Πριν από λίγες μέρες διαβάσαμε διαλόγους αξιωματικών της Αστυνομίας με εμφανές άγχος για την πίεση που τους ασκούσε η σύζυγος του Πάνου Καμμένου. Σύμφωνα με τη συνομιλία των αστυνομικών, η κυρία Τζούλη φέρεται να ζητούσε τη σύλληψη εκδότη και δημοσιογράφου με τους οποίους το στεφάνι της ήταν σε αντιδικία. Για τον κυβερνητικό βίο και την πολιτεία του συζύγου της θα μπορούσε να δημιουργηθεί λεύκωμα. Πέρα από την ελεγχόμενη, ως προς το ήθος, συμπεριφορά, υπάρχει συνομιλία με ισοβίτη και διάφορα άλλα που, αν τα προσεγγίσεις, πρώτα η μύτη σου θα καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά.
Τα περί «μαγαζιού» τα μαθαίνουμε τώρα. Και απ’ ότι φαίνεται έχουμε να μάθουμε περισσότερα. Τα υποψιαζόμασταν, αλλά τώρα ζωντανεύουν στα αφτιά μας συνοδεία αγοραίων εκφράσεων. Ακούμε τον Νίκο Παππά να αναφέρεται στις outsourcing δουλειές του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου και στα πολλά λεφτά που τζιράρει το παραμάγαζο, αν και η ατζέντα του κεντρικού μαγαζιού είχε το όνομα της Μαρέβας στην κορυφή της.
Καμμένος και Παπαγγελόπουλος δεν ανήκουν στο σώμα της Αριστεράς. Λειτούργησαν όμως ως ζωτικά της όργανα. Ο Καμμένος ξεκλείδωσε την εξουσία και ο Παπαγγελόπουλος εργάστηκε στους αρμούς της, όπως θα έλεγε και ο Τσίπρας. Και στα δύο πρόσωπα αποτυπώνεται η προσωπική του επιλογή. Κανένας δεν τον υποχρέωσε να κυβερνήσει με τον Καμμένο. Και κανένας δεν του υπαγόρευσε να δώσει χαρτοφυλάκιο στον Παπαγγελόπουλο. Αυτές οι δύο επιλογές ρίχνουν και τις μεγαλύτερες σκιές στα πεπραγμένα της Πρώτης Φοράς. Αν μάλιστα δεχθούμε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν και η ιστορική παρακαταθήκη που άφησε η κυβέρνηση Τσίπρα, ο Καμμένος δεν είχε την παραμικρή συμβολή.
Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν συντάξει και πόρισμα για τα αίτια της εκλογικής ήττας. Εγραψαν πολλές σελίδες. Είπαν ότι έφταιγε η διαπλοκή, το κακό timing, ο χρόνος που δεν επέτρεψε στο εκλογικό σώμα να κατανοήσει τον φιλολαϊκό χαρακτήρα της διακυβέρνησης και την προοπτική της συνολικής ευημερίας. Εντάξει. Μόνο που δεν έχουν ασχοληθεί ούτε ένα λεπτό με το ήθος της εξουσίας που άσκησαν. Και τι να σου κάνει ένας Φίλης που πήγε να πει μία-δύο κουβέντες;
Υπάρχουν πολλές πτυχές στη μομφή που μπορεί να αποδώσει κάποιος στον Τσίπρα. Μερικές από αυτές τις πτυχές έχουν να κάνουν με τις κεντρικές επιλογές, αλλά, εντάξει, εδώ υπεισέρχεται και το στοιχείο της υποκειμενικότητας. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η διαπραγμάτευσή του ήταν εξαιρετική, το δημοψήφισμα έκρυβε έναν σπουδαίο ελιγμό και το μνημόνιο έφερε την καλύτερη δυνατή συμφωνία. Ομως, για τις επιλογές Καμμένου και Παπαγγελόπουλου δεν μπορεί ούτε καν να γίνει συζήτηση. Και οι δύο δημιούργησαν γραμμάτια που εξοφλούνται τώρα και ποιος ξέρει για πόσο καιρό ακόμα.
Τους επέλεξε, άραγε, ως μέντορες για τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η εξουσία και λειτουργούν τα «μαγαζιά»; Μήπως ήταν «προσλήψεις» για συγκεκριμένες δουλειές; Ή ήταν, τελικά, ένας συνεταιρισμός στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος; Μπορεί να είναι ένα από όλα ή και τα τρία μαζί. Το αποτέλεσμα μετράει. Και αυτό, ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να το δει στον καθρέφτη του, χωρίς να απορεί τι κάνουν πάνω στο γυαλί ο Καμμένος με τον Παπαγγελόπουλο.
