Κάποτε αυτή η κρίση θα τελειώσει όπως εκείνες οι ιώσεις με τους εμετούς που νομίζεις ότι θα σου κλέψουν την τελευταία πνοή πάνω από μία λεκάνη τουαλέτας. Οι χώρες, όμως, ποτέ δεν πεθαίνουν, πόσο μάλλον η Ελλάς που το επιβεβαιώνει και το γνωστό άσμα. Δεν είναι η πρώτη φορά που η πατρίδα χρεοκοπεί. Και λογικά θα υπάρξει και άλλη στο μέλλον, εκτός και αν οι ξένοι επιτηρητές γίνουν κάτι σαν τα αρχαία, κοινώς στοιχεία που θα κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές.
Η ιστορία τρέχει πιο γρήγορα από τη ζωή. Έπειτα από μισό αιώνα λίγοι θα θυμούνται αυτήν την περιπέτεια. Η νιότη του σήμερα θα είναι κοντά στη δύση της ζωής της. Η κρίση θα είναι ανάμνηση για λίγους και διήγηση για τους πολλούς. Βέβαια εκείνη η Ελλάδα θα έχει χτιστεί πάνω στα ερείπια που αφήνουμε σήμερα εμείς. Όμως θα έχει ξεχάσει. Ούτως ή άλλως δεν της αφήνουμε και κάτι σαν γράμμα προς το μέλλον. Οι κρίσεις, λένε, διατηρούν μία γόνιμη σχέση με τη δημιουργία. Όχι εδώ. Προς το παρόν η περιπέτεια είναι στείρα, δεν μας έχει δώσει ούτε ένα τραγούδι. Οι Έλληνες κάθονται στον καναπέ, το ημίφως της τηλεόρασης ρίχνει σκιές στα πρόσωπα τους και μόνο η γλώσσα στο σαλόνι έχει αλλάξει, έγινε τούρκικη. Από όποια πλευρά και αν το δείτε, η σχέση μας με το μέλλον δεν είναι διόλου καλή. Είτε αυτό θα περάσει από πάνω μας, είτε εμείς πάνω από αυτό.
Όμως όσο και αν μας καίει το μυαλό, η μνήμη που θα αφήσουμε για το δεύτερο μισό του αιώνα είναι κάτι που πρακτικά δεν μας αφορά. Θα μας βρουν ταπεινωμένους, αλλά διόλου ταπεινούς, θα μας προσπεράσουν και καλά θα κάνουν. Μόνο που τώρα σκέφτομαι πως δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακριά. Διότι το μέλλον αρχίζει μεθαύριο, την Τετάρτη, όταν τα ψαλίδια κλείσουν με δύναμη και τα ρολόγια γυρίσουν στην αρχή. Λογικά σε λίγες ώρες η νεότερη ιστορία της χώρας θα τοποθετήσει σελιδοδείκτη πάνω στην αρχή ενός καινούργιου κεφαλαίου. Όλα θα αλλάξουν, όλα θα γίνουν διαφορετικά. Ασφαλώς για τους περισσότερους αυτό έχει ήδη συμβεί, όμως η 26 Οκτωβρίου μπορεί να είναι μία ημερομηνία που όλοι θα μοιραζόμαστε κάτω από κοινή διάθεση-του Αϊ Γιώργη μπήκαμε στο μνημόνιο, του Αϊ Δημήτρη έρχεται το κούρεμα.
Από μεθαύριο, λοιπόν, η φτώχεια μας θα γίνει πιο κυνική, το ρήγμα μεταξύ της παλιάς και της νέας ζωής θα μεγαλώσει. Η ζωή μας έχει αλλάξει βίαια και το μεγαλύτερο πρόβλημα, μετά την επιβίωση, είναι η μνήμη που διατηρούμε. Μέσα σε δύο χρόνια μάθαμε να ζούμε αλλιώς, αλλά θυμόμαστε και πως ήταν πριν. Και αυτό είναι βασανιστικό. Μπορεί ο χρόνος να κυλάει πιο αργά τώρα, αλλά πως μπορείς να ξεχάσεις τις μέρες που μία ελπίδα έφτανε για να σε ξεγελάσει; Σου φαίνεται πως ήταν χθες, αλλά τελικά ήταν σε μία άλλη εποχή, σε ένα διαφορετικό κόσμο. Είσαι φτωχός, αλλά σοφότερος. Και έμαθες ότι δεν είναι κρίση που εξαφανίζει την ανθρωπιά. Είναι που μάλλον είχαμε λίγη ανθρωπιά μέσα μας.
