Ο Νίκος Χαρδαλιάς έδωσε εξηγήσεις. Δεν φίλησε το χέρι του παπά. Προσκύνησε το ράσο. Συνεπώς η συμπεριφορά του δύναται να θεωρηθεί επιδημιολογικά ασφαλής, φυσικά με ένα βαθμό σχετικότητας, δεδομένων των συνθηκών. Το χέρι είναι σάρκα. Το ράσο είναι καθαγιασμένο. Και τα χείλη του υπουργού δεν ήρθαν σε επαφή με το ύφασμα. Συγχώρα με Θεέ μου, θυμίζει κάτι από την υπόθεση Κλίντον-Λιουίνσκι.
Κάπως έτσι, παρακολουθούμε τον πολιτικό άνδρα που συγκρατεί το υπαρξιακό ένστικτο, κοντοστέκεται σταθμίζοντας κινδύνους και συμπεριφορές και τροποποιεί, ελαφρώς, τη φύση των καθηκόντων του ως πιστός. Τα χείλη του δεν άγγιξαν το χέρι του ιερέα που, ενδεχομένως, κουβαλούσε επιδημιολογικό φορτίο. Προσέγγισαν το ράσο που οφείλουμε να θεωρούμε ασφαλές καθώς δεν έχουμε δει ιερέα που φταρνίζεται βάζοντας το ράσο μπροστά στο στόμα. Βέβαια ο Νίκος Χαρδαλιάς όφειλε να φοράει τη μάσκα του και να τηρεί τις προβλεπόμενες αποστάσεις. Αλλά, εντάξει, οι συνθήκες ήταν έκτακτες και, μεταξύ μας, είναι δύσκολο για έναν πιστό πολιτικό να αντισταθεί στη θέα του ράσου.
Εδώ που τα λέμε, ήταν ο από μηχανής παπάς για τον Χαρδαλιά. Τις προάλλες «άδειασε», ως όφειλε, τον Γιώργο Κουμουτσάκο καθώς του έλαχε το βαρύ φορτίο να εκφράσει την κυβερνητική δυσαρέσκεια. Δεν θα του έμενε όμως και το στίγμα του πολιτικού που κατσαδιάζει συναδέλφους του όταν λαμβάνουν τη Θεία Ευχαριστία. Ε, ναι, θα ήταν άδικο. Διότι ξέρετε τώρα πώς γίνονται αυτά: κατεβαίνεις στις εκλογές και ο αντίπαλος μουρμουρίζει έξω από το Κατηχητικό ότι δεν τα πας καλά με τα μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Κάπως έτσι, ο Χαρδαλιάς πρέπει να έψαχνε τον παπά όπως έκαναν παλιά οι τουρίστες πάνω από τα κασελάκια με τα τραπουλόχαρτα στο Μοναστηράκι. Και του προέκυψε κυριολεκτικά ουρανοκατέβατος. Το λες και θαύμα. Κατέβηκε από ελικόπτερο, την κίνηση του οποίου συντόνιζε ο ίδιος ο Χαρδαλιάς. Ήταν φάση τύπου Λόις Λέιν και Κλαρκ Κεντ/Superman.
Ο Νίκος Χαρδαλιάς είχε πει ότι όλοι είμαστε χριστιανοί, αλλά δεν χρειάζεται να επιδεικνύουμε την πίστη μας. Είναι προφανές ότι η γονυκλισία ενώπιον του ράσου δεν εκλαμβάνεται, από τον Χαρδαλιά, ως επίδειξη πίστης, αλλά ως κάτι το στοιχειώδες. Ποιος δεν προσκυνάει όταν βλέπει μπροστά του το ράσο; Αλλά είναι κάτι ακόμα. Διότι μπορεί ο Χαρδαλιάς να είπε σε πρώτο χρόνο ότι δεν χρειάζεται να επιδεικνύουμε την πίστη μας, αλλά αργότερα θα κατάλαβε ότι αν σταθεί δίπλα στον Κουμουτσάκο, θα παριστάνει το κορόιδο της υπόθεσης.
Ας είναι. Ο υπουργός ξέρει πολύ καλά σε ποια χώρα πολιτεύεται, τι αρέσει και τι δεν αρέσει στους ψηφοφόρους. Και είναι φυσικά κάπως σουρεαλιστικό να είμαστε στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα και να ασχολούμαστε, ακόμα, με θρησκευτικά καθήκοντα και σχετικές συμπεριφορές πολιτικών. Για αυτό και εσείς, οι σύγχρονοι, οι ψύχραιμοι και οι σώφρονες, πριν αφορίσετε τον Χαρδαλιά, σκεφτείτε και σε ποιους απευθύνεται.
