«Εγώ λοιπόν, σε τέτοιους μαλθακούς καιρούς ειρήνης, δεν έχω άλλη διασκέδαση για να περνάω την ώρα μου, παρά μονάχα να κοιτάω στον ήλιο τη σκιά μου και να χλευάζω ο ίδιος την ασκήμια μου. Έτσι, αφού είναι αδύνατον να γίνω κι εγώ εραστής και να ευχαριστηθώ ετούτο τον ανέμελο καιρό, πήρα την απόφαση να γίνω αχρείος και κακός και να μισώ τις μάταιες ηδονές της εποχής μας».
Ριχάρδος Γ’, Ουίλιαμ Σέξπιρ.
Και αν ο Σέξπιρ σας πέφτει ξένος ή αρκετά μακριά, ανατρέξτε στο αρχαίο δράμα, ενίοτε και στην κωμωδία. Εκεί που εμείς ψάχνουμε την άκρη του κουβαριού, στους διαδρόμους που αναζητούμε κίνητρα και ερμηνείες, δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω από την ανθρώπινη επιθυμία. Τη βλέπεις, είναι εκεί. Πότε λάγνα, με φιδίσια γλώσσα και πότε άγρια, σαν λιοντάρι με δόντια που γυαλίζουν από την πείνα.
Βλέποντας, λοιπόν, τον Φώτη Κουβέλη, σκέφτομαι ότι, τελικά, η μεγαλύτερη προσφορά του στο δημόσιο βίο της χώρας θα είναι η αποδοχή της ανθρώπινης επιθυμίας ως μέσου για την ανάγνωση των πολιτικών πραγμάτων. Η επιθυμία, είτε ως πάθος είτε ως αδυναμία. Ο Φώτης Κουβέλης το επιβεβαιώνει ξεκάθαρα, απροσχημάτιστα, θα έλεγα και άδολα. Δεν μπορεί να υπάρχει κρυφή ατζέντα, ούτε ένα άδηλο σχέδιο που θα ξεδιπλωθεί αργότερα, σε ανύποπτο χρόνο. Υπήρχε μόνο ο πόθος για την εξουσία, η ψευδαίσθηση μίας δικαίωσης που, επειδή επιδιώχθηκε με αξιοπρέπεια, ατύχησε και άργησε. Αυτή τη φορά ήταν ο Φώτης Κουβέλης μόνος με την επιθυμία και τα εβδομήντα χρόνια του.
Δείχνει, βέβαια, αντιφατικό να αποποιείσαι την Προεδρία της Δημοκρατίας και να φτάνεις συγκάτοικος του Πάνου Καμμένου. Νομίζω πως πρόκειται για μία απόφαση που ο ίδιος δεν έχει συγχωρέσει στον εαυτό του. Τότε αρνήθηκε για να μην του αποδώσουν μομφή οι πρώην σύντροφοι. Ψυχολογικό κίνητρο. Δεν άντεξε την πίεση. Ίσως πάλι να ήλπιζε ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα έκανε μία θεαματική υπέρβαση, μία αναπάντεχη στροφή, προσφέροντας του ανταμοιβή με θεσμικό περιεχόμενο. Λες και δεν ήξερε με ποιον είχε να κάνει.
Έκτοτε έμεινε να περιμένει. Ήταν εκείνη η σκιά που έβλεπε ο Τσίπρας όποτε κοιτούσε από το «ματάκι». Ο Φώτης Κουβέλης χτυπούσε την πόρτα και περίμενε. Να ανάψει το φως, να ακούσει τα βήματα, να γυρίσει το κλειδί. Ίσως από ένα σημείο και μετά να έγινε πείσμα. Ανθρώπινο είναι. Τόσα χρόνια στα κοινά και αυτός ο ήπιος, αξιοπρεπής άνθρωπος μόλις δύο φορές κάθισε σε υπουργική καρέκλα. Εδώ και τόσες δεκαετίες πάλευε για να είναι συνεπής στις αρχές του, έφτασε να δεθεί σαν Οδυσσέας στο κατάρτι. Και τι κατάλαβε; Είδε τους μέτριους, τους καιροσκόπους, τους τυχοδιώκτες πρώην συντρόφους να στραγγίζουν τους χυμούς της εξουσίας. Και ίσως έδωσε μία λάθος πληροφορία στον εαυτό του, λέγοντας του ότι ποτέ δεν είναι αργά.
