Ο Νίκος Βαμβακούλας, αυτή η κιβωτός της λαϊκής σοφίας, είχε προτείνει να φτιάξουμε μια τριμελή επιτροπή από τέσσερα-πέντε άτομα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή η ατάκα έρχεται και κάθεται σαν μύγα πάνω στη συζήτηση που διεξάγεται περί κεντροαριστεράς. Και αν η κεντροαριστερά είναι το ίδιο απαραίτητη με την τριμελή επιτροπή, τα δύσκολα αρχίζουν στα άτομα. Ακόμα και στα τέσσερα-πέντε.
Θα έχετε προσέξει, φαντάζομαι, ποια άτομα σηκώνουν τη συζήτηση για να την εκθέσουν στο φως της δημοσιότητας. Ο Βενιζέλος ακούγεται περισσότερο από όλους, αλλά και οι υπόλοιποι έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους σε υπουργικές ή κομματικές καρέκλες. Μόνο που το πρόβλημα με τη συγκρότηση της νέας κεντροαριστεράς δεν βρίσκεται στα σχήματα. Είναι στα πρόσωπα. Η συλλογική μομφή κατά της πολιτικής εστιάζεται πρώτα στα πρόσωπα και μετά ζουμάρει στα κόμματα. Και το αντίθετο να συμβαίνει, πάλι τα πρόσωπα δέχονται την πιο βαριά σκιά. Το θέμα δεν είναι να συνεργαστεί ο Βενιζέλος με τον Λοβέρδο. Το θέμα, για τον απλό πολίτη, είναι να εκλείψουν και οι δυο τους. Αυτό θα μπορούσε να μας το εξηγήσει καλύτερα ο Κουβέλης ή να το περιγράψουν και μερικοί άλλοι, όπως, ας πούμε, η Διαμαντοπούλου. Και οι δύο γνωρίζουν ότι η κεντροαριστερά έχει σημεία που, όπως και αν τα πιάσεις, λερώνουν.
Το «είμαστε ανοιχτοί» ακούγεται τολμηρό όταν εκφέρεται από τον Βενιζέλο, αλλά εν τέλει είναι μία πρόσκληση που κανένας δεν θέλει να παραλάβει. Το σχήμα έχει μικρότερη σημασία από τους ανθρώπους που θα το διαμορφώσουν. Και είμαστε, γαμώτο, μικρή χώρα. Γι’ αυτό και απορείς με τη στάση του Κουβέλη. Είναι ίσως ο μοναδικός που θα μπορούσε να μιλήσει περί κεντροαριστεράς χωρίς να σηκώνει αποδοκιμασίες στο ακροατήριο. Προτίμησε να ψιθυρίζει αντί να ακούγεται.
