Τα μαθηματικά της ζωής

Τα μαθηματικά της ζωής είναι κυνικά. Και συχνά δυσνόητα, ειδικά όταν τα προσεγγίζεις
συναισθηματικά. Το κορίτσι που σκοτώθηκε στη Θεσσαλονίκη ήταν μόλις 21 ετών. Σύμφωνα με το
εθνικό προσδόκιμο ζωής, είχε μπροστά της άλλα 60 χρόνια ζωής. Και με τη γεωμετρική πρόοδο
που καταγράφουν οι επιστημονικές εξελίξεις, δεν θα ήταν απίθανο αν έφτανε και ως την ανατολή
του επόμενου αιώνα. Αλλά ήρθε το αναπάντεχο, το τυχαίο, αυτό που κάνει τους φιλοσόφους
αμήχανους.
Πριν το κορίτσι, παραδομένο στο σκοτάδι, αναπαυθεί στο χώμα, αφαιρέθηκαν ζωτικά της όργανα.
Η καρδιά της χτυπάει στο στήθος μίας σαραντάχρονης μητέρας, το ήπαρ της μεταμοσχεύθηκε σε
άνδρα, οι νεφροί πήγαν σε γυναίκες. Και τα μάτια περιμένουν λήπτη. Τουλάχιστον πέντε άνθρωποι
θα πάρουν ζωή από την Εμμα. Ο θάνατός της έγινε η ζωή τους. Και έτσι το δευτερόλεπτο που ο
οδηγός του αυτοκινήτου χάνει τον έλεγχο και πέφτει επάνω στο κορίτσι, γίνεται η πιο τυχερή
στιγμή στη ζωή των ανθρώπων που υποδέχθηκαν τα όργανα.
Αυτός είναι ένας καμβάς πάνω στον οποίο μπορείς να κεντήσεις χαοτικούς στοχασμούς, να
γυρίσεις πίσω στη χρονική γραμμή του κοριτσιού και να μετακινήσεις μερικά δευτερόλεπτα, να
κρατήσεις για λίγο τον χρόνο, ανεπαίσθητα, όσο κρατάει μία ανάσα. Σήμερα το κορίτσι θα ζούσε
και οι τυχεροί της ιστορίας θα παρέμεναν βυθισμένοι στην απελπισία τους. Και τώρα βάζεις κάτω
τα μαθηματικά της ζωής. Πόσα χρόνια, αλήθεια, θα κερδίσουν όσοι δέχθηκαν τα μοσχεύματα; Τι
εικόνες θα δουν τα μάτια της μέσα από το πρόσωπο άλλων ανθρώπων; Πώς θα μεγαλώσει το παιδί
της μητέρας που πήρε την καρδιά της; Μία στιγμή ήταν αρκετή για να αφαιρέσει τη ζωή του
κοριτσιού, να της πάρει εξήντα χρόνια που νόμιζε ότι τα είχε στην άκρη για να τα ξοδέψει όπως
ήθελε. Αλλά συνάμα πήρε αυτά τα χρόνια και τα μοίρασε σε άλλους. Ναι, λέμε για τα δώρα ζωής
σε αυτές τις περιπτώσεις. Οχι όμως αν είσαι ο γονιός της κοπέλας. Για σένα δεν υπάρχει τίποτα πιο
σιχαμένο, πιο σκληρό, πιο απεχθές από τη ζωή.