Τελικά δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που προσγειώνεται στην πραγματικότητα. Είναι η πραγματικότητα που προσγειώνεται επάνω στον ΣΥΡΙΖΑ. Λεφτά δεν υπάρχουν και αν υπάρχουν δεν είναι δικά μας. Στη Βουλή δεν ήρθε εκείνος ο νόμος με το ένα άρθρο. Το μνημόνιο δεν σκίστηκε, άλλαξε όνομα και πήρε παράταση. Το χρέος αισθάνεται καλύτερα, είναι βιώσιμο. Τα μέτρα δεν αποκλείεται να περάσουν με πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Η δημοκρατία δεν αποκαταστάθηκε, ακόμα. Θα μας πει η Ζωή πότε θα συμβεί αυτό. Στην κοινοβουλευτική ομάδα εκδηλώνονται ενστάσεις. Ο υπεύθυνος οικονομικών του κόμματος αποδομεί την πολιτική του υπουργού Οικονομικών. Και ο κυβερνητικός εταίρος σφυρίζει σκοπούς εμβατηρίων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση είναι ένα πλεκτό φτιαγμένο από αντιφάσεις. Τα στελέχη προέρχονται από την αριστερά. Οι ψηφοφόροι από το ΠΑΣΟΚ. Και ο κυβερνητικός εταίρος είναι ο Καμμένος. Το κυριότερο: οι προεκλογικές εξαγγελίες εξολοθρεύονται από την πραγματικότητα σαν έντομα που πέφτουν σε πυρακτωμένη λάμπα.
Α, ναι, ο Τσίπρας έχει, ακόμα, μεγάλα αποθέματα πολιτικού κεφαλαίου να διαθέσει, αρκεί, βέβαια, τα στελέχη του να μην συμπεριφέρονται σαν αντιπολίτευση του Σαμαρά. Όμως το πρόβλημα του Τσίπρα είναι ότι οι συνθήκες τον υποχρεώνουν να καίει πολιτικό καύσιμο σαν νταλίκα στον ανήφορο. Σε έναν άλλον κόσμο, στο παλιό μας σύμπαν, ο πρωθυπουργός θα ήταν στην αρχή της πρώτης από τις δύο θητείες του. Τώρα είναι αλλιώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καλλιεργήσει στην κοινωνία τόσο μεγάλες προσδοκίες, που δίπλα τους το αξέχαστο «λεφτά υπάρχουν» δείχνει ειλικρινές, σχεδόν κυνικό. Πιθανότατα δε, πρόκειται για την πρώτη κυβέρνηση που υποχρεώνεται να ακυρώσει τόσο γρήγορα βασικούς πυλώνες της προεκλογικής ρητορικής. Και οι άλλοι το έκαναν, αλλά, τουλάχιστον, είχαν χρόνο για να κρατήσουν κάποια προσχήματα. Τώρα ακούς τον Σακελλαρίδη να λέει ότι δεν γνωρίζει πώς και αν θα έρθουν τα μέτρα στη Βουλή και ακόμα έχεις την ηχώ της Ζωής να φωνάζει για κατάλυση του πολιτεύματος όταν οι προηγούμενοι έφερναν πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Ο Τσίπρας δεν ήταν, τελικά, τόσο ευνοημένος. Ας πρόσεχε.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνο ένας ευτυχισμένος άνθρωπος στην κυβέρνηση. Ο Καμμένος. Εννοείται ότι δεν τον ενοχλεί η αναγνώριση του «επονείδιστου χρέους» ούτε η οπισθοχώρηση πίσω από κόκκινες γραμμές. Έχει τα παιχνίδια του. Οι υπόλοιποι, όμως, με πρώτον τον πρωθυπουργό, καλούνται να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα που είναι, πάντα, ισχυρότερη από ιδέες και εμμονές. Δεν είναι εύκολο, αλλά, τι να κάνουμε; Ο Φίλης ή ο Παπαδημούλης θα έχουν κάτι παρηγορητικό να πουν για τη μοίρα της Αριστεράς πάνω στο αμόνι της ιστορίας.
