Στο «Εκεί που μένουν οι νεκροί», οι ακροατές συνοδεύουν τον αξέχαστο Σπύρο Ζαγοραίο σε έναν περίπατο του στο νεκροταφείο. «Εκεί μου μένουν οι νεκροί, στους τάφους και στα μνήματα, ένα θλιμμένο δειλινό με φέρανε τα βήματα.» Δεν γνωρίζουμε αν ο Σπύρος Ζαγοραίος έχει κάποιο προσφιλές πρόσωπο κάτω από το μάρμαρο. Άλλωστε ο ίδιος αποφασίζει να μας διηγηθεί ένα δράμα που κάνει τον ακροατή να ανάψει τσιγάρο, να ρουφήξει ρετσίνα, να γείρει το κεφάλι προς τα πίσω. «Και είδα ένα δύστυχο γονιό με σπαραγμό να κλαίει και ένα παιδί στο πλάι του με πόνο να του λέει. Πες μου πατέρα μου γιατί όλοι ορφανό με λένε και γιατί σ’ αυτό το μνήμα κάθε μέρα θες να κλαίμε.» Είναι εμφανές ότι η σχέση πατέρα-παιδιού διακρίνεται από σαφές πρόβλημα επικοινωνίας-δεν συζητούν ακόμα και το δράμα που σημάδεψε την οικογένεια τους.
Όμως να που ο πατέρας παίρνει την απόφαση να μιλήσει στο παιδί. Έπαιξε, άραγε, ρόλο η παρουσία του Ζαγοραίου; Δεν θα το μάθουμε ποτέ. «Σε αυτό το μνήμα το βαθύ, σε τούτον δω τον τάφο, βρίσκεται η μανούλα σου, στην πλάκα από κάτω.» Η αντίδραση του παιδιού μας εκπλήσσει. Αν και κατάλαβε γιατί το λένε ορφανό και εν τέλει έμαθε που είναι η μητέρα του, δείχνει να διατηρεί αποστάσεις από την πραγματικότητα. «Τότε πατέρα μου γιατί δεν ανοίγουμε τον τάφο, τη μανούλα να ξυπνήσω και να την σφιχταγκαλιάσω.» Εγώ θα του έριχνα καρπαζιά. Έτσι ξερά και άπονα. Όμως ο πατέρας του το είπε με συμπόνοια: «Δεν ζωντανεύουν οι νεκροί καημένο μου παιδάκι, γι’ αυτό θα ζήσεις ορφανό και εγώ χωρίς αγάπη.»
Κοιτάξτε τώρα τι μπορεί να γίνει. Παίρνεις όλο το τραγούδι όπως έχει, δεν αλλάζεις απολύτως τίποτα, εκτός από την τελευταία λέξη. «…θα ζήσεις ορφανό και εγώ χωρίς ευρώ». Μία λεξούλα αλλάζεις και έχεις το τελευταίο διαφημιστικό σποτ της Νέας Δημοκρατίας και μάλιστα με ισχυρότερο μήνυμα. Αν μη τι άλλο, τα παιδιά θα συνδέσουν την ορφάνια με την απώλεια του ευρώ, θα αγκαλιάσουν τη μανούλα τους και αφού διαπιστώσουν ότι δεν έχει μάρμαρο επάνω της, θα της ζητήσουν να ψηφίσει Νέα Δημοκρατία.
Είναι να απορείς για ποιο λόγο η Νέα Δημοκρατία ξοδεύτηκε και έφτιαξε αυτό το σποτ με το κοριτσάκι που ρωτάει τον δάσκαλο γιατί η Ελλάδα δεν έχει ευρώ. Ας πληρώσουν τους διαφημιστές με δραχμές, από τις παλιές τις καλές. Δηλαδή πώς τους ήρθε η έμπνευση; Έβλεπαν ταινία με τον Βασιλάκη Καϊλα; Τα έπιναν σε ουζερί και άκουσαν το «μπαμπά, μπαμπά, κάποιος χτυπάει την πόρτα»; Ο μόνος λόγος για να γυρίσεις αυτή τη διαφήμιση είναι για να φτιάξεις το πιο cult σποτ όλων των εποχών. Αν δεν έδειχνε παιδιά το έβαζες άνετα δίπλα σε σκηνές Γκουζγκούνη. Αν και αυτό λύνεται στο επόμενο σποτ. Το κοριτσάκι έχει μεγαλώσει και περπατάει με καυτό μίνι στην Πανεπιστημίου, δίπλα στα παλιά αυτοκίνητα, μπροστά από το τεράστιο πόστερ του Αλέξη με τον μπερέ και τη διαφήμιση του Χαϊβάνια γκλουπ.
