος πάντων, να καταχωνιάσουμε αυτά τα έργα στα πιο βαθιά συρτάρια του Μουσείου Σπαθάρη.
Στον «Παπατρέχα» ο Βέγγος στήνει στη σειρά τις αδερφές του και τις χαστουκίζει λες και ρίχνει ένα ντόμινο από γυναικεία μάγουλα. Είναι μία αποτρόπαια, σοκαριστική σκηνή. Και τολμώ να πω ότι σήμερα με σοκάρουν οι περισσότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ειδικά αυτές που εμφανίζουν τις δεσποινίδες να αγωνίζονται, ενίοτε με κάθε μέσο, για να βάλουν την κουλούρα στο κεφάλι και μετά να το χώσουν κάτω από ένα κεραμίδι. Πρόκειται για καταστάσεις που προσβάλλουν τις γυναίκες και αναπαράγουν αναχρονιστικά πατριαρχικά πρότυπα.
Το δε «Αλίμονο στους Νέους» δεν πρόκειται να το δω αυτό το Πάσχα -θα στηθώ σε άλλο κανάλι για τη διαφήμιση των Jumbo με τον Γαϊτάνο. Η συμπεριφορά της Μάρως Κοντού, που προτιμά τον πλούσιο γέρο από τον πτωχό Χορν, υπαινίσσεται γυναικεία ιδιοτέλεια εις βάρος του ευγενούς. Η ίδια δύσμοιρη ηθοποιός, στο «Η δε γυνή να φοβάται τον άνδρα» εμφανίζεται ως πονηρό θηλυκό που περιμένει να τη στεφανωθεί ο Κωνσταντίνου για να του βγάλει τη ψυχή, μέχρι αυτός να πάρει το καπελάκι του και να φύγει. Απορώ πώς δέχθηκε τον ρόλο.
Ευτυχώς, η συζήτηση που άνοιξε μετά τη συνέντευξη του Λευτέρη Παπαδόπουλου στον Δημήτρη Δανίκα, μας δίνει την ευκαιρία να επανεξετάσουμε τη σχέση μας με θέσεις, σύμβολα και σχήματα που μπορεί να μας μεγάλωσαν, πλην όμως ανήκουν σε μία άλλη εποχή, πριν το #Metoo. Σε αυτή τη συνέντευξη, που σήκωσε κουρνιαχτό, οι αθυροστομίες του Παπαδόπουλου μεταφέρονται αυτολεξεί, όπως και τα σχόλια του για τις γυναίκες, ειδικά για ορισμένες που βρέθηκαν στην αγκαλιά γνωστών προσωπικοτήτων. Μεγάλη έκπληξη! Δεν ξέραμε ότι ο Παπαδόπουλος είναι αθυρόστομος και ότι τα βρωμόλογα είναι συνθετικά στοιχεία ενός μυθικού χαρακτήρα. Για αυτό και πολύ σωστά, όταν συνήρθαμε από την έκπληξη, αντιμετωπίσαμε τον Παπαδόπουλο ως άλλη μία φιγούρα της δημόσιας πασαρέλας.
Καλά κάναμε. Δεν έχει σημασία αν είσαι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ή παίκτης του Power of Love. Σκοπός είναι η προσήλωση στην πολιτική ορθότητα, ο συγχρονισμός με την εποχή. Μπορεί να έχεις ένα παραδοσιακό σπίτι στη Μονεμβάσια, αλλά οφείλεις να του βάλεις ηλιακό θερμοσίφωνα, βιοκλιματικό WC και κλιματισμό. Για αυτό και ο κάθε Παπαδόπουλος να μείνει στην εποχή του ή να έρθει στη δικιά μας, αλλά με τους όρους που θα του θέσουμε εμείς. Αρκετά πια. Τέλος, ορθώς εγκαλείται ο Δανίκας που μετέφερε τα λόγια του Παπαδόπουλου όπως βγήκαν από το στόμα του. Έμπειρος είναι, μπορούσε να την πάει αλλιώς τη συνέντευξη. «Ωραία δεσποινίδα ήταν η Δήμητρα. Και ο Ανδρέας μέγας λάτρης του ωραίου φύλου». Κάπως έτσι. Ποιος θα καταλάβαινε τη διαφορά;
