Υπάρχουν άνθρωποι που απολαμβάνουν την τηλεοπτική Μεγάλη Εβδομάδα. Είναι αυτοί που δέχθηκαν την πετριά στο τριχωτό της κεφαλής και κανονίζουν διήμερες αποδράσεις σε μοναστήρια, κελιά και λαγούμια του τόπου μας. Και όμως, υπό φυσιολογικές συνθήκες αν είσαι άνω των δέκα ετών δεν μπορείς να δεις τηλεόραση αυτές τις μέρες. Αν είσαι κάτω των δέκα ετών, εντάξει, μπορείς να χαζεύεις τη σειρά κάθε βράδυ έχοντας αγωνία αν ο ήρωας στο τέλος τη γλιτώνει ή οι κακοί τον ανεβάζουν στο σταυρό.
Οι υπόλοιποι μπορούν να μετρούν τις πιέτες στο φουστανάκι του Ρωμαίου, να μαθαίνουν πως έβγαζαν το φρύδι οι αρχαίες Εβραίες, ενώ τζογάρουν για το ποιος τελικά είναι ο 49ος απόγονος του Αβραάμ και αν πήγε μετανάστης πλένοντας πιάτα στη Δαμασκό. Εγώ προσωπικά αναγνωρίζω και φάτσες. Δηλαδή μπορεί να δω κάποιον στο δρόμο και να τον αναγνωρίσω ως κομπάρσο στον Ιησού από τη Ναζαρέτ, ο μελαμψός με την ελιά που στεκόταν στο πλάι της ανηφόρας προς τον Γολγοθά.
Και μετά είναι το CD του Γαϊτάνου. Ενα θαύμα από μόνο του. Ξέρω ανθρώπους που πίστεψαν στο Θεό βλέποντας τον Γαϊτάνο να είναι, χρόνια τώρα, δίπλα στο μανουάλι και να μην αρπάζουν φωτιά τα μαλλιά του. Εντάξει κάτι αντίστοιχο έχει και ο Νταλάρας. Αλλωστε είναι θεμιτό για τον καλλιτέχνη να έχει και μερικά εποχικά σουξέ που εξασφαλίζουν σίγουρο air play σε συγκεκριμένες εποχές. Πως είναι, ας πούμε, οι Wham με το Last Christmas; Ε, κάπως έτσι είναι ο Νταλάρας με τα έργα του Κουγιμουτζή και ο Γαϊτάνος με τα μεγαλύτερα βυζαντινά σουξέ. Και, μεταξύ μας, αυτά λίγο ως πολύ δικαιολογούνται. Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι τι στην ευχή μας πιάνει αυτές τις μέρες και παρακολουθούμε ταινίες με αρχαίους Ρωμαίους, Εβραίους και γενικά με μουσάτους τύπους που χαμογελούν γαλήνια και κοιτάζουν τον ουρανό λες και είναι στο πέμπτο ποτό ή στο δεύτερο τσιγάρο. Μάλιστα καμιά φορά οι επιλογές του διευθυντή προγράμματος είναι εντελώς άστοχες. Μπορεί η ταινία να είναι ένα ατελείωτο ρωμαϊκό όργιο. Αν, όμως, έχει έστω και ένα χριστιανό που πάει μεζές στο λιοντάρι, τότε παίζει άνετα. Λογικά δεν είναι μακριά η μέρα που κάποιος διευθυντής προγράμματος θα πει βαριεστημένα «Βάλτε κάτι με Ρωμαίους» και το ποίμνιο θα χαζεύει τον «Καλιγούλα». Αλλά το ίδιο δεν συμβαίνει και με τις μουσικές επιλογές τη Μεγάλη Πέμπτη και τη Μεγάλη Παρασκευή; Αρκεί το CD να γράφει ότι είναι κλασική μουσική. Τότε παίζει ακόμα και ο Υμνος της Χαράς.
Προς τι όλα αυτά; Πιθανότατα είναι η αμηχανία μας ίσως και η έλλειψη αισθητικής. Αλλά, εντάξει, λίγες μέρες είναι, θα περάσουν. Ευτυχώς ακόμα και αν σκοπεύεις να είσαι μπροστά στην τηλεόραση, οι επιλογές είναι τόσες πολλές που θα γλιτώσεις από τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ και τους λοιπούς ήρωες των ημερών. Διότι όπως λέει και ο πρωταγωνιστής, απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο.
