Είναι αλήθεια ότι ο Αλέξης Τσίπρας πάχυνε -τι μπορεί να κρύψει πια ένα πουκάμισο; Και ο Πάνος Σκουρλέτης μαύρισε όμορφα -παλαιά ο ήλιος μόνο έσκαβε τα πρόσωπα των αγωνιστών. Η Ρένα Δούρου είναι πλέον πιο κομψή και δεν ντρέπεται για αυτό. Ο Γιώργος Πάντζας αντέχει ακόμα. Ήταν και ο Νίκος Παππάς, αλλά δεν κατάφερα να τον προσέξω καλά κάτω από τον ίσκιο του Τσίπρα. Είμαστε όλοι στο Αιγάλεω για να παρακολουθήσουμε την ομιλία του πρώην πρωθυπουργού προς τους πολίτες της Δυτικής Αθήνας. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαστε και λίγοι. Καμία σχέση, βέβαια, με τα μεγέθη του παρελθόντος. Με τόσους ο Ανδρέας έκανε προσυγκέντρωση στη Θηβών. Όμως εκείνες οι εποχές κλειδώθηκαν στο γνωστό χρονοντούλαπο, η Αριστερά υπέγραψε μνημόνιο και αν κανείς θυμόταν την επέτειο της 3ης Σεπτέμβρη στο Αιγάλεω, θα ήταν σαν να φοράει κοντομάνικο μέσα στον χειμώνα.
Ο Τσίπρας άργησε 40 λεπτά. Έτσι γίνεται πάντα. Οι πολιτικοί αργούν να προσέλθουν σε ομιλίες όπου υπόσχονται ότι θα τα κάνουν όλα άμεσα και γρήγορα. Στην αναμονή ακούγαμε τις επιλογές του κομματικού dj που αναγκάστηκε και αυτός να προσαρμόσει την playlist στον ρεαλισμό. Πριν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές, στο άλλο σύμπαν, στις συγκεντρώσεις έπαιζαν το First we Take Manhattan, then we take Berlin. Ήταν σαφές το μήνυμα. Θα φύγουμε όλοι, μαζί μας και οι πάγκοι με τα σουβλάκια, για να πάρουμε το Βερολίνο. Τώρα περιοριζόμαστε στο βαλκανικό Σαράγεβο των Magic de Spell. Ωστόσο φρονώ πώς δεν είναι δόκιμο λίγο πριν την άφιξη του προέδρου να ακούγεται ο στίχος: «Απόψε τα βλέπω διπλά ήλιος λάμπει και ας είναι μεσάνυχτα. Δυο τσιγάρα πολύ δυνατά και εκτοξεύομαι μες στο διάστημα.» Ίσως βέβαια να είναι και ο μόνος τρόπος για «να δούμε τα μάρμαρα να λάμπουν, να λάμπουν στον ήλιο και τη θάλασσα να κυματίζει». Εγώ εκείνη τη στιγμή είχα μάτια μόνο για τον Τσίπρα. Πήρε την ευλογία του Γιώργου Πάντζα (υποθέτω ότι στην ηλικιακή επετηρίδα ακολουθεί τον Μ. Γλέζο), χαμογέλασε σε συνεργάτες και συντρόφους και ανέβηκε στην εξέδρα. Θυμωμένος. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς συμβαίνει αυτό στους πολιτικούς. Τη μία στιγμή γελάνε και την άλλη δείχνουν δόντια. Πώς διάολο ο Τσίπρας μεταμορφώθηκε σε θυμωμένο αέρα μέσα σε δευτερόλεπτα; Εδώ εμείς από κάτω, που πληρώνουμε κιόλας, το χειριστήκαμε πολύ πιο ψύχραιμα το θέμα του μνημονίου. Τέλος πάντων, εγώ δεν πήγα στο Αιγάλεω για να ακούσω τον Τσίπρα. Πήγα για να δω τους ανθρώπους που θα τον άκουγαν. Τι είδους άνθρωποι είναι εκείνοι που τρέχουν στις πλατείες και χειροκροτούν αρχηγούς; Ειλικρινά, θα ήθελα να ξέρω τα πάντα για αυτούς. Μέχρι και στην ανάλυση DNA θα έφτανα.
Αυτοί που ζουν δίπλα σε αεροδρόμια δεν προσέχουν τον θόρυβο των αεροσκαφών. Οι δημοσιογράφοι δυσκολευόμαστε πλέον να αναγνωρίσουμε τη φωνή των πολιτικών μέσα στο βουητό των ταλαιπωρημένων αυτιών μας. Ακούω σκόρπιες φράσεις. «Εμείς και όλοι οι άλλοι απέναντι μας», «Θέλουν να σκύβετε…», «Η δική μας συμφωνία δεν είναι σαν τις άλλες…», «Κάναμε την ελληνική σημαία σύμβολο…», «Μην τους αφήσετε να επιστρέψουν…» Ο δημοσιογράφος που σέβεται τους αναγνώστες του, δεν μπορεί να αφιερώσει σε μία προεκλογική ομιλία χώρο μεγαλύτερου του ενός SMS. Πώς είναι οι ομιλίες της Βουλής; Ε, τρία επίπεδα πιο κάτω, προς το λαϊκότερο. Ψάχνω στα πρόσωπα της πλατείας κάποιο που να προσφέρεται για να καλύψει το προφίλ του μέσου ακροατή. Δύσκολο. Στη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχαν όλες οι ηλικιακές και στιλιστικές αποχρώσεις της δυτικής Αθήνας. Ηλικιωμένοι με ανοιχτά πουκάμισα και άσπρα, δασύτριχα στήθη. Κυρίες με λουλουδάτα φουστάνια καλούν τον Αλέξη «να τους πάρει αμπάριζα». Ένας παχουλός, ιδρωμένος κύριος, φτυστός ο Μπέος, με σημαία του ΣΥΡΙΖΑ, φραπέ και τσιγάρο. Μία παρέα εφήβων που, μάλλον, περιμένει να τελειώσει ο Τσίπρας και να ανακτήσει την πλατεία. Ένα γκρουπ δημοτικών υπαλλήλων. Ωστόσο ήταν εμφανής η υπεροχή της μέσης και της τρίτης ηλικίας. Μερικοί ήταν περήφανα νιάτα του Ανδρέα και, με την πρόωρη συνταξιοδότηση, πρόλαβαν να γίνουν τιμημένα γηρατειά του Αλέξη. Δεν είχαν πανό, μόνο καμιά δεκαριά σημαίες όλες και όλες. Και σηκώθηκε ένα μικρό, ελαφρώς συνεσταλμένο, «ου», όταν ο ομιλητής είπε κάτι για τους πρώην συντρόφους.
Δρόμοι δεν έκλεισαν. Τα μαγαζιά λειτουργούσαν κανονικά. Στο μετρό δεν στριμωχτήκαμε. Και, μεταξύ μας, λίγα μέτρα να έφευγες από την πλατεία και δεν καταλάβαινες τι γινόταν. Άκουγες μόνο τον Τσίπρα από το βάθος, λες και έρχεται μέσα από τηλεόραση σε καλοκαιρινό μπαλκόνι, την ώρα που βγαίνει το καρπούζι.
