Ενας δικαστικός μού αποκάλυψε ότι κάποιοι τολμηροί λειτουργοί της Θέμιδος σκοπεύουν να θέσουν θέμα απομάκρυνσης των εικόνων του Ιησού από τις αίθουσες των δικαστηρίων.
Ακούγεται λογικό, αλλά για καλό και για κακό τον σταύρωσα, του έριξα και ένα ξεμάτιασμα. Η Δικαιοσύνη δεν είναι μόνο τυφλή, στερείται και θρησκευτικών πεποιθήσεων. Και όταν η έδρα δικάζει υπό το βλέμμα του Ιησού, ένας άθρησκος ή αλλόθρησκος κατηγορούμενος, δύναται να υποθέσει ότι οι υπαρξιακές του ανησυχίες επιβαρύνουν τη θέση του.
Αυτό όμως που, πιθανότατα, αγνοείτε, είναι ότι δεν υφίσταται νομικό πλαίσιο το οποίο επιβάλλει την ανάρτηση θρησκευτικών εικόνων στα δικαστήρια, στα σχολεία και, φυσικά, στις δημόσιες υπηρεσίες. Οι Πολωνοί, ας πούμε, ως καθολικοί, έχουν ειδικό νόμο που προβλέπει την τοποθέτηση του Εσταυρωμένου σε όλες τις σχολικές τάξεις. Εμείς δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Στην Ελλάδα κανένας νόμος δεν υποχρεώνει δασκάλους, δικαστές και δημοσίους υπαλλήλους να εργάζονται υπό το βλέμμα και την ευλογία του Ιησού. Προφανώς θεωρούμε τόσο αυτονόητη την παρουσία ορθόδοξων χριστιανικών συμβόλων, ώστε ο νομοθέτης δεν μπήκε καν στον κόπο προκειμένου να την κατοχυρώσει και θεσμικά.
Ομως έχουμε να κάνουμε με διαφορετικά πράγματα. Είναι άλλο το σχολείο, άλλο το δικαστήριο και άλλο οι δημόσιες υπηρεσίες. Αν κάποιος αλλόθρησκος στο εδώλιο ανησυχεί για την ευθυκρισία των δικαστών, στο σχολείο του παιδιού του μπορεί να διαμαρτυρηθεί για παραβίαση της θρησκευτικής ελευθερίας. Και σε μία δημόσια υπηρεσία δύναται να παρατηρήσει ότι δεν είναι πολιτικά ορθή η εκδήλωση θρησκευτικών πεποιθήσεων -πρόκειται για κάτι εντελώς προσωπικό, δεν υπάρχει λόγος να εκτίθενται δημοσίως.
Η Σόιλε Λαούτσι, μία Ιταλίδα φινλανδικής καταγωγής, είχε προσφύγει εναντίον της Ιταλίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Υποστήριξε ότι η παρουσία του Εσταυρωμένου στη σχολική τάξη παραβιάζει τις θρησκευτικές ελευθερίες του παιδιού της. Το Δικαστήριο αρχικά τη δικαίωσε, ωστόσο αργότερα, μετά την έφεση της Ιταλίας, ανέτρεψε την αρχική του απόφαση, θεωρώντας ότι η προβολή των θρησκευτικών συμβόλων δεν περιορίζει τις θρησκευτικές ελευθερίες. Η επιχειρηματολογία της Ιταλίας στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στην έννοια της παράδοσης -ο Εσταυρωμένος συμβολίζει και την πολιτιστική συνέχεια. Το θέμα των σχολείων, λοιπόν, έκλεισε μαζί με την υπόθεση της κυρίας Λαούτσι. Οποιος ενοχλείται από την παρουσία του Ιησού στις σχολικές τάξεις, δεν θα βρει απέναντι του μόνο τη σχολική κοινότητα, αλλά και μία εμβληματική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Και εντάξει, στα δικαστήρια έχει γίνει ενα σημαντικό βήμα με τον πολιτικό όρκο. Τι γίνεται, όμως, στις δημόσιες υπηρεσίες; Θα έχετε μάθει ότι ο Αρχιεπίσκοπος έστειλε επιστολή στον υπουργό Παιδείας για το θέμα που προέκυψε με τη διευθύνουσα σύμβουλο του Εθνικού Οργανισμού Πιστοποίησης Προσώπων και Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΕΟΠΠΕΠ), Ελένη Γιαννακοπούλου, η οποία σύμφωνα με καταγγελίες εργαζομένων στον Οργανισμό φέρεται να πέταξε εικόνα της Παναγίας στα σκουπίδια, τον Δεκαπενταύγουστο. (Δούλευαν Δεκαπενταύγουστο στην υπηρεσία; Και εχει καμιά ιδιαίτερη βαρύτητα η ημερομηνία;) Εντάξει, δεν συζητείται η συμπεριφορά της -αν πράγματι έγιναν έτσι τα πράγματα, ο τρόπος της ήταν κατάπτυστος.
Ωστόσο το ερώτημα που εγείρεται έχει τεράστιο ενδιαφέρον: μπορεί ο προϊστάμενος μίας δημόσιας υπηρεσίας να απαγορεύσει τη χρήση/επίδειξη/ανάρτηση θρησκευτικών συμβόλων, ειδικά όταν δεν υπάρχει και σχετική νομοθεσία;
Ομως το ερώτημα είναι λάθος. Διότι το θέμα δεν έχει να κάνει με τον προϊστάμενο, αλλά με τη λειτουργία του κράτους. Και το κράτος οφείλει να διασφαλίζει την αρχή της Ουδετερότητας. Τα θρησκευτικά σύμβολα δεν έχουν καμία, μα καμία θέση στις δημόσιες υπηρεσίες. Η υπηρεσία έχει λειτουργίες, όχι αισθήματα. Αν επιθυμεί, βέβαια, ο υπάλληλος να τοποθετήσει τον Παϊσιο διακριτικά στο συρτάρι του, ας το κάνει. Αλλά τα θρησκευτικά του αισθήματα είναι εντελώς αδιάφορα για το συναλλασσόμενο κοινό, όπως, άλλωστε, οι πολιτικές του πεποιθήσεις, τις οποίες και, συνήθως, κρατάει για τον εαυτό του.
Ο Αρχιεπίσκοπος ερωτά τον Γαβρόγλου αν απαγορεύεται η χρήση θρησκευτικών συμβόλων στο Δημόσιο. Η ερώτηση κρύβει σατανική πονηριά και η απάντηση του υπουργού αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς είχε προαναγγείλει την κατάργηση των άρθρων του Ποινικού Κώδικα περί βλασφημίας και καθύβρισης της Εκκλησίας του Χριστού. Ασφαλώς αυτό δεν υλοποιήθηκε, τα άρθρα 198 και 199 του ΠΚ, ισχύουν από το 1951 ως σήμερα.
