Μία κομψή και μάλλον διάσημη Ελληνίδα, που ζει στο Παρίσι, βρέθηκε στις εξέδρες του Roland Garros για να παρακολουθήσει τον τελικό του Στέφανου Τσιτσιπά. Ελάτε να της κάνουμε παρέα
Φοράει άσπρα αθλητικά παπούτσια. Πράσινο παντελόνι και από πάνω λευκό πουκάμισο. Ψάθινο καπέλο με μαύρη λωρίδα. Στην πλάτη κρέμεται ένα διακριτικό backpack. Στο Roland Garros πρέπει να είσαι κομψή με casual γραμμή. Ανοίγει την εφαρμογή του τουρνουά στο κινητό της και ο σεκιουριτάς σκανάρει το εισιτήριο των 375 ευρώ για τον τελικό των ανδρών. Η θέση της είναι σχετικά ψηλά, αλλά στο κέντρο. Μία κομψή Παριζιάνα που τη γνωρίζουμε όλοι. Είναι εκείνη που έστελνε στο μακαρίτη τον Μαχαιρίτσα φωτογραφίες από το Λούβρο και άλλες με τον γάτο της τον Τούρκο. Το όνομά της δεν το μάθαμε ποτέ. Ξέρουμε μόνο ότι έμεινε για πάντα στο Παρίσι. Τη γνωρίσαμε φοιτήτρια, αλλά τώρα κοντεύει να πατήσει τα 50 -δεν της φαίνεται. Οικονομικά δείχνει καλά, μάλλον θα πήρε εκείνο το πτυχίο. Πίνει μια γουλιά από το μπουκαλάκι Evian, βγάζει τα γυαλιά ηλίου από την τσάντα και είναι έτοιμη να παρακολουθήσει το παιχνίδι ανάμεσα στον Τσιτσιπά και στον Τζόκοβιτς.
Βλέπει αρκετές ελληνικές σημαίες στην εξέδρα, ευτυχώς, όμως, βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας. Δεν αντέχει τους Έλληνες, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Κάνουν φασαρία, όχι για να υποστηρίξουν τον αθλητή, αλλά για να τραβήξουν την προσοχή. Μία κινητή, θορυβώδης λαογραφική έκθεση. Γενικώς, όσο περνάει ο καιρός, οι Έλληνες την ενοχλούν όλο και περισσότερο, αυτή έχει αλλάξει πλέον δέρμα. Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, όταν κινείτο κοινωνικά εκτός του κύκλου της, προτιμούσε να δηλώνει Κύπρια. Πήγε να δει τον Τσιτσιπά γιατί αισθάνεται ότι έχει την ίδια σχέση με την Ελλάδα. Και αν δεν την έχει ακόμα, θα την αποκτήσει στο μέλλον. Ασφαλώς της είναι συμπαθής. Φυσιογνωμικά της θυμίζει κάπως τον Μπγιορν Μποργκ. Σε άλλες στιγμές, όταν βάζει κάτι σαν θλίψη στο βλέμμα του, της φέρνει λίγο τον Ιησού από το Χόλιγουντ. Και ο Στέφανος, άλλωστε, φαίνεται ότι διατηρεί μία ιδιαίτερη σχέση με τα θεία, ειδικά όταν χάνει το σερβίς, ανοίγει τα χέρια και κοιτάζει τον ουρανό, επικαλούμενος τον Κύριο ή τη μητέρα Του. Τώρα όμως χτυπάει το μπαλάκι στο χώμα και ετοιμάζεται να κάνει το πρώτο σερβίς. Προσεύχονται, άραγε, αυτοί οι άνθρωποι; Αν έχεις καταφέρει να γίνεις ο καλύτερος στον κόσμο, ίσως να μην αισθάνεσαι την ανάγκη να μιλήσεις στον Θεό. Περιμένεις να σου μιλήσει ο ίδιος. Το δικαιούσαι.
