Ο άνθρωπος μας βλέπει, εκαστασιασμένος, τις φωτογραφίες που έδωσε στη δημοσιότητα η NASA και ανακαλύπτει ότι το σύμπαν κρύβει μυστήρια ακόμα και στη διπλανή πόρτα
Κάπου είχε διαβάσει, δεν θυμάται πού ακριβώς, ότι όλη η κοσμική, η συμπαντική μας περιπέτεια μπορεί να εξελίσσεται στο έντερο ενός τεράστιου σκύλου. Γιατί όχι; Ισως και τα μικρόβια που βρίσκονται στο σώμα μας να βιώνουν μία αντίστοιχη εμπειρία. Να βλέπουν γαλαξίες και αστρικά σώματα πάνω στο ήπαρ, να αντιλαμβάνονται τα αέρια του εντέρου όπως εμείς τις τοξικές εκρήξεις στην Αφροδίτη. Και, μη μπορώντας να διακρίνουν το αίμα μέσα στις αρτηρίες, να το εκλαμβάνουν ως σκοτεινή ύλη. Ο άνθρωπος μας σκέφτεται ότι θα μπορούσε η σκοτεινή ύλη να είναι ένας νοήμων οργανισμός, ο ποιητής των όλων. Ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Καταλαμβάνει το μεγαλύτερο τμήμα του σύμπαντος, πλην όμως δεν μπορούμε να τη δούμε. Το σύμπαν είναι τόσο μεγάλο που χωράει όλες τις υποθέσεις. Και όλα μαζί, γαλαξίες, σκοτεινή ύλη και υποθέσεις μπορούν να χωρέσουν στο μυαλό ενός μόνο ανθρώπου, εν προκειμένω του δικού μας, που τώρα διαβάζει σχόλια κάτω από τις φωτογραφίες που παρουσίασε η NASA. «Και πού μας χρησιμεύουν όλα αυτά;». Θα έπρεπε το Facebook να μαρκάρει τους ανθρώπους που κάνουν αυτήν την ερώτηση με ένα χαρακτηριστικό κίτρινο sticker, σημάδι επιβεβαιωμένης ηλιθιότητας. Τι σου είναι το ανθρώπινο μυαλό, ε; Μπορεί να χωρέσει όλη τη Δημιουργία, αλλά και να γίνει τόσο μικρό που να μην παίρνει τίποτα μέσα. Σκέφτηκε να απαντήσει λέγοντας ότι η εξερεύνηση προς την αρχή του σύμπαντος, εξυπηρετεί τον σκοπό της ύπαρξης μας, την ενστικτώδη αναζήτηση του λόγου για τον οποίο είμαστε εδώ. Δεν το έκανε γιατί κάποιος, ακόμα πιο τοξικά ηλίθιος, θα του έγραφε ότι καλό είναι να κοιτάξουμε πρώτα τι συμβαίνει στη Γη και μετά στην άλλη άκρη του σύμπαντος. Ε, μετά κάποιος θα έβαζε στην κουβέντα τα παιδιά από την Αφρική. Στο τέλος η συζήτηση θα έφτανε στον Μητσοτάκη. Πάντα το ίδιο γίνεται.
Ο άνθρωπος μας δεν έχει χρόνο για χάσιμο σε αδιέξοδες, βλακώδεις συζητήσεις. Προτιμά να διαθέσει τον εαυτό του στην έκσταση που προκαλούν οι εικόνες από τα βάθη του χρόνου. Μια ζωή δεν φτάνει αν πεις να μετρήσεις ένα προς ένα τα χιλιόμετρα της απόστασης ή τα χρόνια που οδηγούν στο παρελθόν. Κοιτάζει τους γαλαξίες που αναδύονται μέσα από ένα νεφέλωμα και θυμάται τη Τζόντι Φόστερ, στην «Επαφή», όταν, ταξιδεύοντας μακριά στο σύμπαν, αντίκρυσε μία παρόμοια εικόνα. «Δεν έπρεπε να στείλουν επιστήμονα, αλλά ποιητή» μονολόγησε. Ποιητές και επιστήμονες κάνουν περίπου την ίδια δουλειά, αλλά σε διαφορετικό περιβάλλον. Ο ποιητής φτιάχνει ένα σύμπαν μέσα του, ο επιστήμονας περιγράφει αυτό που μας περιβάλλει. Και κάποιες φορές, μία εξίσωση περιέχει μεγαλύτερο λυρισμό από μία ωδή. Η Φυσική και η Κοσμολογία δεν υποτάσσονται ούτε στην πιο τολμηρή φαντασία. Θυμήθηκε τον κορυφαίο φυσικό, τον Δημήτρη Νανόπουλο, που υποστηρίζει την ύπαρξη δέκα διαστάσεων και πολλαπλών συμπάντων όπου το ένα γεννάει το άλλο. Στο καθένα, λέει ο Νανόπουλος, ενδέχεται να ισχύουν διαφορετικοί φυσικοί νόμοι, αλλά όλα διέπονται από εκείνον της Βαρύτητας. Οι έννοιες της αρχής και του τέλους του χωροχρόνου δεν έχουν καμία απολύτως σημασία γιατί κάθε τέλος φέρνει μία καινούργια αρχή. Να, βρήκε πώς το διατυπώνει, ο Νανόπουλος, λέξη προς λέξη: «Οι άνθρωποι θεωρούν ότι αυτό που συνέβη για να δημιουργηθεί το δικό μας σύμπαν ήταν ένα Big Bang. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό δεν ήταν παρά ακόμα ένα, μέσα μία απειρία αιώνιων Big Bangs, στα οποία δεν υπάρχει ούτε αρχή, ούτε τέλος. Αυτή η διαδικασία θα συνεχίζεται αιώνια».
Ο άνθρωπός μας σκέφτεται το αυτονόητο: αυτές οι εικόνες σου θυμίζουν πόσο μικρός και συνάμα πόσο τυχερός είσαι που βρίσκεσαι εδώ. Είσαι πιο ασήμαντος από μία τρίχα και πιο μικρός από έναν κόκκο άμμου. Για την ακρίβεια είσαι τόσο μικρός που, ακόμα και αν υπάρχει Θεός εκεί έξω, δεν θα μπορεί να σε διακρίνει. Αλλά, από την άλλη, αντιλαμβάνεται ότι αυτή η έπαρση του ασήμαντου, η αδυναμία παραδοχής του μικρού μεγέθους, είναι τα στοιχεία που μας τραβούν, ως είδος, μπροστά. Γιατί η ανθρωπότητα βλέπει αυτές τις φωτογραφίες και πάει και τοποθετεί τον εαυτό της στη μέση. Ομως, μισό λεπτό. Τώρα είναι η στιγμή που ο άνθρωπός μας παίρνει στο κινητό την ειδοποίηση για την αναστολή στην εκτέλεση ποινής του Δημήτρη Λιγνάδη. Και θυμάται ότι το σύμπαν κρύβει μυστήρια και θαύματα ακόμα και στη διπλανή πόρτα.
