Είναι περίεργο αυτό που μου συμβαίνει. Με τον Βασίλη Λυριτζή ήμασταν κολλητοί φίλοι 25 χρόνια. Φίλοι και κουμπάροι. Και όμως αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να σας πω για αυτόν τίποτα περισσότερο από όσα περιέχονται στις δηλώσεις των πολιτικών για τον θάνατό του. Πιστέψτε με, είναι αληθινά.
Περιγράφουν τον Λυριτζή μέσα σε λίγες λέξεις: έντιμος, με ήθος, ωραίο μυαλό και αξιοπρέπεια. Με εμμονή απέναντι στις αρχές και στη δημοσιογραφική ηθική. Άτεγκτος. Συνεπής και άψογος επαγγελματίας. Σαφής στις ιδέες και στις πεποιθήσεις του, αλλά ταυτόχρονα προσηλωμένος στη δεοντολογία. Όταν αποχώρησε από τον ΣΚΑΙ δέχθηκε μία κρούση από «ψηλά» για να επιστρέψει στην ΕΡΤ. Δεν χρειάστηκε πάνω από ένα δευτερόλεπτο για να την απορρίψει. Ήταν ένας ευφυής και ευχάριστος άνθρωπος που ήθελε να κάνει καλό ή, για να είμαι πιο ακριβής, να φέρνει χαμόγελο και θετικά συναισθήματα σε όποιον είχε μπροστά του.
Προικισμένος με την κοινή λογική και διεισδυτική ματιά. Χωρίς κακία. Και σε έκανε να αισθάνεσαι ασφαλής. Όχι μόνο επειδή «ήταν εκεί», αλλά κυρίως για τις συμβουλές και τις παραινέσεις του. Τον άκουγα όπως κάποιος που προστρέχει στον μεγάλο του αδερφό. Καμιά φορά η γνώμη του με βάραινε περισσότερο και από τα λάθη μου. Γιατί, γαμώτο, τις περισσότερες φορές είχε δίκαιο. Ήταν ο πιο ρεαλιστής άνθρωπος που γνώρισα, ο οποίος κατάφερνε να μη γίνεται κυνικός. Ναι, ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος. Τόσο καλός που αναρωτιέμαι αν με αυτό που του συνέβη πλήρωσε στο σύμπαν το κόστος για αυτά που του έδωσε. Και αν είχε ένα ψεγάδι, ήταν η ανελαστικότητά του σε θέματα ηθικής και πολιτικής ορθότητας. Για το δεύτερο μάλιστα, υπήρχαν στιγμές που θα μπορούσα να τον πνίξω. Ήταν, ως γνωστόν, αριστερός, χωρίς να διατηρεί καμία σχέση με τα κλισέ και τα στερεότυπα της εποχής, ούτε με τους αναχρονιστικούς συμβολισμούς του παρελθόντος. Ένας αληθινά προοδευτικός άνθρωπος που πίστευε ότι δεν μπορείς να δεις τον κόσμο μέσα από μία μονοδιάστατη ιδεολογική προσέγγιση.
Ο Βασίλης, λοιπόν, ήταν αυτό που βλέπατε, αυτό που σας έλεγε η διαίσθησή σας και η συμπάθεια που γεννούσε η παρουσία του. Τι παραπάνω θα μπορούσα να πω; Ενδεχομένως μία ιστορία από όσα έχουμε ζήσει μαζί. Α, ναι, είναι τόσες πολλές οι ιστορίες αυτές! Φτιάχνουν μέσα μου ένα ποτάμι αναμνήσεων που τώρα εκβάλλει στα μάτια και γίνεται δάκρυα. Όμως δεν είστε εδώ για να διαβάζετε τα οικογενειακά μου. Για αυτό και θα σας πω δύο πράγματα για τον Βασίλη που δεν έγιναν ευρέως γνωστά. Το ένα είναι η αθεράπευτη αισιοδοξία που τον διέκρινε. Ήταν τόσο αισιόδοξος που τον έπαιρνες και τον έβαζες κατευθείαν σε κωμωδία. Όρθιος, με ανοιχτά τα χέρια, να σου λέει το «όλα τακτοποιούνται αγόρι μου» ή το, ακόμα πιο πειστικό, «σε παρακαλώ ρε μαλάκα που θα κάτσεις τώρα να αρρωστήσεις για αυτό». Η παροιμιώδης αισιοδοξία του τον κρατούσε μακριά από τους γιατρούς. Ο ιδανικός ασφαλισμένος για τον ΕΔΟΕΑΠ -δεν πατούσε ποτέ το πόδι του. «Αν είναι κάτι να συμβεί, θα γίνει, δεν θα ταλαιπωρούμαι εγώ επειδή εσύ γίνεσαι υποχόνδριος» μου έλεγε. Εν μέρει δικαιώθηκε. Ακόμα και αν έκανε check up κάθε μήνα, δεν επρόκειτο να αποφύγει αυτό που τον βρήκε.
Το δεύτερο πράγμα που ενδεχομένως δεν γνωρίζετε για τον Βασίλη, ήταν η παθιασμένη σχέση του με την τεχνολογία. Προσοχή, δεν μιλάμε για τον γκατζετάκια που πάει και φορτώνει την πιστωτική με οτιδήποτε γυαλίζει μπροστά στα μάτια του. Στα 16 του, επί χούντας δηλαδή, είχε φτιάξει πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό που έκρυβε κάτω από το κρεβάτι του για να μην τον βρει η μάνα του. Ασχολείτο με τους υπολογιστές από την αυγή των ‘80ς. Και κάπως έτσι ξεκίνησε και η γνωριμία μας, όταν στις αρχές του ‘90 πρέπει να ήμασταν από τους ελάχιστους δημοσιογράφους που είχαν πρόσβαση στο internet. Έχουμε φάει βράδια και βράδια, αυτός στην Αθήνα και εγώ στη Θεσσαλονίκη, παλεύοντας με αρχαία μόντεμ και αργές ταχύτητες μόνο και μόνο για να κάνουμε chat. Και το 2000 στήσαμε το flash.gr, ένα τεράστιο και επιβλητικό ενημερωτικό site, πρωτοποριακό για την εποχή του, συμβατό ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα.
Κοντεύω να κλείσω το κομμάτι και σκέφτομαι, γελώντας είναι η αλήθεια, τον Λυριτζή να με παρατηρεί ότι τα παραλέω, ότι «δημοσιογράφοι είμαστε ρε μαλακά όχι καλόγριες» ή το «τη δουλίτσα μας κάνουμε, αγόρι μου, τίποτα παραπάνω». Αυτό όμως είναι ένα γέλιο που δεν μπορεί να καλύψει τον λυγμό μου. Αν κάτι με παρηγορεί, είναι η πραότητα, η γλυκύτητα, η γενναιότητα και το θάρρος που επέδειξε αντιμετωπίζοντας τον καρκίνο. Η ζωή είναι αρκετή για να δείξεις ποιος είσαι. Αλλά τελικά φτάνει και ο θάνατος.
