Πόσα να παίρνει ένας πιλότος πυροσβεστικού αεροπλάνου ή ελικοπτέρου; Εκατό χιλιάρικα το μήνα; Ενα εκατομμύριο; Δεν υπάρχουν λεφτά που να πληρώνουν αυτή τη δουλειά. Σε πληρώνει μόνο ο εαυτός σου όταν βγάζεις τη φόρμα με την πουλάδα και βλέπεις το πρόσωπο σου στον καθρέφτη.
Τέλος πάντων, το πολύ να παίρνουν σκάρτα δύο χιλιάρικα και κάτι ψιλά, ανάλογα με τις ώρες πτήσης. Και τώρα ρωτήστε τον εαυτό σας αν θα ρίσκαρε τη ζωή του για αυτά τα λεφτά. Σίγουρα όχι, έτσι δεν είναι; Και όμως αυτοί τη ρισκάρουν. Και ενίοτε τη χάνουν. Δεν το κάνουν για τα λεφτά, τα ρεπό, την πρόωρη συνταξιοδότηση. Μπορεί να το κάνουν για την αδρεναλίνη, αλλά αυτό είναι στην αρχή, μόνο για τα πρώτα χρόνια. Το κάνουν για αυτή τη σκληρή και συχνά αφηρημένη έννοια του καθήκοντος. Πηγαίνουν, σηκώνουν ένα σαράβαλο και βουτάνε μέσα στις φλόγες. Και εσύ δεν μπαίνεις ούτε σε τρενάκι του λούνα παρκ.
Δεν τους αρέσει να ακούν ότι είναι ήρωες. Γιατί δεν αισθάνονται έτσι. Αν πιστεύεις ότι κάνεις κάτι ηρωικό κάθε μέρα, τότε δεν το αντέχεις. Θα σου πουν, λοιπόν, ότι απλώς κάνουν τη δουλειά τους. Και αυτό θα στο πουν, εκατοντάδες, χιλιάδες άλλοι που βγάζουν το μεροκάματο ταγμένοι στην πατρίδα και στους πολίτες της. Ομως ειδικά οι πιλότοι των πυροσβεστικών, ανήκουν σε εκείνη τη σπάνια κατηγορία των ανθρώπων που ξεκινάει το πρωί να πάει στη δουλειά και δεν ξέρει αν θα δει τη μέρα να φεύγει και τη νύχτα να έρχεται.
Και, αλήθεια, τι λένε αυτοί οι σούπερ ήρωες όταν γυρίζουν με το καλό στο σπίτι τους; Πώς περιγράφουν μια μέρα στη δουλειά; Εμείς οι μικροί, οι κανονικοί άνθρωποι, γκρινιάζουμε για την κίνηση, το δύστροπο αφεντικό, κουτσομπολεύουμε τη ζωή των συναδέλφων μας. Αυτοί τι λένε; Για το ύψος που είχαν οι φλόγες και το μέγεθος της καταστροφής που αντικρίζουν τα μάτια τους; Και τι κάνουν μετά από μία τέτοια μέρα στη δουλειά; Χαλαρώνουν στον καναπέ και χαζεύουν στην τηλεόραση πλάνα με πρωταγωνιστές τους ίδιους; Σηκώνουν το δάχτυλο, δείχνουν την οθόνη και λένε «να, αυτός είμαι εγώ»; Ρίχνουν κανένα φάσκελο όταν βλέπουν πολιτικούς και πολιτικάντηδες; Ποιος να ξέρει. Από σήμερα υπάρχουν άλλοι δύο που δεν πρόκειται να μας το πουν ποτέ.
Υ.Γ: Επικοινώνησε μαζί μου η κόρη ενός βετεράνου πιλότου Canadair. Και μου έγραψε τα εξής: «Τίποτα δεν λένε. Και δεν αισθάνονται ήρωες. Προσπαθώ να θυμηθώ τι έλεγε ο πατέρας μου όταν γυρνούσε σπίτι και έβγαζε τη φόρμα με την πουλάδα. Τίποτα».