Το θέμα της μοναξιάς του παίκτη την απασχολεί σε όλη τη διάρκεια του πρώτου σετ. Στο τένις δεν επιτρέπεται να συνομιλήσει με κανέναν κατά τη διάρκεια του αγώνα. Από τον προπονητή δέχεται μόνο νεύματα και βλέμματα κουτσουρεμένα λόγω της μάσκας. Αφήνει για λίγο το παιχνίδι και εστιάζει τη ματιά στον Τσιτσιπά. Είναι 22 χρονών. Ανήκει στους κορυφαίους του κόσμου. Και είναι μόνος του εκεί κάτω, μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές, εκτεθειμένος σε κάμερες που καταγράφουν ακόμα και τις συσπάσεις του προσώπου. Τι συναισθήματα, αλήθεια, γεννάει όλο αυτό; Παίζεις σαν να μη σε βλέπει κανείς ή τα δίνεις όλα επειδή σε βλέπουν όλοι; Πώς καταφέρνεις να συγκεντρώνεσαι όταν ξέρεις ότι ακριβώς εκείνη τη στιγμή μπορεί να συζητάνε σε ένα μπαρ στη Σαγκάη; Προφανώς μαθαίνεις να στέκεσαι πάνω από όλα αυτά, αλλιώς δεν επιβιώνεις. Ναι, δεν γίνεται να κρατάς πάντα το μέτρο όταν βρεθείς σε αυτή τη θέση. Και όσοι απαιτούν να είσαι ταπεινός, στην πραγματικότητα θέλουν να σε ταπεινώσουν. Φθόνος λέγεται. Χαρακτηριστικό των συνηθισμένων ανθρώπων. Ο εξωραϊσμός της μετριότητας, η αποθέωση του «μέσου όρου», εκεί πατάνε, στην ικανοποίηση του φθόνου απέναντι στο άριστο.
Στο δεύτερο σετ του Τσιτσιπά ανησυχεί. Της φαίνονται όλα πολύ εύκολα. Στο τρίτο ο Τζόκοβιτς της θυμίζει κάποιον που ξεκολλάει μία αφίσα από τοίχο της πόλης. Ξύνει κομματάκι-κομματάκι. Βλέπει τον Στέφανο να εξαντλείται, να μαραίνεται. Αναρωτιέται με ποιον θα τα έχει βάλει εκείνη τη στιγμή. Με τον εαυτό του που δεν μπορεί να φτάσει στην υπέρβαση ή με τον αντίπαλο που είναι ανέγγιχτος στην αρτιότητά του; Στο τένις πρέπει να υπάρχουν στιγμές που παίζεις μόνος εναντίον δύο. Ο Τζόκοβιτς είναι 35. Ο Στέφανος 22. Πώς γίνεται και ο Σέρβος δείχνει πιο φρέσκος; Αν απέναντι στον Τζόκοβιτς ήταν οποιοσδήποτε άλλος, τώρα θα χαμογελούσε. Η εμπειρία νικάει τη νιότη. Υπέροχο. Και δίκαιο εδώ που τα λέμε. Στο τέταρτο σετ ξέρει ότι το πέμπτο θα παιχτεί για διαδικαστικούς λόγους. Και όταν ο Τσιτσιπάς πήρε τον λόγο επάνω στο βάθρο, εκείνη γνώριζε ότι η θλίψη του επιβεβαίωνε τη φιλοδοξία του. Δεν είναι ικανοποιημένος που έφτασε ως εκεί. Λυπάται που δεν πήγε πιο πέρα. Έβαλε το backpack στην πλάτη και έφυγε. Βαδίζοντας προς το μετρό αναρωτήθηκε τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι όταν τελειώνει η καριέρα τους. Πώς ζουν χωρίς φιλοδοξίες; Για πόσο καιρό μπορεί να σε θρέφει η δόξα; Αναρωτήθηκε εκείνη που έγινε διάσημη χωρίς να μάθουμε ποτέ το όνομά της.
